در یکی دو سال اخیر و به خصوص بعد از خروج آمریکا از برجام، مردم تورم چند ده درصدی را تجربه کردند. رشد اقتصادی منفی، افزایش نقدینگی و در ادامه رسیدن تورم به نرخ‌هایی بالاتر از 40 درصد با پاندمی کرونا ترکیب شد و در نتیجه آن آش اقتصادی برای مردم پخته شد که یک وجب روغن روی آن بوده و هست! در نتیجه بعید است شخصی از نامزدهای انتخابات ریاست جمهوری نداند که مهم‌ترین دغدغه این روزهای مردم چیست؟ شاید برخی از این بزرگواران درک نکنند که تورم چه بلایی ممکن است بر معیشت خانوارها فرود آورد اما حداقل می‌توانند متوجه شوند که خواسته اصلی مردم چیست؟ در نتیجه آن، اکنون همین نامزدها سعی دارند با وعده‌هایی عجیب و گاهی غیرمنطقی مردم را به آینده امیدوار و در نهایت برای خود رأی جمع کنند. رساندن یارانه ماهانه به محدوده 450 هزار تومان، اختصاص وام 500 میلیون تومانی برای اشتغال، ازدواج و مسکن به هر زوج جوان، حل مشکل حاد بورس تنها در سه روز و نصف کردن هزینه‌های درمانی از جمله وعده‌ها و شعارهایی است که در روزهای اخیز از زبان نامزدها شنیده‌ایم. اما تا بدین‌جا هیچ‌کدام از نامزدها، برنامه مشخصی برای رسیدن به اهداف مدنظر ارائه نکردند، هیچ کدام از نامزدها از تیم اقتصادی خود رونمایی نکردند و هیچ یک چشم‌انداز اقتصاد ایران در پایان سال 1404 را ترسیم نکردند یا حداقل به گوش مردم نرساندند.در گذر این سال‌ها و در پی برنامه‌های مختلف اقتصادی، مشخص شده است که هر تصمیم و متغیری، تأثیر کوتاه‌مدت بر اقتصاد دارد. اگر در زمان دولت احمدی‌نژاد نفت 110 دلاری و صادرات بیش از سه‌میلیون بشکه در روز تجربه شد، در زمان دولت روحانی، برجام و کاهش مقطعی تحریم‌ها و افزایش فروش نفت تجربه شد. اگر سابقه رؤسای جمهور قبلی را هم درنظر بگیریم، در هر دوره روزهای خوش اقتصادی تجربه شده است، ولی مشکل آنجاست که این روزها، کوتاه‌مدت و مقطعی بوده و برنامه بلندمدت و دقیقی برای ادامه راه تدوین نشده است؛ در نتیجه در دهه‌های اخیر و علی‌رغم تدوین برنامه‌های توسعه، قطار اقتصاد کشور در یک ریل مشخص حرکت نکرده است. در نتیجه اکنون نیز وعده‌های اقتصادی برای مردم آب و نان نمی‌شود. ده‌پانزده سال قبل، مردم بدون وام ازدواج هم می‌توانستند تشکیل خانواده بدهند، ولی اکنون وام ازدواج و اشتغال 500 میلیون تومانی در برابر تورم بالای 40 درصدی، دردی از کسی دوا نمی‌کند. تنها استفاده وعده‌های اقتصادی نامزدها، تولید محتوای طنز در شبکه‌های اجتماعی و لوث‌شدن مشکلات اقتصادی مردم است.اگر نامزدها به دنبال جمع‌آوری رأی، متقاعد‌کردن رأی‌های خاکستری، به‌دست‌آوردن منصب ریاست‌جمهوری و در نهایت خدمت به مردم هستند، باید از راهکارهای اقتصادی خود رونمایی کنند، تیم و ابزارهای اقتصادی خود را برای رسیدن به اهداف ترسیم‌شده معرفی کرده و برنامه‌زمان‌بندی مشخصی ارائه کنند.
