شهرهای بزرگ اغلب از شهروندان خود میخواهند برچسبها یا کیسههای زباله مخصوصی را خریداری کنند. بهاینترتیب، مردم میتوانند هزینه هر کیسهزباله را بهطور جداگانه پرداخت کنند. بهعنوانمثال، در شهر واترویل در ایالت مِین آمریکا، خواروبارفروشیهای محلی و فروشگاههای شبانهروزی این کیسههای مخصوص را در دو سایز به فروش میرسانند: سایز بزرگ که ظرفیتی معادل 30 گالن (حدود 114 لیتر) دارد و قیمتش 2.60 دلار است و سایز کوچک با ظرفیتی معادل 15 گالن (حدود 57 لیتر) که به قیمت 1.63 دلار به فروش میرسد. تمام زبالههایی که مردم برای جمعآوری بیرون خانه میگذارند باید حتماً در این کیسههای مخصوص باشد. یک راه دیگر هم این است که از مردم میخواهند در برنامههای خدماتی جمعآوری زباله برای یک سطح مشخص ثبتنام کنند. بهاینترتیب، مقدار زبالهای که اجازه دارند برای جمعآوری جلوی در خانه بگذارند محدود میشود.
راهبرد «پرداخت بر اساس پرتاب» یکی از مؤثرترین و کارآمدترین ابزارهای مدیریت محلی برای کاهش میزان تولید زباله و کنترل هزینههای مرتبط با دفع آن است. بهعلاوه، این راهبرد شهروندان را تشویق میکند تا در برنامههای بازیافت زباله یا تهیه کمپوست (کود) از آن مشارکت فعالانهتری داشته باشند. وقتی خانوارها بهطور مستقیم برای خدمات جمعآوری و دفع زباله هزینه پرداخت میکنند، معمولاً خیلی سریع میزان تولید زباله خود را کاهش میدهند. بهعنوانمثال، در ایالت ماساچوست، شهرهایی که سیستم «پرداخت بر اساس پرتاب» داشتهاند در سال 2020 بهطور متوسط به ازای هر خانوار 1.239 پوند زباله تولید کردهاند اما در شهرهایی که از این راهبرد استفاده نمیکردهاند میزان تولید زباله به ازای هر خانوار 1.756 پوند بوده است. بهعبارتدیگر، این راهبرد منجر به کاهشی 30 درصدی در میزان تولید زباله شده است.
چنین تغییری میتواند به این معنا باشد که افراد مقدار بیشتری از زباله تولیدی خود را بازیافت یا از آن کمپوست تهیه میکنند؛ بنابراین حجم کلی جریان پسماند نسبتاً ثابت باقی خواهد ماند؛ اما بهمرورزمان، جوامعی که از سیستم «پرداخت بر اساس میزان تولید زباله» استفاده میکنند معمولاً شاهد کاهش قابلتوجهی در حجم کلی دورریزها خواهند بود که این کاهش شامل میزان پسماند بازیافتی و کمپوستشده هم میشود.
البته این راهبرد میتواند در ابتدا مناقشه برانگیز باشد. ازآنجاکه همه مردم همین حالا هم هزینه جمعآوری و دفع زباله تولیدی خود را چه از طریق مالیات کرایه ملک و چه در قالب مالیات بر دارایی پرداخت میکنند، اگر قرار باشد «پرداخت بر اساس پرتاب» خارج از این هزینه و بهطور جداگانه حساب شود، مثل یک مالیات جدید به نظر خواهد رسید. علاوه بر این، برخی افراد نگراناند که برنامههای «پرداخت بر اساس میزان تولید زباله» افراد را به دفع غیرقانونی پسماند ترغیب کند، اگرچه چنین چیزی تابهحال در عمل مشاهده نشده است.
نگرانی جدیتری که در مورد سیستم «پرداخت بر اساس پرتاب» وجود دارد این است که اگر چنین برنامههایی بهطور هوشمندانه و متدبرانه مدیریت نشوند، میتوانند برای خانوارهای کمدرآمد هزینهبر باشند. بهمنظور اجتناب از چنین مشکلاتی، بسیاری از جوامع به شهروندان مسن و کمدرآمد خود کیسهزباله رایگان میدهند یا این کیسهها را با تخفیف به چنین افرادی میفروشند. بهعلاوه، اغلب این جوامع میکوشند هزینه بازیافت خود را پایینتر از هزینه جمعآوری زباله نگه دارند. چنین رویکردهایی معمولاً باعث میشود هزینه برنامههای «پرداخت بر اساس میزان تولید زباله» برای همه خانوارها منصفانه و مقرونبهصرفه باشد.
مدیریت پسماند جامد تأثیر فوقالعاده چشمگیری بر محیطزیست دارد. دفن زباله و همچنین سوزاندن آن تولید گازهای گلخانهای و آلایندههای سمی را به همراه دارد. انتقال حجمهای سنگین زباله از نقاط شهری به مراکز دوردستِ دفع و معدومسازی پسماند نیز به آلودگی محیطزیست دامن میزند.
برای برخی انواع زباله، بازیافت شدن گزینه بهتری به حساب میآید؛ اما بسیاری از موادی که به سطلهای جمعآوری پسماند بازیافتی انداخته میشوند، در واقعیت هرگز بازیافت نمیشوند. پژوهشها نشان میدهد که برنامههای «پرداخت بر اساس پرتاب» میتوانند محرکی برای ایجاد تغییر در الگوهای مصرف باشند و همه افراد را ترغیب کنند تا از اساس زباله کمتری تولید کنند؛ بدین ترتیب این برنامهها میتوانند مدیریت زباله را در جوامع محلی بهبود ببخشند.
این مطلب برگرفته از مقالهای است با عنوان
“What is pay-as-you-throw? A waste expert explains” و به قلم لیلی باوم پولانز (Lily Baum Pollans)، استادیار برنامهریزی و سیاستگذاری شهری در کالج هانتر (Hunter College)، که در تاریخ 4 ژانويه 2022 در وبسایت کانورسیشن (theconversation.com) منتشر شده است. این سازمان رسانهای میکوشد نتایج پژوهشها و مقالات منتشرشده توسط محققان، متخصصین و دانشگاهیان حوزههای مختلف را در دسترس عموم قرار دهد.
