اکبر رضوانیان یا همان عمو اکبر خانه نقلی کاشان نیازی به معرفی ندارد. همه کسانی که عاشق سفر و اقامت در بومگردی هستند، داستان او را میدانند. میدانند که او از اولینها در این شاخه از گردشگری است و نامش در کنار مازیار آلداوود و کیارش اقتصادی و سید هاشم طباطبایی و بسیاری دیگر جاودانه است. کسانی که نهتنها پیشگام بودند که فلسفهشان اهمیت دادن به بوم و نشاندادن سبکی از زندگی روستایی بود. هدفی که طی این سالها تا حدی کمرنگ شده است و نیاز به آسیبشناسی دارد، بااینحال او نهتنها این آرمانها را فراموش نکرده است که عاشقانه درراه بسطشان تلاش میکند.
آیا تاکنون شنیدهاید که برخی افراد در ازای کار یا خدماتی که به شما ارائه میدهند هیچ پولی دریافت نمیکنند؟ البته شنیدن این خبر ممکن است برای برخی باورکردنی نباشد یا از سر بدگمانی به دیده تردید بنگرند. گفتن و نوشتن از کار داوطلبانه در شرایط اقتصادی کشور شاید عجیب به نظر برسد ولی باید گفت و اذعان کرد که کار داوطلبانه تعاملی دو سویه است. چه گروه یا فردی که داوطلب انجام کار است و چه دسته یا افرادی که خدماتی را دریافت میکند در تعاملی کنشگرانه منتفع خواهند شد؛ منتها هرکس با تعریف خودش. در ایران اما باوجود همه محدودیتها چند سالی است که گروهی راهاندازی شده است و درزمینه خدماترسانی به بومگردیها و اقامتگاههای سنتی کار داوطلبانه ارائه میدهد.
«آنکه در این سرا درآید نانش دهید و از ایمانش مپرسید، چه آنکس که نزد باریتعالی به جان ارزد البته برخوان بوالحسن به نان ارزد.» این اولین جملهای است که در این خانه از صاحبش میشنویم؛ این اما نه جملهای در اغراق که تجربهای است زیسته برای آنانی که گذرشان به شرق اصفهان و کویر مرکزی ایران و چوپانان افتاده است.
همین امسال بود که تصمیم گرفتم به روستای دیدنی و بکر پدریام سفر کنم و تجربههای جدید بهدست بیاورم. روستای پدریام حدود سه ساعت با اصفهان فاصله داشت. صبح زود را برای حرکت انتخاب کردم تا برای اقامت و صرف ناهار به آنجا رسیده باشم. هرچقدر از اصفهان به سمت روستا دورتر میشدم، آلودگی هوا کمتر میشد و آسمان آبیتر. سکوت مسیر بسیار دلپذیر و خوشایند بود و من فقط به مناظر دوروبرم چشم دوخته بودم. وقتی به روستا رسیدم، با نوای خنده کودکان از پشت کوههای سربهفلک کشیده که طنینانداز میشد، مواجه شدم. هفت کودک دست در دست هم در میان دشتهای وسیع پشت کوه بازی میکردند؛ جوری که هوس بازیهای کودکی را در درونت زنده میکردند.
برای معماران و عاشقان خشت، دسـتکم چهـارپنــج سالی است که اصفهک نامی آشـنا شده است. روستایی در نزدیکی طبس که در 1357 هشتاد نفر از ساکنانش در زیر آوار ماندند و از زلزله معروف آن سالها جان سالم به در نبردند. جمعیت پانصدنفری روستای اصفهک اما به حیاتش ادامه داد و مردمانش روستایی جدید در کنار خانههای خشتی قدیمی بنا کردند و روستایی قدیمی را برای همیشه با خاطرات تلخش ترک کردند.
معاون هماهنگی امور اقتصادی و توسعه منابع استانداری اصفهان در مراسم افتتاح مجتمع گردشگری کوهستان در مبارکه با اشاره به جایگاه شهرستان مبارکه در زمینه گردشگری گفت: این شهرستان از مجموعه هتلها، اماکن بومگردی و صنایع خیلی خوبی برخوردار است و سرمایهگذار باید هر چه سریعتر ساخت هتل این مجموعه را آغاز کند. سید حسن قاضی عسگر افزود: هتلها و مجموعههای گردشگری با شیوع ویروس کرونا با آسیب جدی مواجه شدند که این خسارتها ماهانه به حدود ۴۰۰ میلیارد تومان میرسد.
