سوز و گداز لب و نای نی

به گزارش اصفهان زیبا؛ آفتاب در عرش و زاینده‌رود بر فرش اصفهان جاری بود؛ اصوات الهی در بال پرنده و یال اسب‌های دونده. مردی موقر و متین از پل خواجو می‌گذشت تا به مکینه خواجو و خانه‌اش برود. قامتی رشید و حرکاتی موزون داشت.

در غرش آب زاینده‌رود و برخوردش با پایه‌های پل، به نتی بی‌بدیل می‌مانست که بر خطوط پنجگانه هستی سوار شده باشد. صدایی از دور توجه‌اش را جلب کرد. به‌سوی صدا رفت. پسری جوان در حال نواختن نی بود و الحق خوب می‌نواخت.

کمی گوش سپرد. مهارت جوان، کنجکاوی مرد را برانگیخت. میانه سکوت ساز از جوان پرسید: «جوان! شاگرد که هستی»؟ جوان بی‌درنگ گفت: «شاگرد استاد نایب اسدالله‌ام!» مرد، چهره در هم می‌کند و می‌گوید: «چگونه شاگردی هستی؟» جوان می‌گوید: «من در پشت خانه نایب اسدالله می‌نشینم و از پشت دیوار به صدای ساز او گوش می‌کنم. بعد از آن اینجا تمرین می‌کنم.» مرد لبخندی می‌زند و می‌گوید: «از این پس از پشت دیوار گوش نکن، به خانه‌ام بیا! من نایب اسدالله‌ام… .» آن جوان که بعدها به یکی از بزرگان نی نواز ایران بدل شد، «حسین یاوری» نام داشت. نقل است که نایب اسدالله به دلیل کهولت سن، یاوری را به یکی از شاگردان زبده‌اش، مهدی نوایی سپرده است.

نام نایب اسدالله
حرفه موسیقیدان، نوزانده نی
دوران حیات قاجار
آرامگاه تخت فولاد اصفهان
شاگردان عبدالخالق اصفهانی، مهدی نوایی