واقعیت آمریکایی!

 ترامپ در انتخابات این دوره بسیار بیشتر از انتخابات دوره قبلی رأی سفیدپوستان طبقه کارگر را به دست آورد و توانست به تدریج حمایت آمریکایی‌های لاتین‌تبار از دمکرات‌ها را کاهش دهد. گردهمایی‌های انتخاباتی ترامپ که مانند همیشه بر محور کیش شخصیت برگزار شدند، مانند همه گردهمایی‌های دیگرش پرشور و بی‌قانون بودند. مشخص شد که پیروزی او در سال ۲۰۱۶ به هیچ طریقی قابل انتساب به ولادیمیر پوتین و جیمز کومی‌نبود. جنسیت‌گرایی، نژادپرستی و دروغ‌گویی او در سال ۲۰۲۰ جسورانه‌تر و مشروع‌تر از قبل شده است. وقتی برخی از آمریکایی‌ها در اعتراض به ترامپ گفتند «ما این نیستیم» رأی‌دهندگان به ترامپ در پاسخ گفتند: «ما دقیقا همین هستیم و قرار نیست جایی برویم». یک استاد دانشگاه پرینستون، ادی‌کلود، که نویسنده کتاب دمکراسی به رنگ سیاه است، در توئیتی نوشت: «آن خشم به‌اصطلاح اخلاقی که پیرامون ریاست‌جمهوری ترامپ وجود داشت باعث نشد که حمایت جمهوری‌خواهان از او کمتر شود. در حقیقت، او حتی پایگاه خود را در میان رأی‌دهندگان سفیدپوست گسترش داد. ترامپ در تقاطع حرص، خودخواهی و نژادپرستی به شکوفایی خود ادامه می‌دهد.» مجله تایم می‌کوشد در طرح روی جلد آخرین شماره‌اش آنچه را که «واقعیت آمریکایی» می‌خواند، به نمایش بگذارد. در کاور این شماره تصویر نیمی‌از ماسک پاره‌شده‌ای را می‌بینیم که طرح پرچم آمریکا  روی آن نقش بسته است.
این نمادی است از شرایط کنونی جامعه آمریکا، جامعه‌ای که درنتیجه نوعی دو‌قطبی سیاسی و فرهنگی، دچار انشقاق بی‌سابقه‌ای شده است. به‌کار‌بردن ماسک صورت در این طرح، شاید اشاره‌ای باشد به این موضوع که حتی استفاده از ماسک نیز در ماه‌های اخیر و در طول کمپین‌های انتخاباتی، دستمایه بحث‌و‌جدل‌های سیاسی شده بود.  در ادامه، بخش‌هایی از مقاله‌ای را می‌خوانید به قلم مالی بال، خبرنگار مجله تایم. در این مقاله بال می‌کوشد به این پرسش پاسخ دهد که رئیس‌جمهور بعدی آمریکا، فارغ از اینکه چه کسی برنده انتخابات باشد، چگونه می‌تواند رهبری جامعه به‌شدت دو‌قطبی‌شده و ازهم‌گسیخته آمریکا را به دست بگیرد، آن هم در شرایطی که همچنان با عواقب ناشی از بحران کرونا دست‌به‌گریبان است. درست قبل از ساعت یک بامداد، جو بایدن در میان بوق و سروصدای ماشین‌ها روی صحنه رفت، اما نه برای اینکه ادعای پیروزی کند، بلکه برای اینکه از طرفدارانش بخواهد امیدشان را از دست ندهند، فارغ از اینکه رئیس‌جمهور دونالد ترامپ، چه چیزهایی ممکن است بگوید. در چهارم نوامبر، معاون اول سابق به جمعیت حاضر در ایالت دلاور گفت: «معتقدیم که ما در مسیر پیروزی در این انتخابات هستیم» و افزود: «انتخابات تا زمانی که تک‌تک آرا شمرده شود، تمام نخواهد شد. امیدتان را از دست ندهید دوستان.» همچنان که روز جدید آغاز شد و به‌پیش می‌رفت، به‌طور فزاینده‌ای چنین به نظر می‌رسید که بایدن درست گفته است. با برنده‌شدن در ایالـــت‌هـــای مــیشیــگان، آریـــزونـــا و ویسکانسین، چنین به نظر می‌رسید که بایدن دارد آرام‌آرام به پیروزی نزدیک می‌شود. تا عصر چهارم نوامبر، رقابت در ایالت‌های پنسیلوانیا، جورجیا، نوادا و کارولینای شمالی آن‌چنان نزدیک بود که نمی‌شد برنده را پیش‌بینی کرد.
