
در دل شهر نجفآباد، شهری که ریشههای هنر و فرهنگ در آن عمیقا تنیده شدهاند، هنر ارغوانبافی بهعنوان یک میراث فرهنگی اصیل همچنان با قدرت نفس میکشد و در متن زندگی مردم جریان دارد.

اصفهان با ثبت جهانی برخی از هنرهای اصیل خود، تاکنون گام مهمی را در مسیر جهانیشدن برداشته است …

هشتمین نشست از سلسلهنشستهای «حافظه و شهر» با موضوع «ملاقات موزه و شهر: خوانش تجربه موزه خیابان ولیعصر(عج) تهران» هفته گذشته به مناسبت روز موزه و میراث فرهنگی، در موزه تاریخ شهرداری اصفهان برگزار شد.

در روزگاری که بازار جهانی صنایعدستی از نامهایی چون هند، چین و ترکیه پُر شده، جای خالی برندهای اصیل ایرانی در نگاه گردشگر خارجی هنوز محسوس است …

«مسافری که از لندن به پکن عازم بود، نشانهای خواست برای ادامه راه. گفتند به اصفهان که رسیدی، نصفِجهان [یا شاید نصفجهان] را پیمودهای.»

یکی از موضوعاتی که همیشه برای اصفهان مطرح بوده، حفظ پهنههای میراثی و تاریخی و جلوگیری از تخریب و ازبینرفتن آنها بوده است؛ بااینحال توسعه شهری همواره راه خود را رفته و الزامات و محدودیتهای زیادی را بر این پهنهها اعمال کرده است..

در دنیای امروز، حفظ و مرمت خانههای تاریخی که بهنوعی نمایانگر فرهنگ، تاریخ و معماری یک ملت هستند، از اهمیت زیادی برخوردار است. یکی از نمونههای برجسته این تلاشها، مرمت «عمارت دلگشا» در اصفهان است که با علاقه و پشتکار صاحبان آن، ارنواز فیروزیان و همسرش، به یک تجربه جالب و آموزنده تبدیل شده است. در این گزارش، تجربههای این زوج هنرمند و چالشهای مسیر مرمت خانههای تاریخی را از زبان خودشان و کارشناس مربوط میخوانیم.

«محمدحسین مصورالملکی» نام و نمادی بزرگ در تاریخ ایران و اصفهان است.

در زمان حکومت سلجوقیان، حدود هزار سال پیش، اصفهان پایتخت امپراتوری بزرگی محسوب میشد که از ماوراءالنهر تا سواحل مدیترانه گسترده بود.

«بانو عظما» خواهر ظل السلطان، به شاه شکایت می برد که کاخ جهان نما بر محل زندگی من در کاخ هشت بهشت اشراف دارد و اشرار با حضور در این محل باعث مزاحمت میشوند.

شهریور سال 1030 هجری قمری؛ اصفهان در تب و تاب است. از دردی میسوزد که غوغایش جهانی را بیتاب میکند.

در گذشته، به هنگام غروب، تشریفات و مراسم مذهبی در میدان نقشجهان صورت میگرفته است.