محراب مسجد
چشم‌‌نوازهای رنگین
پوشاندن نماهای داخلی و خارجی ابنیه به وسیله کاشی‌کاری، هنری است که گردشگران را به‌سوی خود جذب کرده است. آشنایی با این هنر چشم‌نواز و مطالعه تاریخچه آن، مسیری رنگین برای سفری از منطقه باستانی شوش به سمت آرامگاه‌های مشاهیر ایرانی معرفی می‌کند. تزیینات چند هزارساله در «منطقه باستانی شوش»، کاشی‌های لعاب‌دار در «کاخ‌های هخامنشی»، هنر کاشی‌کاری سلجوقی با کاشی‌های فیروزه‌فام در «گنبد سرخ مراغه»، خطوط برجسته و کاشی‌کاری انجام‌شده در «حرم حضرت‌‌معصومه(س)» در عصر ایلخانی، اوج آرایش و استفاده از کاشی هفت‌رنگ در عصر تیموری در بنای «آق سرای»، شکوه کاشی‌کاری معقلی به شیوه صفوی در «مسجد شیخ لطف‌الله» اصفهان، کاشی‌های هفت‌رنگ عمارت «کلاه‌فرنگی» شیراز و ابداع کاشی‌های کاهی و صورتی در عصر قاجار و استفاده از کاشی‌های هفت‌رنگ در «مسجد نصیرالملک» مواردی هستند که در مسیر گردشگری معماری به‌عنوان مقاصد جذاب شناخته می‌شوند.
هزاران‌ساله‌های خیال‌انگیزِ گچین
رای شناختن تزیینات بناهای ارزشمند ایرانی و آشنایی با رمز و رازهای استادانه‌ای که مهرازان مانند مهری بر روی بناها به یادگار می‌گذاشتند، باید از کدام نقطه آغاز کنیم؟ جزئیات در معماری ساختمان‌های ایرانی به مراتب حائز اهمیت بوده‌است. جزئیات یک دست سازه، شناسنامه و جلابخش روح آن اثر است. ابتدای حیات هنر گچ‌بری چگونه بوده‌است؟ آیا می‌توان معرفی‌نامه‌ای از این تزیینات گران‌بها در معماری ایرانی در اختیار داشت؟ بناهایی که از این حیث ارزشمند تلقی می‌شوند، در کدام برگ از تاریخ معماری این سرزمین به دست نویسندگان خود نوشته شده‌اند؟ چگونه این عنصرخنثی و بی‌روح و جان، رویاها و خاطراتی خیال‌انگیز به ارمغان آورده‌است؟ در متن پیش رو سفری معمارانه به دنیای گچ‌بری در بناهای تاریخی ایران داریم.
آموزش خبرنگاری
شرکت پیام اصفهان زیبا
آرشیو کامل روزنامه