پیش‌بینی‌کننده‌های مستقل اعتقاد داشتند که باوجود اعتراضات پرسروصدای رئیس‌جمهور، وقتی‌که تمام آرا شمرده شود، احتمالا بایدن بتواند 270 رأی الکترال لازم را کسب کند. اما می‌توان طرفداران بایدن را درک کرد اگر نا‌امید نشدن برایشان سخت باشد، حتی باوجود اینکه کاخ سفید در یک‌قدمی‌شان است. انتخابات ریاست‌جمهوری 2020 برای دمکرات‌ها مطابق برنامه پیش نرفت. آنچه رخ داد بسیار متفاوت از چیزی بود که نظر‌سنجی‌ها پیش‌بینی کرده بودند و آزادی‌خواهان آرزویش را در سر می‌پروراندند، یعنی شکست سریع و گسترده ترامپ. پس از آن‌همه هیاهو و تلاش‌های مدنی، 14‌بیلیون دلار پیش‌بینی‌شده‌ای که خرج شد و میلیون‌ها رأی بیشتری که این بار نسبت به انتخابات قبل به صندوق ریخته شد، حالا دوره ترامپ دارد همان‌طور که آغاز شد به پایان می‌رسد: با انتخاباتی که بار دیگر به طرز حساس و خطرناکی بین دو نتیجه ممکن در نوسان است و ملتی به بن‌بست رسیده که بین دو واقعیت مختلف، دو گرایش متضاد، یا دو مجموعه حقایق متفاوت ازهم گسسته است. هر‌کسی که در 20 ژانویه سوگند ریاست‌جمهوری یاد کند، با مجموعه‌ای تاریخی از چالش‌ها آزمایش خواهد شد. پاندمی‌کووید‌19 به‌تازگی وارد بد‌ترین فاز خود تا‌کنون شده و بدون هیچ مانعی در سر‌تا‌سر کشور در حال تاخت‌و‌تاز است. شرایط بد اقتصادی ناشی از این همه‌گیری نیز می‌رود که در نبود کمک‌های فدرال جدید حتی وخیم‌تر شود. ترامپ به‌طور تلویحی اشاراتی به این موضوع داشته است که چند ماه آتی در قدرت بودن او چگونه خواهد بود اما افراد کمی‌توقع دارند که ماه‌های آرام و بی‌دغدغه‌ای را در پیش داشته باشیم. مجموعه‌ای فوری و اضطراری از مشکلات سیاست‌گذاری، از تغییرات اقلیمی‌گرفته تا نظام سلامت و زیر‌بنا‌های ملی در حال از‌هم‌پاشیدن، ممکن است به دلیل این حکومت دو‌پاره و دو‌قطبی‌شده به در بسته بخورد. داستان سیاست آمریکایی در قرن 21، درواقع ماجرای قطبی‌زدگی فزاینده و در بن‌بست ماندن بوده است، یک چرخه باز‌خوردی پوچ‌گرایانه که رهبری کشور را نا‌ممکن کرده است. برای سال‌ها، ملتی آشوب‌زده در انتظار مانده بود تا رأی خود را به نفع ریاست‌جمهوری نا‌متعارف ترامپ به صندوق بریزد؛ اما حالا ما در سال 2020 هستیم، سالی که انگار همه‌چیز در آن وارونه شده بود، سال همه‌گیری و بیماری، سال حوادث غیر‌منتظره. خب روشن است که مسائل به همین راحتی‌ها هم حل‌و‌فصل نخواهد شد. هر دو طرف آرزوی یک پیروزی کوبنده و قاطع را در سر می‌پروراندند، چیزی که یک‌بار برای همیشه تکلیف این موضوع را معلوم کند که بالاخره کدام نسخه از آمریکا غالب خواهد شد؛ اما در عوض، بحران هویتی ما همچنان ادامه دارد. کمپین‌های انتخاباتی در طول یک سال چنان متشنج به‌پیش رفت که از سومین استیضاح ریاست‌جمهوری در تاریخ آمریکا اکنون تنها خاطره‌ای کم‌رنگ باقی مانده است. کووید‌19 زندگی آمریکایی‌ها را کاملا دگرگون و حساب‌های بانکی‌شان را خالی کرده است. میلیون‌ها نفر، از تمام طبقات اجتماعی، به خیابان‌ها ریختند تا نسبت به خشونت پلیس اعتراض کنند. آسمان ساحل غربی برای هفته‌ها پوشیده از زبانه‌های آتش بود، درحالی‌که شرق آمریکا نیز در یک فصل طوفانی بی‌سابقه درب‌و‌داغان شد و با این‌وجود، در مقابل این پس‌زمینه پر هرج‌ومرج، شاهد ایست سیاسی عجیبی بودیم.جایگاه ترامپ در نظرسنجی‌ها در تمام طول این مدت تقریبا همان‌جایی بود که در ابتدای ورود بایدن به عرصه نامزدی ریاست‌جمهوری، در آن قرار داشت. نشانه‌ای که دمکرات‌ها آن را این‌گونه تعبیر کردند که ترامپ شانس کمی‌برای ترغیب آن دسته از رأی‌دهندگانی دارد که مدت‌هاست او را کنار گذاشته‌اند. هیچ‌کس نمی‌تواند حدس بزند که چه اتفاقی خواهد افتاد. دوماه و نیم به مراسم تحلیف ریاست‌جمهوری آینده باقی مانده است.
