مرثیه‌ای برای سال پایانی یک دولت!

 او به رسانه‌ها گفته بود: روز سه‌شنبه ساعت ۱۰ صبح شورای امنیت کشور برگزار شد و در همان جلسه زمان سهمیه‌بندی مطرح شد. بعد از جلسه صورت‌جلسه آن در اختیار رئیس‌جمهور قرار گرفت. (عصر ایران، 9 آذر 1398) البته پس از دو روز آقای عرف رسانه‌ها را به برداشت نادرست از سخنان خود متهم کرد و در جوابیه‌ای که روی سایت وزارت کشور منتشر شد، سخنان خود را پس گرفت. حال معاون جدید وزیر کشور برای مرتبه‌ای دیگر سخنان معاون سابق را تکرار می‌کند. البته با برگه‌ای در دست که حکایت از استناد به اسناد می‌کند. اما این موضوع چرا در زمان حال رخ می‌دهد؟ سال پایانی دولت‌ها با روزمرگی و امروز را به فردا‌رساندن سپری می‌شود.
دولت دوازدهم به دلیل شیوع ویروس کرونا، کاهش چشمگیر صادرات نفت، کاهش درآمدهای دولت، نامساعد بودن وضعیت بازار ارز، مسکن و سرمایه و مشکلات جدید دوران پساکرونایی در حوزه آموزش‌وپرورش و صنعت، برگزار کردن انتخابات ریاست جمهوری سال 1400 و… آن‌قدر دغدغه ریزودرشت دارد که به‌یک‌باره یکی از دولتمردان درون دولت در مصاحبه با رسانه‌ها و با ادبیاتی نسبتا تهدیدآمیز از میزان آگاهی کامل مدیران ارشد درباره طرح گران شدن بنزین بگوید؛ در این میان نباید به کلیت دولت و رئیس دولت موضع نشان دهند، بلکه همگان باید تلاش کنند نظاره‌گر باشند؛ البته در همین سال است که برخی مدیران دولتی برای ماندگار کردن قدرت خویش در آینده نه‌چندان دور با رقیبان سابق پیمان دوستی می‌بندند، چرخش‌های سیاسی برخی مدیران را می‌توان در همین سال مشاهده کرد!
 سال پایانی دولت‌ها با دفاع دولتی‌ها از کارنامه خود به پایان می‌رسد. در این سال دولتمردان نمی‌توانند به نقد دولت‌های گذشته بپردازند، چراکه زمانه انتقاد از کارنامه مدیران سابق و سیاست‌های کلان دستگاه اجرایی سپری‌شده، مردم و ناظران سیاسی کارنامه مدیران فعلی را مدنظر قرار می‌دهند، ازهمین‌رو دولتی‌ها دائم در حال دفاع از خود هستند. در سال پایانی موضع دفاعی دولت در قبال انتقادها سکوت است، سکوتی که از رضایت نیست ولی توانایی و فرصتی نیز برای به چالش کشیدن منتقدان و سوق دادن آنان به سکوت یا برکناری از مقام نیز در ساختار دولت وجود ندارد.