به گزارش اصفهان زیبا؛ یکی از مهم‌ترین حوزه‌هایی که باید حقوق کودک در آن بررسی و واکاوی شود، محیط دیجیتال و فضای سایبر است. واقعیت این است که کودکان جزو کاربران پرتعداد اینترنت هستند و ضروری است که ابعاد متعدد این حضور به‌طور کامل بررسی شود.
کودکان ممکن است در محیط دیجیتال به‌صورت اتفاقی با مفاهیمی که مملو از خشونت، تنفر یا پورنوگرافی باشد، مواجه شوند. هرچند در اصل ششم اعلامیه حقوق کودک، بر پرورش کودک در محیطی با امنیت اخلاقی تأکید شده است، اما متأسفانه در واقعیت اتفاق دیگری می‌افتد. وجود خلأ قانونی در این موضوع در سامانه قوانین کشور ما نیز قابل‌مشاهده است؛ چنانکه در نظام حقوقی ایران در خصوص تولید و عرضه محتوای مناسب در محیط دیجیتال برای کودکان و نیز ممنوعیت قانونی دراین‌باره، گزاره‌ای به چشم نمی‌خورد؛ مثلا استفاده از کودکان در تبلیغات محیط دیجیتال درواقع نوعی سوءاستفاده از آنان بوده که برخلاف موازین اخلاقی، انسانی و قانونی است.
دیدگاه فقه در خصوص صیانت از حقوق کودکان در مواجهه با تبلیغات فضای دیجیتال، این است که ولی و سرپرست کودک حق انجام اقدامات مغایر با منافع و مصالح او را ندارد و انجام هرگونه اقدام تجاری که برای کودک آثاری زیان‌بار به دنبال داشته باشد، جایز نیست. بر این اساس از منظر فقهی، اختیار فعالیت تبلیغاتی تجاری کودکان در فضای مجازی در صورت رشد کامل عقلی او، از آن خود کودک است و چنانچه کودک رشد عقلی نداشته باشد، انجام این امر جایز نیست و ولی و سرپرست نمی‌تواند کودک را به این کار وادار کند.
کودکان در محیط دیجیتال، دارای حقوق متعدد نظیر حق دسترسی به محتوای مناسب، حق حفظ حریم خصوصی و مورد سوءاستفاده قرار نگرفتن در تبلیغات تجاری هستند. هرچند این حقوق به‌صراحت در فقه ذکر نشده، اما از قواعد کلی حقوقی، قابل استقصا و استنباط است. چنین به‌نظر می‌رسد که تدوین سند ملی و منشوری استاندارد برای حضور کودکان در شبکه‌های اجتماعی و فضای سایبری ضروری است.
