کرونا بر وضعیت بسکتبال با ویلچر لیگ ایتالیا چه تأثیری گذاشت؟
تأثیر بسیاری زیادی بر جای گذاشت. در مقطعی که شیوع کرونا افزایش پیدا کرده بود، بسیاری از مسابقات لغو شد؛ حتی در حین برگزاری مسابقات نیز به دلیل ابتلای بازیکنان تیمها به کرونا، بازیهای زیادی ملغا شد.
برای قهرمانی در بازیهای پاراآسیایی چه مسیری را پیمودید؟
از سال81 که دوومیدانی را به طور جدی شروع کردم، نیتم قهرمانی در بازیهای پاراآسیایی بود و سال85 به عضویت تیم ملی درآمدم و در مسابقات جهانی و آسیایی شرکت کردم. در رشته دوومیدانی همیشه حق ورزشکاران تضییع میشود و مربیان تیم ملی نیز سلیقهای عمل میکنند. در بحث کلاسبندی هم دردسرهای زیادی وجود داشت. من در مسیر کسب این مدال، بسیار اذیت شدم؛ چون نه شرایط تمرینی خوبی داشتیم و نه مربی خوب. از لحاظ امکانات هم با مشکلات زیادی مواجه بودیم.
با توجه به اینکه اوج کار ورزشکاران پارا، قهرمانی در پاراالمپیک است، چرا این هدف را دنبال نکردید؟
بعد از قهرمانی در بازیهای پاراآسیایی، IPC بسیاری از رشتههای دوومیدانی را حذف کرد تا تعداد رشتههای پارا کم شود؛ زیرا هدف ادغام المپیک و پاراالمپیک را دنبال میکردند. کلاس من در پرتاب دیسک هم جزو رشتههای حذفشده بود و مجبور شدم این رشته را کنار بگذارم. در دوومیدانی بحث سلیقه مطرح است؛ یک ورزشکار چندین سال زحمت میکشد و رکوردش را به رکوردهای جهانی نزدیک میکند؛ اما یک مربی چون دوست ندارد، فلان شخص را کنار میگذارد. من از این بابت خیلی اذیت شدم.
نتیجهگیری در رشته انفرادی پرتاب دیسک با رشته تیمی بسکتبال با ویلچر چه تفاوتهایی دارد؟
نتیجهگیری در رشتههای انفرادی بسیار دشوار است؛ زیرا در شرایط مسابقه، امکان جبران اشتباه وجود ندارد؛ اما در رشته تیمی، زمان بیشتری برای جبران اشتباهها وجود دارد و همتیمیها میتوانند کمک کنند.
چطور شد تصمیم به تغییر رشته و فعالیت در بسکتبال با ویلچر گرفتید؟
بسکتبال با ویلچر جذابترین رشته پاراالمپیک محسوب میشود و توانستم خیلی زود خودم را با این رشته وفق بدهم.من سال 88 به بسکتبال با ویلچر گرایش پیدا کردم که حالت بدنسازی برای من داشت تا در رشته انفرادی قویتر شوم. من به همراه تیم مخابرات در مسابقات لیگ بسکتبال با ویلچر شرکت میکردم و در رشته دوومیدانی هم در سطح قهرمانی فعالیت داشتم و تداخلهایی هم داشت که تلاش میکردم آنها را هماهنگ کنم. زمانی بود که دو جلسه اختصاصی برای دوومیدانی و دو جلسه اختصاصی برای بسکتبال با ویلچر تمرین میکردم و وقت هیچ کار دیگری نداشتم؛ زیرا به طور مداوم درگیر ورزش بودم.
بهعنوان قهرمان دوومیدانی، جاافتادن در رشته دیگر سخت نبود؟
روزهای اولی که بسکتبال با ویلچر را به طور جدی دنبال کردم، سختیهای خاص خودش را داشت؛ اما اینکه کنار تیم بودم و رشته تیمی بود، شرایط را دوست داشتم. با توجه به آمادگی جسمانی خوبی که در رشته داشتم، خیلی زود با رشته بسکتبال با ویلچر خودم را وفق دادم. فقط نیاز به تمرینات اختصاصی و تاکتیکی داشتم و اینکه تجربه بیشتری کسب کنم.
