به گزارش اصفهان زیبا؛ نشستن پای صحبت معتمدان و فعالان فرهنگی هر محله ما را به سمت احصای بهتر مشکلات محله بابوکان میبرد. محله بابوکان در بازدید میدانی وضعیت بسامانی نداشت و این نابسامانیها در صحبت با معتمدان بیشتر و دقیقتر خودش را نشان داد.
حاجبرات سلیمی که موهای سفیدش نشان از این دارد که سالهای گرانقدری را در محله بابوکان گذرانده، از معتمدان محله و از آنهایی است که روزها کارش مشکلگشایی از مردم است؛ مردمان بومی و غیربومی و حتی اتباع. با لهجه غلیظ اصفهانی و کمی محلی میگوید: «حاجخانم ما تو بوکان هیچ امکاناتی نداریم و انگار جدا افتادهایم. اینجا یک درمانگاه ندارد. به زمینهای کشاورزی مجوز ساخت نمیدهند. ما تا میآییم با شهردار آشنا شویم و مشکلات ما را بفهمد عوضش میکنند»
بنبستبودن بابوکان مانع پیشرفت آن شده است
دکتر مجتبی ابراهیمی، از فعالان محله بابوکان هم که دغدغه محله را دارد، از جلسهای که سال گذشته با شهردار و چند تن از اعضای شورا داشته است، میگوید و از اینکه هیچ ترتیب اثری به خواستههای آنها داده نشده و مشکلات محله کم نشده است، گلایه میکند: «دیماه سال گذشته در مسجدجامع بابوکان با شهردار و اعضای شورا و امامجمعه رهنان جلسهای داشتیم. یکی از مشکلات ما بافت فرسوده در دل محله بابوکان است.
وجود این بافتهای فرسوده که گاهی به خانههای متروکه تبدیل شدند، معضلهایی برای محله ایجاد کردهاند. افراد بومی این خانهها را ترک کردهاند و به جایش به اتباع بیگانه اجاره دادهاند.»او در ادامه بنبستبودن محله را یکی از دلایل اصلی پیشرفتنکردن بابوکان اعلام میکند و میافزاید: «محلههای اطراف ما وقتی به خیابانهای اصلی راه پیدا کردند، پیشرفت کردند؛ اما بابوکان از همه طرف بنبست است. ما پیشنهاد احداث یک خیابان از مجتمع مسکونی مس سرچشمه تا مسجد جامع و خیابان امام خمینی را دادیم. تنها راه بابوکان خیابان شهدای بابوکان به خیابان امام خمینی است. خیابان حسینآباد از سمت فلکه اخلاص در جنوب بابوکان به سمت رهنان 30 است سال بلاتکلیف بوده. اگر اتصال ما به رهنان برقرار میشد، بسیاری از مشکلات حل میشد. خیابانهای بینمحلهای هم احداث نشدهاند. ما در محله یک کوچه یا خیابان درست نداریم. ما متأسفانه بین سه شهرداری 2 و 11 و خمینیشهر واقع شدهایم و این مرزنشینی خیلی به ضرر بابوکان شده است.»
بیبهره از خیابان و دسترسی
او معتقد است که احداث خیابان در بابوکان به دلیل اینکه زمینهای کشاورزی لمیزرع در مسیر هستند، چندان سخت نیست. شهرداری برای احداث، آزادسازی زیادی نخواهد داشت و راه برای احداث هموار است. ابراهیمی یکی دیگر از مشکلات محله را کمبود زمین برای ساخت مسکن جوانان میداند و تأکید میکند: «تغییر کاربری زمینهایی که بایر شدند، با توجه به اینکه باید پروسه سنگینی را بگذرانند، طولانی است؛ اما من برای ملک شخصی خودم هشت ماه زمان گذاشتم و حل شد. حالا شهرداری یک سال است میگوید تغییر کاربری زمینهای بابوکان در حال پیگیری است. مرتب میگویند پرونده در جریان است؛ اما اتفاقی نیفتاده.» بابوکان از خیابان و دسترسیهای محلی هم بیبهره است. خیابان شهید عطایی و اتصال خیابان شهدای بابوکان به طالقانی هنوز در حد وعدهووعید باقی مانده است. خیابان بهصورت خاکی است و مردم در حال استفاده از آن هستند. گفتهشده آزادسازی انجام و بودجه آن هم تأمین شده است؛ یک ماهی هم بنر احداث را در محل برپا کردند؛ اما اتفاقی نیفتاد. بنا به گفته ابراهیمی، احداث خیابانهای دسترسی داخل محله متأسفانه چند سال است در نقشه GIS شهرداری ثبت شده، اما هیچ اقدامی برای آنها انجام نشده است.
نمیدانم چرا برای بابوکان انجام نمیدهند؟!
