به گزارش اصفهان زیبا؛ اختلال شخصیت خودشیفته (NPD) نوعی اختلال روانی است که با احساس اغراقشده از اهمیت خود، نیاز مفرط به تحسین و کاهش توانایی همدلی مشخص میشود.
افراد مبتلا به این اختلال معمولا خود را برتر از دیگران میدانند و بهشدت به توجه نیاز دارند. سینما بارها به این اختلال پرداخته و شخصیتهای خودشیفته را در قالب داستانهای تأثیرگذار به تصویر کشیده است.
دلایل توجه سینماگران به خودشیفتگی
عمق روانشناختی: بررسی اختلال خودشیفتگی امکان تحلیل عمیق رفتارهای انسانی را فراهم میکند.
درام و تنش: رفتارهای خودشیفته معمولا چالشبرانگیز و دراماتیک است و جذابیت فیلمها را افزایش میدهد.
نقد اجتماعی: این فیلمها میتوانند به واکاوی تأثیرات فرهنگی و اجتماعی خودشیفتگی بپردازند.
شخصیتهای جذاب: پیچیدگی و تناقضهای درونی این افراد، آنها را به کاراکترهایی فراموشنشدنی تبدیل میکند.
هشدار و آگاهی: چنین فیلمهایی میتوانند بهعنوان زنگ خطری برای شناخت پیامدهای خودشیفتگی عمل کنند.
نمونههایی از شخصیتهای خودشیفته در فیلمها
سریال خارجی «خانه کاغذی»: در این سریال، شخصیت برلین نمونهای از فرد خودشیفته است و ویژگیهایی مانند احساس برتری و نیاز مفرط به تحسین را نشان میدهد.
سریال ایرانی «شهرزاد»: شخصیت بزرگ آقا با بازی علی نصیریان، تصویری واقعی از خودشیفتگی را ارائه میدهد.
سریال ایرانی «پدرسالار»: شخصیت اسدالله خان و پسرش بهروز، نمونههایی از خودشیفتگی در روابط خانوادگی هستند.
استفاده از این مضمون در انیمیشنها نیز کار شده است؛ مانند شخصیت نامادری سیندرلا و امثال این شخصیتهای منفی که اهمیت این موضوع را برای کودکان نیز تأکید میکنند.
نتیجهگیری
میتوان گفت پرداختن به شخصیتهای خودشیفته در سینما نهتنها به جذابیت داستانها کمک میکند، بلکه فرصتی را برای بررسی ابعاد روانشناختی و اجتماعی این اختلال فراهم میآورد. این فیلمها و سریالها میتوانند به درک بهتر این ویژگیها و تأثیرات آن بر روابط انسانی کمک کنند.