در ورزش معلولان اصفهان، پرداختن به رشته دوومیدانی در مادههای مختلف در دسترستر است یا بسکتبال با ویلچر؟
در ورزش پاراالمپیکی اصفهان، بسکتبال با ویلچر شرایط بهتری دارد. چند تیم در این رشته فعالیت داشته و سالن در اختیار دارند و از این لحاظ وضعیت خوب است. مشکل اول بحث ویلچر تخصصی است که معمولا در ابتدا مسئولان تلاش میکنند به این ورزشکاران کمک کنند تا بازیکن کارش را شروع کند؛ اما در رشته دوومیدانی فکر نمیکنم هنوز هم وضعیت سختافزاری و نرمافزاری برای تمرین ورزشکاران مطلوب باشد و ورزشکاران این رشته باید سختی زیادی تحمل کنند؛ زیرا کل بار تمرین و تهیه تجهیزات با خود ورزشکاران است و با اینکه چند سالی است از این رشته دور هستم، بعید میدانم کار خاصی برای ورزشکاران این رشته کرده باشند.
با توجه به اینکه در رشته دوومیدانی قهرمانی در پاراالمپیک در دسترستر از بسکتبال با ویلچر است، تغییر رشته ریسک نبود؟
زمانی که تغییر رشته دادم، هدفم این نبود که در بسکتبال با ویلچر به قهرمانی برسم یا در پاراالمپیک شرکت کنم؛ زیرا در این رشته ایران نمیتواند حرفی برای گفتن در بین تیمهای برتر دنیا داشته باشد؛ البته در مسابقات جهانی سال 2018، تیم ایران بهعنوان چهارمی دست پیدا کرد که اتفاقی شبیه معجزه بود و با وجود کشورهایی مانند آمریکا، استرالیا، انگلیس، ژاپن، اسپانیا و ترکیه، ایران چندان شانسی ندارد. در رشته دوومیدانی برخی تخلفات در کلاسبندی رخ میدهد و کار برای مدال گرفتن سختتر از قبل شده است. در دوومیدانی اگر ورزشکاری کلاس خوبی بگیرد، میتواند امیدوار به مدالآوری در مسابقات جهانی یا پاراالمپیک باشد.
سطح باشگاهی بسکتبال با ویلچر کشورمان را چطور ارزیابی میکنید؟
به نظرم سطح لیگ باشگاهی بسکتبال با ویلچر ایران افت کرده است؛ زیرا تمام بازیکنان تاپ در کشورهای اروپایی لژیونر شدهاند؛ اما بهترین موقعیت است که تیمهایی مانند اصفهان از ظرفیت بومی خودشان استفاده کنند و جوانان استان را پرورش دهند؛ زیرا من هم روزی بین این جوانان بودم و در همین شرایط رشد کردم.
از حضورتان در لیگ ایتالیا صحبت کنید.
دومین سالی است که در لیگ ایتالیا بازی میکنم. لژیونر شدن من از سال 2019 و در کشور اسپانیا آغاز شد و در تیم ختافه و در لیگ دسته یک بازی میکردم؛ اما شروع کرونا باعث شد تا لیگ اسپانیا چند ماهی تعطیل شود.
بهترین لیگهای باشگاهی دنیا چه کشورهایی هستند؟
سوپر لیگ اسپانیا، سوپر لیگ آلمان و سوپر لیگ ایتالیا بهترین لیگهای دنیا هستند و لیگهای ترکیه و فرانسه نیز در رتبههای بعدی قرار دارند.