سلیمی که مشکلات تغییرکاربری زمینهای کشاورزی در این سالها خیلی آزارش داده است، میگوید: «محله بابوکان تا آنطرف خیابان امام خمینی بود. من کشاورز بودم و 350 جریب زمین داشتم که از ما برای ساخت شهرک کوثر گرفتند. بهراحتی آن زمینها تغییرکاربری دادند. در محدوده خمینیشهر و کنار بابوکان هم چند شهرک مسکونی هست که بهراحتی تغییر کاربری دادند؛ اما نمیدانم چرا برای بابوکان این کار را انجام نمیدهند. زمینهای ما بلاتکلیف رها شده است و فقط خاک و خاشاک و گردوغبار نصیبمان میشود.» محله بابوکان از سرانه اختصاصی که شهر اصفهان برای محلهها هزینه میکند، بیبهره مانده و از فقیرترین محلههاست. این را ابراهیمی میگوید و ادامه میدهد: «محله مارچین تا چند سال پیش مثل بابوکان بود؛ اما برایش جاده کشیدند و الان وضعیتش بهتر از ماست. مارچین از سمت جنوب به خانهاصفهان و از سمت شمال به بهارستان غربی راه یافت و سریع پیشرفت کرد. لیمجیر هم از سمت شرق به خیابان امام خمینی و ازسمت غرب به رهنان راه پیدا کرد.»
هیچ درمانگاهی در محله نداریم
محله با جمعیت بالایی که دارد، از وجود یک درمانگاه محروم است. مردم باید برای دریافت خدمات درمانی به رهنان یا خیابان امام خمینی رجوع کنند. فتحی، فعال فرهنگی محله بابوکان، با اشاره به اینکه خیرین محله حتی حاضر هستند زمین وقف کنند، میگوید: «توان مالی مردم نمیرسد که خودشان درمانگاه بسازند؛ اما حاضر هستند زمین بدهند؛ به علومپزشکی هم نامهنگاری کردیم؛ اما هنوز اتفاقی نیفتاده است. اگر نصفهشب اتفاقی برای کسی بیفتد، باید راه طولانی تا یک مرکز درمانی را طی کند. فرهنگسرایی در محله میسازند که زمینش را یکی از خیرین داد.»
سرریزشدن ترافیک خیابان امام خمینی و استفاده از دسترسیهای محلی برای عبور از ترافیک این خیابان با توجه به نزدیکی به منطقه صنعتی امیرکبیر، فشار ترافیکی زیادی به تنها خیابان بابوکان وارد میکند. فتحی در این خصوص میگوید: «خیابان شهدای بابوکان 18 متر است و کشش ترافیک خود بابوکان را هم ندارد؛ اما عصرها معضل بزرگی در این خیابان داریم. مردم برای رفتن به سمت خمینیشهر از این مسیر استفاده میکنند.»
شهرداری گوش شنوا ندارد
صفرعلی ابراهیمی از ارتباطنداشتن شهردار با مردم گلایه دارد و میگوید: «شهردار و معاونتهایش ارتباط مؤثری با مردم ندارند. باید نماینده مردمی در محلهها داشته باشند و مشکلات را مرتب پیگیری کنند. مشکل اینجاست که ما مرتب و بارها مشکلات را به شهردار گفتهایم؛ اما کسی برای پیگیری وجود نداشته است. مشکل دیگری که ما در بابوکان داریم، نداشتن پیادهرو مناسب برای خیابان شهدای بابوکان است؛ جاهایی هم که پیادهرو هست، از سوی مشاغل مزاحمی مثل تعمیرکارها و صافکارها اشغال شده است و وضعیت نامناسبی در محل داریم.»
در طرح محرومیتزدایی نیستیم
محله بابوکان با اینکه از محرومیت بیبهره نیست و تقریبا در این چند سال اخیر اتفاق مؤثری به لحاظ شهری در آن نیفتاده است، در طرح محرومیتزدایی و محلهمحوری شهرداری قرار نگرفته است. پیدا کردن آدرس در این محله سخت است؛ چون کوچهها نام و نشانی و کدپستی ندارند و طرح اجرای کدپستی در این محله اجرا نشده است.فتحی در ادامه به مشکلات خیابان شهید شکراللهی و نداشتن تابلوی مشخص و متناسب با این سردار شهید اشاره کرد.
«خیابان سردار شکراللهی هممرز بابوکان و شهرداری خمینیشهر است و تقریبا تابلویی برای معرفی ندارد. هنگام ورود به این خیابان از سمت شمال و جنوب هیچ تابلویی دیده نمیشود و زبالهسوزی و حضور سگهای ولگرد که مزاحمتهای زیادی برای دانشآموزان فراهم کردهاند، مشکلساز شده است.» بافت فرسوده، محرومیت و عقبماندگی در محله بابوکان باعث شده است اهالی محل به محلههای دیگر کوچ کنند و مردمان بومی محل جایشان را به اقوام دیگر و اتباع بدهند؛ بهنحویکه آمار اتباع به جمعیت بومی محله نزدیک شده است و حلنشدن مشکلات بابوکان میتواند تا چند سال آینده بابوکان را به سمت حاشیهنشینی بکشاند.
