ناشنوایان بخشی از جامعه را تشکیل می‌دهند، اما از این جمع تعدادی از آن‌ها به سمت ورزش می‌روند و از جمع همه آن‌ها که در حوزه ورزش فعالیت دارند، بخش معدودی به سکوهای قهرمانی می‌رسند. به بهانه روز جهانی ناشنوایان، با همکاری مرضــیه ســادات جلــال‌زاده، مـــشاور هیئت‌مدیره کانون ناشنوایان استان، پای درد دل چند قهرمان این رشته نشستیم تا صدای بی‌صدای آن‌ها و دغدغه‌هایشان را فریاد کنیم.
از جیب خودمان هزینه می‌کنیم
حسین ناصری یکتا، ورزشکار رشته کشتی فرنگی است که در رویدادهای بین‌المللی و المپیک ناشنوایان مدال‌های زیادی کسب کرده است. او درباره علاقه‌مندی‌اش به ورزش می‌گوید: در دوران کودکی با پدرم به زورخانه می‌رفتیم. پدرم ورزشکار این رشته بود و من از همان‌جا به کشتی علاقه‌مند شدم. ناصری یکتا، پدرش و سایر اعضای خانواده و همچنین احمد میناییان را مشوقان اصلی فعالیتش در ورزش معرفی می‌کند و معتقد است در جامعه دید منفی به ناشنوایان برای ورود به ورزش وجود دارد و تقریبا از همان زمانی که فعالیتشان در ورزش را شروع می‌کنند، به آن‌ها بی‌توجهی می‌کنند. این کشتی‌گیر ناشنوا دل پری از بی‌توجهی‌ها دارد و می‌گوید: اداره ورزش و هیئت توجهی به قهرمانان ناشنوا ندارند و مکان و سالن تمرین مناسبی در اختیار ما نیست. با وجود اینکه مدال‌های زیادی در میادین بین‌المللی کسب کرده‌ام، هیچ‌گونه امکانات رفاهی برای ما در نظر نگرفته‌اند. برای شرکت در مسابقات برون‌مرزی باید از جیب خودمان هزینه رفت‌وآمد و هزینه لباس را بدهیم. ناصری یکتا ادامه می‌دهد: با وجود همه مشکلات وقتی در میدان‌های بین‌المللی مسابقه داده و مدال می‌گیریم، حتی اگر قهرمان هم شده و مدال طلا کسب کرده باشیم، ما را تشویق نمی‌کنند و تا به حال نشده که پس از بازگشت از مسابقات بین‌المللی، مسئولی در فرودگاه به استقبال ما آمده باشد. گلایه‌های این قهرمان ادامه دارد: من 10مدال طلا در رشته کشتی کسب کردم اما برای گرفتن یک وام معمولی هم دچار مشکل هستم، در صورتی که می‌توانند به قهرمانان و مدال‌آوران تسهیلات قرض‌الحسنه بدهند. من با مشکل مسکن مواجه هستم و سال‌هاست این موضوع را پیگیری می‌کنم. درصورتی‌که از ورزشکاران سالم حمایت بیشتری می‌شود اما بین ما تبعیض قائل می‌شوند. داو این روزها به عنوان مربی کشتی فعالیت دارد، هدفش برای ورزش قهرمانی را بالا‌بردن پرچم ایران در میادین مختلف و بروز توانایی‌های افراد ناشنوا عنوان کرده و امیدوار است مسئولان توجه بیشتری به این قشر داشته باشند تا امکان ازدواج و تشکیل خانواده را پیدا کنیم.
معضل نبود مربی اختصاصی برای ناشنوایان
شهام مرادی، بازیکن فوتبال و فوتسال است که در رویدادهای داخلی و برون‌مرزی همانند مسابقات جهانی و المپیک شرکت داشته و عناوین زیادی کسب کرده است. او در دوران نوجوانی و در مدرسه به رشته فوتبال علاقه‌مند می‌شود و با تشویق معلم و خانواده این رشته را به‌طورجدی دنبال کرده و تأکید می‌کند پشتکار زیاد و تمرینات بی‌وقفه و زحماتی که در این راه متحمل شده، دلیل موفقیت او و رسیدن به تیم ملی بوده است. این ورزشکار ناشنوا بی‌توجهی و در اختیار نگذاشتن امکانات رفاهی و همچنین نبود مربی اختصاصی ناشنوایان را مشکلات اصلی عنوان می‌کند.
بیکاری ورزشکاران ناشنوا
حمیده شبان‌پور در رشته تربیت‌بدنی تحصیل کرده و در رشته‌های تکواندو، والیبال و پرتاب دیسک دوومیدانی فعالیت دارد. او که در یک رویداد بین‌المللی شرکت داشته، در دوران کودکی و از سن شش‌سالگی به ورزش علاقه‌مند شده است. در آن مقطع رشته کاراته را انتخاب کرده و بعدها در رشته‌های دیگر فعالیت داشته است. شبان پور از کمبود مشکلات ورزشی گلایه دارد و می‌گوید: اجاره سالن‌های ورزشی بالاست و توان اجاره سالن نداریم، ضمن اینکه هزینه‌های رفت‌وآمد به اماکن ورزشی نیز زیاد است. نبود بیمه و بیکاری و نبود شغل مناسب دیگر دغدغه‌ای است که ورزشکاران ناشنوا با آن مواجه هستند و شبان پور بدان اشاره می‌کند و تأکید دارد که علاقه‌مند به فعالیت در حوزه مربیگری و پرورش ورزشکاران ناشنواست.
