صلاه ظهر؛ قرارمان است؛ توی آسایشگاه جانبازان. همین که من را میبیند، دوباره سر ناسازگاری برمیدارد؛ دفعه قبل هم همین شد.
تقویم روی میز محل کارم اصرار دارد که بیستوچند روز از آذرماه سال صفرسه گذشته است؛ میپذیرم اما کمی سخت. صبح خبری رسید و ظهر رسیدیم به یکیدو خیابان بالاتر از محل کارم.
در سالهای اخیر مناسبسازی معابر یکی از مباحث داغ حوزه شهرسازی است. قوانین زیادی هم در خصوص رعایت استانداردسازی محیط شهری و ساختمانها برای عبورومرور معلولان نوشته شده است.
تازه چند روزی است که دستبهدست هم دادهاند و زیر یک سقف مشترک رفتهاند؛ زندگی که شاید ازنظر خیلیها سخت به نظر آید؛ اما مرضیه اخوان که این روزها در دهه سوم زندگی خود به سر میبرد، آن را شیرین و دلچسب میداند.
فردی مبتلابه «سندرم دان» به همراه مادرش چشم در چشم از روبروی شما میگذرد و یا نگاه شما در گوشهای از خیابان به فردی روی صندلی چرخدار میافتد که بهزحمت برای گذر از مانعی در حال تلاش است. همکار جدیدی به شما معرفیشده و متوجه میشوید که او اختلال بینایی دارد و یا اینکه از ناحیه پا یا دست خود دچار محدودیتهایی است. واکنش شما در چنین شرایطی چیست؟ در مواجهه با افراد دارای معلولیت جسمی یا ذهنی چگونه رفتار میکنید؟ اصلاً چگونه باید رفتار کنید که از یکسو موجب رنجش این دسته از افراد نشوید و از سوی دیگر احساس کنید رسالت انسانی و اجتماعی خود را درست انجام دادهاید؟ نحوه برخورد شما با این دسته از افراد، نقشی تعیینکننده در میزان مشارکت و حضور آنان در جامعه دارد.