به گزارش اصفهان زیبا؛ جشنواره فیلمهای کودکان و نوجوانان امسال به سیوششمین دوره از خود رسید. من تجربه حضور در سه سال اخیر جشنواره را داشتم. سال اول خبرنگار نوجوان و سال دوم و سوم سرپرست داوران کودک و نوجوان.
سرپرستی از داوران کودک و همینطور نوجوان، دنیای جدید و خاصی برای من داشت. بین فیلمها که با بچهها صحبت میکردم و نظراتشان را در مورد فیلمهای پخششده میپرسیدم، عده قابلتوجهی از آنها که تجربه حضور در سالهای قبل را داشتند، مثل یک کارشناس واقعی و در سطح خود شروع به نقد و بررسی فیلمها میکردند و تحلیلهایشان را با اشتیاق برای من توضیح میدادند. حتی خودشان برای بهتر شدن فیلم ایدههایی داشتند. عده کمی هم که مشخصا سال اول حضور در جشنواره را میگذراندند، سکوت میکردند و با گوشها و چشمهایشان در حال جمعآوری اطلاعات و آشنا شدن با محیط بودند، بعضیها هم به فکر بازیگوشی.
سرپرست بودن در کنار خوبیها و شادیهایی که کنار کودکان وجود دارد، دردسرها و مسئولیتهای خودش را هم دارد. پدر و مادرهای نگران و تماسهایشان از یک طرف و مشکلات بچهها در سینما هم در طرف دیگر. برای همین امکان دیدن تمام فیلمها در کنار آنها امکانپذیر نبود. کیفیت فیلمها نسبت به سال قبل کمی بهتر بود و تفکیک گروه کودک از نوجوان هم ایده خوبی بود.
با همه اینها بچهها دنیای رنگی سینما را با خیالهایشان رنگیتر میکنند و من را یاد اولین سال حضورم میاندازند. شانزده سال داشتم که خبرنگار جشنواره بودم؛ یعنی دوره سی و چهارم. پر از اشتیاق و هیجان برای دیدن فیلمها و نشستهای خبری. مثل داورانی که در این دو سال سرپرستشان بودم، احساس خوبی داشتم که با ما مصاحبه میشود و از ما فیلم و عکس میگیرند. فضای جشنواره پر از اشتیاق و شور و رنگ است. برنامه رادیویی کنار سالن، بولتنهای که هر روز چاپ میشود، حضور عوامل فیلمها در سالن کنار بچهها، مصاحبههای تلویزیونی و رسانهای و هزاران اتفاق جذاب دیگر که در طول هفته جشنواره در سینماها و چهارباغ در حال نفس کشیدن هستند.
قطعا برای من و دوستانم که جشنواره سیوچهارم را تجربه کردیم، هیچ دوره دیگری دوره سی و چهارم نخواهد شد. اما اگر فیلمسازان، سینماگران و مسئولان، قدری بیشتر برای روح بخشیدن به جشنواره تلاش بکنند، بچههای نسلهای جدیدتر هم از جشنواره لذت بیشتری خواهند برد و حضور در جشنواره برایشان یکی از خاطرات رنگیشان خواهد شد.