43 سال پیش در بهمن 1357 یک هدف مشترک مردم ایران را از هر طبقه و با هر جناح سیاسی گرد هم آورد تا در برابر نظام سلطهگر پادشاهی پهلوی بایستند و به رهبری امام خمینی و با شعار «استقلال، آزادی، جمهوری اسلامی» انقلاب کنند؛ انقلابی که هدف آن، ایجاد یک نظام جمهوری بر پایه اسلام بود و تا امروز با عنوان مهمترین رویداد قرن در جهان سیاست همچنان تداوم پیدا کرده است.
خطر ترور و حذف فیزیکی برای چهرههای مهم سیاسی همیشه مطرح است و میزان اهمیت آن در طول زمان نهتنها کاهش نیافته، بلکه میزان ضریب امنیتی شخصیتها را افزایش نیز داده است. محمدرضا شاه نیز از این قاعده مستثنا نبود و دو بار مورد سوءقصد جدی قرار گرفت: اولینبار، در 1327 توسط ناصر فخرآرایی در دانشگاه تهران که منجر به سرکوب حزب توده، تبعید آیتالله کاشانی و افزایش قدرت شاه شد و دومینبار، در 21 فروردین 1344 توسط رضا شمسآبادی در کاخ مرمر که چندان تبعات سیاسیامنیتی خاصی بهدنبال نداشت.
پس از مبارزات 15 خرداد حضرت امام (ره) و تبعید ایشان به ترکیه، عراق و پاریس و شدتگیری موج انقلاب در ایران، دیگر زمان بازگشت ایشان به کشور برای رهبری انقلاب در داخل فراهم شده بود. امام خمینی در تاریخ 13 آبان 1343 به طور مخفیانه به ترکیه و پس از یک سال و نیم در 5 شهریور 1344 به عراق منتقل شدند؛ اما رژیم شاه محبوبیت و تأثیر امام در عراق را تحمل نمیکرد و با فشار به صدام حسین او را وادار به اخراج امام از عراق کرد. در 2 مهر 1357 وزرای خارجه ایران و عراق در نیویورک به این نتیجه رسیدند که امام به کشور دیگری منتقل شود.