
چه بخواهیم، چه نخواهیم، قهوهخانهنشینی را میتوان بخشی از میراث معنوی (ناملموس) ایرانیان دانست. امروز این سنت بیشتر در میان جوانان رواج دارد که آنجا را بهعنوان پاتوقی برای نشستن و گفتوگوکردن انتخاب کردهاند. دلیلش هم آن است که هنوز «مکان عمومی» جایگزینی برای این دورهمی جوانان به وجود نیامده است.




کنار روستای هشتادویکخانواری همتآباد و در میان باغات، یک موسسه خیریه در حال ساخت ساختمانی به سطح اشغال سه هزار متر و در پنج طبقه برای سالمندان است. از نگاه منتقدان، این ساختمان حریم بصری باغات اطراف را آلوده کرده و تهدیدی برای آینده ساختوساز روستا، هویت و منظر آن است. هیئتمدیره دهکده سالمندان احسان اما از نیاز شهرستان نجفآباد به چنین بنایی میگوید و محدودیتهایی که باعث این تصمیم شده است. پرسش اینجاست که چطور چنین ساختمانی در طرح هادی جدید وارد شده است و درحالیکه این طرح هادی جدید تصویب نشده، ملاک عمل مسئولان ذیربط مانند دهیاری و… برای سکوت در مقابل این ساختوساز چیست؟




با آغاز به کار مشاغل مختلف بعد از مدتها تعطیلی به دلیل شیوع کرونا، چایخانهها هم مثل باقی محیطهای جمعی از توی لاکشان درآمدند و دوباره صدای قلقل قلیانها بلند شد. مکانهایی معاشرتی با میزان مشتری بالا که معمولا فضاهایی سربسته دارند و تهویههای نامناسب و پر از دود و خوش مکانی برای رشد و تبادل این ویروس منحوس!