به گزارش اصفهان زیبا؛ سلامِ نمازِ مغرب را داده و نداده، مردی ایستاد پشت بلندگو و اعلام کرد که مسجد حاضر به برگزاری روضه است و اگر کسی تمایل دارد روضه‌ای در خانه‌اش برگزار کند، اما امکانش را ندارد مبلغ موردِ نظرِ مسجد را واریز کند تا روحانی بعد از نماز مغرب و عشا برای مردم روضه بخواند.
مردِ پشت بلندگو تاکید کرد این کار برای رعایت حال همسایه‌هاست که معمولا از صدای روضه شاکی‌اند و خب درستش هم همین است که روضه اسباب ناراحتی ایجاد نکند و چه بهتر که در مسجد برگزار شود!
مسجدی که این بیانیه در آن صادر شد در یکی از محله‌های اعیان‌نشین اصفهان است و نمازگزاران این مسجد هم عموما پیرمرد و پیرزن‌هایی هستند که با عصا یا حتی واکر خودشان را به مسجد می‌رسانند، جوان‌ترهای مسجد بین ۴۰ تا ۵۰ سال سن دارند و احتمالا مخاطب این پیامِ پشت بلندگو هم همین‌ها هستند؛ خانواده‌های آپارتمان‌نشینی که ممکن است صدای پرنده، گربه یا حتی سگ از خانه‌های همسایه‌هایشان را تحمل کنند، اما بقیه تحمل صدای روضه برگزارکردنشان را ندارند و این‌ها مجبورند پول به مسجد بدهند تا روضه بی‌دردسر برگزار شود.
مردِ پشت بلندگو از پذیرایی هم حرف می‌زند و نرخ برگزاری روضه با پذیرایی و بی‌پذیرایی را هم مطرح می‌کند. بعد از حرف‌های مرد همهمه‌ای توی مسجدمی‌پیچد، خانم‌ها سرِ قیمت بهت زده‌اند و دارند تحلیل می‌کنند که حالا مگر واجب است روضه بگیریم؟
از شنیدن حرف‌هایشان غمی سنگین روی دلم آوار می‌شود. به خاطر می‌آورم سال‌های گذشته را که با فرا رسیدن محرم یا فاطمیه، خانه‌ها سیاه‌پوش می‌شدند و در هر کوچه حداقل یک خانه روضه برگزار می‌کرد.به آدم‌هایی که دیگر نیستند فکر می‌کنم، به روضه‌دارهای قدیمی که دارند یکی یکی از دنیا می‌روند و انگار که نتوانسته‌اند این میراث عظیم را به نسل بعد منتقل کنند.
وسط روضه خواندنِ مغزم برای منسوخ شدن روضه‌های خانگی، یکباره ذهنم می‌رود به سمت روضه خانگی یکی از دوستانم که سال‌هاست در محرم و فاطمیه در یک واحد کوچک از آپارتمانی شلوغ برپا می‌شود.
روضه‌های خانه دوستم آداب خاصی دارد، تعداد روز کمی دارد و زمان برگزاری‌اش کوتاه است و معمولا پر سرو صدا هم نیست، تعداد افراد حاضر در مجلس گاهی به تعداد انگشت‌های یک دست هم نمی‌رسد، اما استمرار، راز ماندگاری روضه‌هایش شده. دوستم نه از مداح معروف دعوت می‌کند و نه اصرار به استفاده از بلندگوهای عجیب و غریب دارد، تنها اصلی که برایش اهمیت دارد منبر است. هر بار از روحانیون اهل مطالعه دعوت می‌کند و آنها هم مباحث به روزی را در همان تعداد روز کم مطرح می‌کنند، دعوت ویژه از همسایه‌ها و تشکر کردن از آنها هم بخشی از آداب روضه همان دوست است.
با خودم می‌گویم ای کاش مرد پشت بلندگو به جای انتقال روضه خانگی به مسجد از آداب برگزاری روضه می‌گفت، از اینکه چگونه مردم را با رفتارمان به دین دعوت کنیم.