رئیس‌جمهوری که روزهای پایانی کارش را می‌گذراند، با گسترده‌ترین پلتفرم در جهان، خود‌بزرگ‌بینی فزاینده‌‌اش و میلیون‌ها طرفداری که لفاظی‌های او را درباره «دست‌کاری و مــهنـــدسی» انتـــخابـــات عمیــقا باور کرده‌اند، می‌تواند در مسیر کناره‌گیری‌اش از قدرت، مشکلات فراوانی را ایجاد کند. خیلی چیز‌ها، ازجمله احتمال فوران خشونت، به لفاظی و سخن‌سرایی‌های ترامپ در روز‌ها و هفته‌های پیش‌رو بستگی دارد. علاوه بر این، پرسش دیگری که مطرح است این است که آیا ممکن است او در مسیر کناره‌گیری بهره‌ای نیز از بودجه فدرال ببرد، کمپانی‌ها و اعضای خانواده‌اش که در طول دوره ریاست‌جمهوری او میلیون‌ها دلار از بودجه‌های حکومتی را به جیب زده‌اند، یا این‌که می‌خواهد از عذر خود و هم‌پیمانانش بگذرد. نتیجه نهایی هر‌چه باشد، این انتخابات ساختار متزلزل دمکراسی را در ایالات متحده‌آمریکا به نمایش گذاشته است. از نهاد‌های حکومتی قدیمی‌و منسوخ که به‌طور فزاینده‌ای حکمرانی اقلیت را تقویت می‌کنند گرفته تا هنجار‌های به‌شدت آسیب‌دیده در خصوص اجرای مستقل عدالت و حراست سست و ضعیف از به‌اصطلاح حق رأی عمومی‌و زیر‌بنای انتخاباتی سرسخت و تغییر‌ناپذیر و فاقد بودجه کافی، گویا ریاست‌جمهوری ترامپ تمام ضعف‌های ساختاری ما را عیان کرده است. بااین‌وجود، به نظر می‌رسد که در واشنگتن دو‌پاره کنونی، کشتی اقدامات و ابتکارات برای اصلاح امور مالی کمپین‌های انتخاباتی، اخلاقیات حکومتی و حق رأی عمومی، محکوم به‌گل‌نشستن باشد. برخی از انتخابات‌ها زمینه‌ساز رفع موانع و پیشرفت‌های مهم هستند، یعنی ظهور اکثریت آمریکایی جدیدی پس از سال‌ها کشمکش، وقفه و در بن‌بست ماندن. مواردی مثل انتخاب فرانکلین دلانو روزولت در سال 1932 و رونالد ریگان در سال 1980 با اکثریت قاطع آرا، نشان‌دهنده ملتی بوده‌اند که آماده است از شکاف‌های ایدئولوژیک و فرهنگی خود عبور کرده و دست‌در‌دست‌هم راهی روبه‌جلو باز کند؛ اما در عوض، متأسفانه چنین به نظر می‌رسد که شرایط در این انتخابات بیش از هر انتخابات دیگری در طول تاریخ نشانه انشقاق و شکاف در جامعه آمریکا باشد.
منبع: مجله تایم/ 4 نوامبر 2020