از لحاظ مالی لژیونری بسکتبال با ویلچر برای شما صرفه دارد؟
بازی در لیگهای اروپایی خیلی بهتر از ایران است و شاید قرارداد ما در ایران، یکدهم رقم قرارداد لژیونرها نیست و همین موضوع باعث میشود تا بازیکنان برای ارتقای سطحشان و لژیونر شدن تلاش کنند.
تا چه زمانی قصد دارید ورزش حرفهای را ادامه دهید؟
ورزش حرفهای را تا جایی که توان داشته باشم، انجام میدهم؛ زیرا ورزش با زندگی من خو گرفته است و حس دیگری به من میدهد. الان 32ساله هستم و تصور میکنم تا 10 سال دیگر بتوانم در لیگهای اروپایی لژیونر باشم.
چرا در لیست تیم ملی برای پاراالمپیک توکیو حضور نداشتید؟
درباره تیم ملی بسکتبال با ویلچر چندان تمایلی برای حرف زدن ندارم؛ زیرا سلیقهای عمل میکنند. شش یا هفت بازیکن تیم ملی جزو بهترینها هستند و قطعا هر مربی در رأس کار باشد، این بازیکنان باید برای تیم ملی بازی کنند؛ اما پنجشش نفر دیگر میتوانند تغییر کنند و نیروهای جدیدتر به تیم ملی تزریق شوند که این اتفاق رخ نمیدهد و معمولا پنجشش نفر سهم مربی تیم ملی است و بازیکنان مدنظرش را دعوت میکند؛ البته گلایهای از این بابت ندارم؛ زیرا همه بازیکنان میخواهند ملیپوش شوند و فرصت لژیونری برای آنها فراهم شود؛ اما من بدون اینکه با تیم ملی در رویداد برونمرزی خاصی شرکت کرده باشم، لژیونر شدم و از این بابت خدا را شکر میکنم.
عملکرد تیم ملی در این رقابتها را چطور دیدید؟
اگر کارشناسان نظر بدهند بهتر است؛ اما وقتی تیمی که چهارم دنیا شده، در پاراالمپیک به مقام نهم میرسد، عملکردش رضایتبخش نیست؛ به نظرم اگر سهمیه تیمهای اروپایی در پاراالمپیک اضافه شود، شاید همین عنوان نهمی را هم کسب نکنیم. متأسفانه در کشور ما با این موضوع حرفهای برخورد نمیشود. ما در رشته بسکتبال با ویلچر توانمندی زیادی داریم؛ اما تا زمانی که تغییر نگرش انجام نشود و بخواهند با همین سیستم حرکت کنند، جایگاه فعلی در آسیا را هم از دست خواهیم داد. بسکتبال با ویلچر ایران از سطح این رشته در دنیا فاصله گرفته است؛ زیرا مربیان اطلاعاتشان را به روز نمیکنند. با ادامه این روند، احتمالا رسیدن به پاراالمپیک برایمان در آینده آرزو خواهد شد. باید سیستم ورزش ایران تغییر کند؛ وگرنه روزبهروز پسرفت خواهیم کرد. نباید دلخوش باشیم که استعدادی در ورزش ظهور کند و مدال بگیرد و آقایان این افتخار را به نام خودشان ثبت کنند.
گویا دل پری دارید؟
از لحاظ مالی تاکنون هیچگونه حمایتی از من نشده است. تابهحال درباره من حرفی نزدهاند و چیزی ننوشتهاند. خوشحالم که امروز در اروپا مشغول فعالیت هستم؛ زیرا در اینجا بیشتر به من بها میدهند. دلم پر است؛ اما حرفی نمیزنم چون میدانم هیچ تأثیری ندارد. ورزشکاران باید تلاش کنند که برای خودشان آدم موفقی باشند. وقتی ورزشکاران افتخار کسب میکنند، برای مسئولان اهمیتی ندارد؛ اما برای ورزشکار و خانواده او مهم است. جا دارد که از همین راه دور دست پدر و مادرم را ببوسم که دلم برایشان تنگ شده اما برای موفقیت باید مسائلی را تحمل کرد.
