ملکه شطرنج

 هرچند شخصیت بث هارمون واقعی نیست، اما به نظرم می‌تواند الگوی خوبی برای دختران (به‌جز مسئله اعتیادش که دردسرساز بودنش در سریال هم نشان داده‌شده!) باشد تا با استفاده از توانایی‌هایشان و تلاش به موفقیت برسند.
«قمار ملکه» نوعی روش قدیمی در شطرنج است که بازیکن ملکه یا وزیر خود را قربانی می‌کند تا بازی را پیش ببرد. بث هم نابغه شطرنجی است که دوست دارد بزرگ‌ترین شطرنج‌باز جهان بشود. او با مشکلات زیادی مثل اعتیاد به الکل و قرص‌های آرام‌بخش و مشکلات عاطفی زیادی مواجه می‌شود که روی بازی شطرنجش هم تأثیر می‌گذارد. بعدا متوجه می‌شوید که چگونه این اعتیاد، از یتیم‌خانه‌ای شروع‌شده که بث در آنجا زندگی می‌کرد و برای کنترل‌کردنشان، به کودکان قرص آرام‌بخش می‌دادند. برای همین اگر کسی (به‌خصوص نوجوانان) را می‌شناسید که ممکن است تحت تأثیر این‌جور چیزها قرار بگیرند و دلشان بخواهد خودشان همچنین کارهایی را امتحان بکنند، این سریال را با آن‌ها نبینید! سریال «قمار ملکه» در دهه پنجاه و شصت میلادی اتفاق می‌افتد، اوج جنگ سرد و رقابت‌های شوروی و آمریکا در هر زمینه‌ای. مردم روسیه و شوروی سابق، همیشه به قوی بودن در شطرنج معروف بودند و این مسئله به‌خوبی، البته با کمی اغراق و به نظر من برتر نشان دادن آمریکا در هر چیزی، در رمان و سریال نشان داده‌شده. عده‌ای موفقیت سریال را منتشر شدنش در قرنطینه کرونا می‌دانند!
تقریبا پس از آنکه بث به یتیم‌خانه فرستاده می‌شود، از آقای شایبل، سرایدار یتیم‌خانه، شطرنج را یاد می‌گیرد. آقای شایبل که متوجه استعداد او در این بازی شده، هر چیزی را که می‌داند به او یاد می‌دهد و حتی استاد شطرنجی را برای دیدن بازی حیرت‌انگیز بث دعوت می‌کند. بث در نوجوانی توسط خانواده ویتلی به سرپرستی گرفته می‌شود. او که دختری نسبتا منزوی، ساکت و درونگراست، شطرنج را ادامه می‌دهد و با حمایت‌های مادرخوانده‌اش، به هدفش نزدیک‌تر می‌شود اما زندگی که همیشه خوب نیست، هست؟ او در هفده‌سالگی دوباره یتیم می‌شود و مشکلات بیشتری سر راهش قرار می‌گیرند. بازی درخشان آنیا تیلور جوی در نقش بث مورد تحسین زیادی قرار گرفت و مجله تایمز نام او را در لیست صد نفری که جهان را تغییر می‌دهند، قرار داد. یک سال بعد از انتشار سریال «قمار ملکه» آنیا جایزه گلدن گلوب را برای این نقش برد. شاید دیدن سریالی در مورد شطرنج، در نگاه اول حوصله‌سربر باشد. این بازی شاید ساعت‌ها طول بکشد و نیاز به ‌دقت و تمرکز زیادی دارد؛ اما اصلا حوصله‌تان سر نمی‌رود و احتمالا دلتان بخواهد کاش بیشتر ادامه‌اش می‌دادند. به‌خصوص اگر مثل خیلی‌ها، این مینی‌سریال را یک‌روزه تمام کرده باشید!