به گزارش اصفهان زیبا؛ نیاز امروز جامعه و جوانان به امید و انگیزه برای زندگی، برای ترسیم آینده‌ای رؤیایی و زیباتر بر کسی پوشیده نیست. این آینده و این امید باید از یک‌سو با واقع‌نگری نسبت به آنچه بوده‌ایم و آنچه هستیم شکل بگیرد و از سوی دیگر با ایجاد این احساس که میدان عمل و توسعه باز و تشنه حضور ماست تحقق یابد. ملتی که گذشته خود را فراموش کند همانند بیمار آلزایمری است که آینده‌ای نیز نخواهد داشت.
بدون تردید شهر اصفهان با ریشه داشتن در ایران باستان و سپس 400 سال پایتختی در دوران پس از اسلام، پرافتخارترین شهر فرهنگی ایران و یکی از مهم‌ترین شهرهای جهان است.
پایتخت‌نبودن اصفهان در دوران مدرن این فرصت را برای اصفهان پدید آورد که تا حدی از توفان فرهنگ‌برانداز مدرنیته به دور باشد و میراث گران‌بهای فرهنگی خود را به‌طورکامل از دست ندهد و هنوز سوسوی امیدی برای جستن ریشه‌های آن فرهنگ استوار و فاخر را روشن نگاه دارد.
خوشبختانه شهرداری اصفهان که به باور بنده استخوان‌دارترین شهرداری ایران است، به امر فرهنگی توجه ویژه‌ای دارد. اجرای تئاتر باغ زرشک به زیبایی و با هنرمندی، نمایانگر مواجهه تناقض‌آمیز، ناگزیر و پرتلاطم زندگی سنتی و مدرن است، آرامش و آهستگی دنیای قدیم و تلاطم و پویایی دنیای صنعتی را نمایان می‌کند و درهم‌تنیدگی امر سیاسی و امر اجتماعی، همراه با خردشدن حقوق فردی زیر چرخ‌های توسعه، حقیقتی است که دردمندانه بیان می‌شود.
اجرای این تئاتر در راستای شناسایی گذشته شهرمان و آگاهی به فرآیندی که با سرعت وحشتناکی در کمتر از یک سده چهره شهر را دگرگون کرده است هر اصفهانی را به فکر فرومی‌برد و به اندیشه وامی‌دارد.
ما بیش از همیشه خطر بیگانگی نسل‌های جدید با فرهنگ ایرانی را حس می‌کنیم. تردیدی نیست که باید کارهای بسیار زیادی برای احیای اهلیت ایرانیان نسبت به مام وطن و تبیین جذابیت‌های فرهنگ فاخر و متمایز ایرانی انجام شود. امروزه کم‌کاری اهل فرهنگ را با تمام وجود در وادادگی فرهنگی در خانواده‌ها و مدارس به‌طور عریان می‌بینیم. حقیقتا عقب افتاده‌ایم، خیلی فرصت‌ها را هدر داده‌ایم و باخت‌های فراوانی داشته‌ایم.
گرچه هیچ‌وقت برای شروع دیر نیست؛ اما باید تلاش خود را در شناخت، بازخوانی و نگاهبانی از فرهنگ ایرانی چندچندان کنیم. انتظار داریم که شهرداری اصفهان به‌عنوان متولی فرهنگی‌ترین شهر ایران مسیر خود را باقوت و با افزایش شتابدار سرعت، با پرهیز از هر نوع انحصارگرایی، تداوم بخشد و در این راه از همیاری همه دلسوزان، فرهیختگان علوم انسانی، هنرمندان، نخبگان و سمن‌های فرهنگی و علمی بهره گیرد.
