به گزارش اصفهان زیبا؛ ورودی محله محمودآباد که روزی روستای محمودآباد نام داشت، از میدان استقلال شروع میشود. جادهای دوطرفه که دو نمای کاملا متفاوت جلوی دید مخاطب قرار میدهد. سمت چپ جاده، زمینهای کشاورزی و باغهای زیبایی بود که جوی آب در کنار آن به زیبایی آن اضافه کرده بود. محلیها میگفتند که آب از زایندهرود راهش را تا باغهای محله محمودآباد باز میکند و حقابه مردم محلی از زایندهرود است که این روزها توی جوب جاری شده است. رودخانه خشک شود جوی آب هم میخشکد.
تابلوی کوچکی ابتدای جاده راه نشان میدهد؛ اما در ورودی محله نماد یا نشانی نمیتواند محمودآباد را تعریف کند. نداشتن ورودیهای جذاب با تابلوی معرفی یکی از مهمترین مشکلات محلههای اصفهان است. کشاورزی شغل اکثر مردم این روستای قدیمی بوده است که میتواند نمادی زیبا از آن ساخته شود و بهعنوان معرفی محمودآباد جلوی دید مخاطب قرار بگیرد. از خیابان اصلی به میدانگاهی مرکز محله میرسیم؛ جایی که مهندسی مشخصی ندارد و چندان میدان و چهارراهبودن آن مشخص نیست! به سراغ چندمرد ایستاده در گوشه میدان میرویم. اولین چیزی که بهعنوان مشکل محله به آن اشاره میکنند، آلودگی هواست. آلودگی ناشی از نیروگاه و پالایشگاه که سهم همسایگیشان با این دو صنعت است.
یکی از مردها میگوید: «این آلودگی همه را مریض کرده است. ناباروری، سقط و سرطان و بیماری تنفسی مردم رو مبتلا کرده و چارهای هم نداریم!» در حین گردش در محله، صحبت چند خانم درخصوص مشکلات هم همین موضوع بود. آلودگی هوا اذیتکنندهترین مشکل مردم محله محمودآباد بود.
برای بهتر دیدهشدن مشکلات محله محمودآباد به سراغ دو نفر از فعالان فرهنگی و معتمدان محله محمودآباد رفتیم. محمد باقری، از فعالان فرهنگی محله محمودآباد و محمدتقی باقری، فرمانده پایگاه بسیج محله محمودآباد در گفتوگو با ما به نکات دیگری بهغیراز آلودگی اشاره کردند.
توسعه شهرک صنعتی محمودآباد
محمدتقی باقری بعد از آلودگی هوا و پرداختنشدن عوارض آلودگی به محله محمودآباد و محرومبودن این محله از این عوارض، به سراغ شهرک صنعتی و مشکلات ناشی از توسعه آن میرود: «موضوع توسعه شهرک صنعتی مغفول مانده است. طبق قانون، شهرک صنعتی باید 50 کیلومتر از مناطق شهری فاصله داشته باشد. البته قانون یک استثنا دارد و آن اینکه اگر شهرکها قبل از تصویب قانون ساخته شده باشد میتواند با رعایت دو شرط باقی بمانند: اول اینکه توسعه نیابند و دوم بخشی از عوارض آلایندگی را صرف امور عام المنفعه و گسترش فضای سبز وخدمات عمومی در محله کنند؛ اما شهرک صنعتی محمودآباد، به شدت در حال توسعه است. طبق مقایسه عکس شهرک در زمان تصویب قانون از سال 84 تا الان، تراکم شهرک بسیار گسترش یافته و سال به سال هم در حال توسعه وافزایش است. شهرک تا سال قبل خودگردان بود ویک سالی است که زیر نظر شرکت شهرکها رفته.»
باقری در ادامه اضافه میکند: «تا کنون شهرک صنعتی برای محله محمودآباد اقدام عامالمنفعهای انجام نداده است. توسعه شهرک سلامت مردم را بیشتر تحتالشعاع قرار میدهد.»
