یک اصفهان نقلی خیلی سبز و خیلی آبی با پل تاریخی هشت چشمه و رودخانهای که به دریا میریزد؛ این توصیف من است از تنکابن.
«طعمهایی در ایران داریم که توانایی شگفتزدهکردن مردم جهان را دارند. اما… .» این روایت ابوالفضل جعفری، مربی رسمی سازمان فنیوحرفهای و مدرس و کارشناس آشپزی صداوسیما، در گفتوگوی زنده اینستاگرامی (tourism_aui_) با فاطمه کریمی، عضو انجمن علمی گردشگری دانشگاه هنر اصفهان، بود. جان کلام اینکه، توجه و سرمایهگذاری بخش دولتی در حوزه گردشگری خوراک میتواند بازوی رونق گردشگری ایران باشد؛ اما فعلا جایش خالی است! در این متن روایتی از وبینار مذکور را میخوانید.
گردشگری خوراک، یکی از شاخههای گردشگری است که کمیت و کیفیت طرفدارانش رو به افزایش است. سفر و سیاحت نیازمند بسترسازی مناسبی است تا هر گردشگری بتواند تجارب مختلفی را کسب کند؛ خوراک و نوشیدنی فارغ از رفع نیاز طبیعی هر فرد میتواند عامل جذب و دلیل سفر باشد؛ لذا توسعه گردشگری خوراک در گرو تعامل ذینفعان آن و برنامهریزی هدفمند است. هریک از عوامل تأثیرگذار در این زنجیره تأمین و ارزش میتوانند با ارائه داشتهها، خدمات مطلوبی ارائه کنند.
مقوله خوراک و فرهنگ غذایی هر جامعه برآمده از فضای تاریخیجغرافیایی آن جامعه است و عوامل متعددی در شکلگیری آن دخالت دارند. اغلب جوامع، عادات غذایی را به عنوان کلیتی پیچیده از فعالیتهای آشپزی، تمایلها و تنفرها، آگاهی جمعی، اعتقادات، تابوها، موهومات وابسته با تولید، تهیه، مصرف غذا و در یک مفهوم فرهنگی بزرگ مینگرند و غذا را در مواجهه و ارتباط با بسیاری از مفاهیم فرهنگی دیگر ارزیابی میکنند.