به گزارش اصفهان زیبا؛ منِ اصفهانی خجالت می‌کشم بگویم شوکت‌پور را نمی‌شناسم. منِ اصفهانی خجالت می‌کشم بگویم در اصفهانی که شهره به شهید و شهادت است، اسمی از شوکت‌پور نشنیده‌ام؛ حتی عکسش را هم بر درودیوار شهرم ندیدم.
به قول همسرش «حسن آن‌قدر غریب است که یک کوچه هم به نامش نکردند!» شوکت‌پور اصفهانی نبود؛ اما بیشتر سال‌های جنگ را با بچه‌های اصفهان و فرمانده لجستیک آن‌ها بود.
او در بحرانی‌ترین شرایط، به داد بچه‌رزمنده‌های اصفهان رسید. فرشته نجاتشان بود. هوای حسین و بچه‌های لشکرش را حسابی داشت. همه هم‌وغمش این بود آب توی دلشان تکان نخورد.
خیلی‌ها هروقت دنبال شوکت‌پور بودند، مسیرشان را به‌سمت لشکر امام‌حسین(ع) کج می‌کردند؛ چون می‌دانستند حسن را باید اکثر مواقع توی پاتوق بچه‌های لشکر امام‌حسین(ع) پیدا کرد؛ درست مثل رسول ملاقلی‌پور!
حسن اما آدم یک‌جانشستن نبود. او مرد میدان‌های بزرگ‌تری هم بود! از غرب بگیر تا جنوب؛ حتی تهران؛ مقر ستاد کل! او سرداری بود که با صندلی چرخ‌دارش هم، از جنگ و جنگیدن عقب ننشست! آن‌قدر رفت‌وآمد تا جنگ تمام شد.
داغ امام اما او را از پا انداخت…! شهید شوکت‌پور حق زیادی به گردن همه ما دارد؛ اما ما حتی اسمش را هم زنده نگه نداشتیم! راستی شما شوکت‌پور را می‌شناسید؟!