کمبود زمین برای ساختوساز
محمد باقری، فعال فرهنگی محمودآباد هم در ادامه گفتوگو به کمبود زمین مسکونی در محله اشاره میکند: «یکی از معضلات محله کمبود زمین است. زمین بزرگی داریم که اجازه ساختوساز نمیدهند. ما وام و زمین و نهضت ملی نمیخواهیم. در محمودآباد زمینهای بزرگی برای ساختوساز است. فقط باید اجازه ساخت بدهند.»
با دست به زمین بزرگی که در انتهای محله و در مجاورت پارک بزرگ محله بود و هکتار در هکتار وسعت داشت و پر شده بود از نخالههای ساختمانی رهاشده، اشاره میکند و ادامه میدهد: «این زمینها 50 سال است که کشت نمیشود. رفتیم جهاد کشاورزی، شهرداری و کمیسیون ماده 5؛ اما فایدهای نداشته است. از جاده پالایشگاه زمینها شروع میشود و دورتادور محمودآباد هم این زمینها وجود دارد؛ اما اجازه ساخت وساز نمیدهند. بومیان نمیخواهند از محمودآباد خارج بشوند. همین زمین 240 سهم زارعی تفکیکی دارد، پلاکها، گذربندیها وجانمایی و خیابانها مشخص هستند. زمینهای مشاع برای مدرسه و مسجد مشاع هست و چندان کار مهندسی ندارد.»
بنا به گفته آنها، یکی از خصلتهای مردم محمودآباد، بخشش زمین برای فعالیتهای عامالمنفعه است. در محمودآباد همه مراکز آموزشی و فرهنگی که کم هم نیستند، دور هم قرار دارند. مردم 60 هزار متر مربع زمین در سال 42 برای ساخت مدرسه و مرکز بهداشت و شرکتتعاونی و حسینیه، زورخانه و سالن مطالعه اختصاص دادند.
آنها از ساخت پارک خوبی در محله محمودآباد راضی بودند؛ اما از جانمایی پارک در مجاورت زمینهای بایر و خاکی که هر روز خاک زیادی را وارد پارک میکرد، گلایه داشتند.
باقری ادامه میدهد: «در کنار پارک جاده خاکی وجود دارد که در حریم است؛ اما بهخاطر عبور لوله گاز و مسائل ایمنی اجازه آسفالت و رفتوآمد نمیدهند. ما میگوییم جاده کنار پارک را مالچ بپاشند و ببندند. باید تدبیری انجام بدهند که خاک وارد پارک نشود؛اما کسی مسئولیت این جاده را قبول نمیکند.»
او ادامه میدهد: «ما به شهرداری بارها درخواست دادیم ورودی پارک را ببندند و مانع ورود موتورسوارها به پارک شوند؛ اما رسیدگی نشده است. همین نخالههای رهاشده هم معضلی برای محله شده است.»
رفتار دوگانه با مردم محله
محمدتقی باقری در ادامه از گلایه مردم و رفتار دوگانه با آنها میگوید: «در جاده محمودآباد وقتی به سمت فلکه استقلال حرکت میکنید، سمت چپ در حال ساختوساز هستند؛ حتی در باغی دارند سوله میسازند و حریم جاده هم رعایت نشده است. زمینهای اینطرف جاده موسوم به زمینهای خراسانی است که عقبنشینی هم نشده؛ اما کسی برخورد نمیکند. سمت راست زمین مردم محمودآباد است؛ اما اجازه ساختوساز نمیدهند. بعضی زمینها ۸۰سال است که کشتوکار نشده؛ اما اجازه ساخت سوله نمیدهند. حتی همین جاده در سال 1330 بازسازی شد و مردم از زمینهایشان گذشتند و جاده دوطرفه شد. این تبعیضها مردم را گلایهمند کرده است.»
باقریان، صاحب بوستان «امام و شهدا» و یکی از فعالان فرهنگی محله هم درخواست آسفالت 1300 متری جاده این بوستان را دارد که راه ارتباطی مردم محمودآباد به زمینهای زراعی و بازدیدکنندگان از این بوستان است. آسفالت نامناسب کوچهها و نداشتن درمانگاه و مسافت طولانی با مراکز درمانی از دیگر مشکلات مردم محمودآباد عنوان شد.