«زندگی در دوران کرونا آدمیزاد متجاوز را مجبور به سکوت و تأمل کرد و فرصتی ایجاد شد که زمین مادر، طبیعت و تمام موجودات زنده نفسی تازه کنند و موسیقی زندگی را از نو دوباره بنوازند… .» این سطرها بیانیه آثار عاطفه آرانی یکی از شرکتکنندگان رویداد «هنر برای زمین» است که فیلم نهایی این رویداد را آغاز میکند و بهخوبی بیانکننده رهیافتهای این رویداد هنر محیطی در دوران کروناست. جشنواره «هنر برای زمین» به همت هنرمندسرای بومگردی هورشید و به دبیری و کیوریتوری دکتر فرزانه سلیمانی با دعوت بیش از 20 هنرمند فعال در عرصه هنر محیطی برگزار شد. در نهایت آثار رسیده با تدوینی منظم و در ساختاری تازه در قالب یک فیلم پانزدهدقیقهای روی صفحه اینستاگرام هنرمندسرای بومگردی هورشید قرار گرفت. با او درباره این رویداد و جایگاه هنر مرتبط با محیطزیست در اصفهان گفتوگو کردیم.
همه آنچه از یک سفر خاطرهای خوش میسازد را بیتردید در یک کلمه نمیتوان خلاصه کرد. در یک جمله و حتی یک کتاب هم. یکی با نشستن در کنار مردی سالخورده در کویری گرم خاطرهاش خوش میشود و یکی با نشستن در پای آتشی سوزان در شبی زمستانی در کنار ساحل زیبای هرمز. برای ما (من و همسرم) اما آنچه سفر را زیبا میکند، تجربه شناختن آدمهاست. دوستی با آدمها برای ما به نفسه سفری پرماجراست، چه برسد به اینکه این شناختن در دل سفری دیگر اتفاق بیفتد.
انجمن جهانی اکوتوریسم در سال ۱۹۹۱ بومگردی را اینگونه تعریف میکند: سفری به مناطق بکر و طبیعی، با حفظ مسئولیتپذیری فردی نسبت به ارزشهای زیستمحیطی که در نهایت موجب حفاظت از محیطزیست و ارتقای فرهنگ و بهبود زندگی مردم محلی خواهدشد. چند سال بعد از آن در سال ۱۹۹۶، اتحادیه جهانی حفاظت از طبیعت و منابع طبیعی، تعریف انجمن جهانی اکوتوریسم را بسط داد و افزود: اکوتوریسم یک سفر مسئولانه به مناطق بکر طبیعی بوده و علاوه بر لذت به درک ویژگیهای فرهنگی آن منطقه نیز میپردازد و این امر موجب ترویج حفاظت از محیطزیست میشود. بهعلت دغدغهمندی افراد، سعی میشود اثرات منفی در محیط بر جای نماند و شرایطی را نیز برای اشتغال و بهرهمندیهای اقتصادی و اجتماعی مردم بومی (محلی) آن منطقه فراهم کند. بنابراین کسی که به طبیعت سفر میکند، الزاما یک اکوتوریست محسوب نمیشود.
هفت فعال حوزه گردشگری در وبیناری دوساعته به میزبانی شش ارگان مختلف (اتاق بازرگانی، صنایع، معادن و کشاورزی با همکاری جهاد دانشگاهی اصفهان، سازمان فرهنگی، اجتماعی و ورزشی شهرداری اصفهان، اداره کل میراث فرهنگی و گردشگری و صنایع دستی، جامعه هتلداران اصفهان و انجمن صنفی کارفرمایان شرکتها و دفاتر خدمات مسافرت هوایی، جهانگردی و زیارتی اصفهان) درباره فراز و فرودهای صنعت گردشگری در دوران کرونا صحبت کردند، به تجزیه و تحلیل شرایط پیشآمده بر صنعت گردشگری ایران و جهان پرداختند و راهحلهایی را برای برونرفت از اوضاع کنونی بیان کردند.
اصفهان تقویم گردشگری میخواهد چون از این جهانشهر بعید است که چشم امیدش فقط به بلیتفروشی ابنیه تاریخیاش باشد. این جمله، جان کلام وبینار «تقویم گردشگری کلانشهر اصفهان» بود که دوشنبه( 20 مردادماه) از ساعت 20 تا 22 با سخنرانی دکتر محمد زاهدی، عضو هیئتعلمی دانشگاه پیامنور، برگزار شد.
نام قصر قند در سالهای اخیر بیشتر از قبل شنیدهشده است و بیشتر مرکزنشینان ایران و حتی خارجیها نامش را همراه با دو عنوان شنیدهاند: حمیرا ریگی (که اولین سفیر زن اهل تسنن جمهوری اسلامی ایران است) و اولین هتل کپری ایران (آنهم با چهارستاره در این منطقه) و اینگونه نام این منطقه زیبا در […]