
«پرداخت بر اساس پرتاب» (pay-as-you-throw) سیاستی است که افراد را ملزم میکند متناسب با میزان زبالهای که تولید میکنند هزینه بپردازند؛ بهعبارتدیگر، شما اجازه ندارید بهراحتی در خانه را باز کنید و هر مقدار زبالهای که دلتان خواست به بیرون پرتاب کنید بلکه باید در ازای تولید زباله بیشتر پول بیشتری هم بدهید. در حال حاضر، سیاست «پرداخت بر اساس میزان تولید زباله» در بسیاری از شهرهای کوچک و بزرگ در سرتاسر جهان اجرا میشود، ازجمله در بیش از 7000 شهر ایالاتمتحده که از نمونههای آن میتوان به سیاتل، برکلی، آستین و همچنین پورتلند در ایالت مِین اشاره کرد.






اولین دوره آموزشی مدیران شهرداری اصفهان با موضوع «آشنایی با رویکرد شهر همگرا» در سالن اجتماعات کتابخانه مرکزی شهرداری برگزار شد. معاون برنامهریزی و توسعه سرمایه انسانی شهرداری اصفهان در این برنامه، گفت: منابع و سرمایه انسانی از مهمترین بخشها و اجزای یک سازمان به شمار میروند؛ اما اینکه مدیران چقدر به این امر باور داشته و در مقام عمل به این مهم پایبند باشند، حائز اهمیت است. سعید ابراهیمی، با اشاره به اینکه لزوم سرمایهگذاری روی سرمایههای اصلی هر سازمان یعنی نیروی انسانی بر کسی پوشیده نیست، اظهار کرد: قطعا دانش نیروی انسانی باید در طول حیات کاری ارتقا پیدا کند.






با وقوع بیسابقهی امواج گرما، آتشسوزیهای گسترده در جنگلها و مراتع، خشکسالیها و توفانهای شدید، بحران تغییرات اقلیمی تأثیرات فاجعهبار خود را در سال 2021 به روشنی هرچه تمامتر بر همگان در سرتاسر جهان آشکار کرد. بااینحال، اغلب اوقات کسانی از عواقب تغییرات اقلیمی بیشترین آسیب را میبینند که خود کمترین نقش را در ایجاد آن داشتهاند.






جلاس سران گروه بیست، 30 و 31 اکتبر در ایتالیا برگزار شد. نشستی سالانه با حضور 20 کشور قدرتمند اقتصادی (ایالات متحده آمریکا، فرانسه، انگلیس، آلمان، ایتالیا، چین، ژاپن، روسیه، عربستان، اندونزی، استرالیا، ترکیه، برزیل، آرژانتین، کانادا، هند، کره جنوبی، آفریقای جنوبی، مکزیک و اتحادیه اروپا) که با سهم دوسوم از جمعیت زمین، 85 درصد کل اقتصاد جهان را نیز مدیریت میکنند. این نشست که مقر دائمی ندارد و هر ساله ریاست آن به صورت دورهای و به یکی از اعضای آن محول میشود، سال گذشته بهصورت مجازی و با مدیریت عربستان برگزار شد و حالا پس از گذشت نزدیک به دوسال از شیوع کرونا به قالب اولیه خود بازگشت و میزبان برترینهای اقتصاد جهان در رم بود که البته سران کشورهای چین و روسیه کماکان ترجیح دادند به صورت مجازی شرکت کنند.






بهعنوان پژوهشگری که در حوزۀ سیاستگذاریهای مرتبط با اقلیم و محیطزیست فعالیت میکند، اغلب این سؤال از من پرسیده میشود که بزرگترین مانع بر سر راه کاهش تولید دیاکسید کربن و مصرف سوختهای فسیلی چیست؟ پاسخ من در طول چند سال اخیر عمیقاً دستخوش تغییر شده است. پیشازاین مشکل را در فقدان فناوریهای سبز ارزانقیمت و همچنین نبود خواست و ارادۀ سیاسی میدانستم؛ اما این روزها به مسئلۀ دیگری اشاره میکنم، چیزی که کمتر ملموس است ولی احتمالاً چالشبرانگیزتر است: نبود یک قرارداد اجتماعی1 سبز.