به گزارش اصفهان زیبا؛ معمولا در کسب موفقیت‌های ورزشی اسم ورزشکار مطرح می‌شود و کمتر پیش آمده نام مربی گفته شود؛ همچنان که شاید بسیاری از آن‌هایی که از قهرمانی رشید مسجدی در بازی‌های پاراآسیایی مطلع شدند، نام ابراهیم مؤمنی، مربی اختصاصی او را نشنیده باشند.
مؤمنی در پاراالمپیک توکیو مربی مهدی اولاد بود که شاگردش بر سکوی قهرمانی ایستاد و امیدوار است این اتفاق برای شاگرد اصفهانی‌اش نیز تکرار شود.
گفت‌وگوی ما با این مربی را که در آتش‌نشانی اصفهان مشغول خدمت است، در ادامه می‌خوانید:
فعالیت مربیگری در بخش معلولان از کجا آغاز شد؟
از سال 91 که ورزش قهرمانی را کنار گذاشتم، وارد بخش مربیگری شدم و در رشته‌های پرتابی ورزشکاران سالم و معلول فعالیت می‌کردم. پس از چند سال فعالیت در بازی‌های پاراآسیایی 2018 جاکارتا مهدی علیزاده و آرین لطفی شاگردان من بودند که به دو مدال نقره و طلا دست پیدا کردند.
در پاراالمپیک توکیو هم مهدی اولاد شاگرد من بود که به یک مدال طلا و یک مدال نقره دست پیدا کرد تا بهترین آمار را به‌عنوان مربی در این دوره داشته باشم.
مربیگری ورزش معلولان تخصص خاصی نیاز دارد؟
بله، مربیانی که می‌خواهند در این بخش فعالیت کنند، نیاز است دوره‌های متعددی را گذرانده و تخصص لازم را فرا بگیرند. مواردی چون کلاس‌بندی، طرز نشستن روی صندلی و … پروسه خاصی دارد و به همین خاطر مربیگری معلولان سخت‌تر از ورزشکاران سالم است.
مربیان زیادی در ایران در بخش معلولان فعالیت دارند، اما تنها تعدادی از آن‌ها تخصصی کار می‌کنند. ورزش معلولان رشته‌های زیادی را شامل می‌شود که کلاس‌بندی‌های متعددی دارد.
رشید مسجدی انتخاب کرد با شما به‌عنوان مربی تخصصی فعالیت کنید یا نظر فدراسیون بود؟
مسجدی از صفر تا صد فعالیت قهرمانی‌اش با من بوده و پس‌ازآنکه در مسابقات جهانی پاریس قهرمانی شد و رکورد جهان را زد، اعلام کرد تمایل دارد با من همکاری کند و فدراسیون هم با توجه به اینکه می‌دانست کنار من عملکرد بهتری دارد، با این درخواست موافقت کرد.
نمی‌شود یک ورزشکار را در فاصله کوتاهی قبل از مسابقات در اختیار گرفت و انتظار نتیجه هم داشت، زیرا مربی باید مدت‌ها کنار ورزشکار باشد و علاوه بر بحث تمرینی، از جنبه‌های تغذیه، خواب، رفتار و کرداری هم با ورزشکار آشنا شود.
با قهرمانی در مسابقات جهانی پاریس و کسب سهمیه المپیک، نام رشید مسجدی در ورزش ایران مطرح شد. از این رویداد بگویید؟
قبل از مسابقات جهانی فرانسه، برنامه‌ریزی تمرینی سنگینی داشتیم و به مسجدی گفتم باید این برنامه را کامل اجرا کنی تا نتیجه بگیری. با اینکه در مسابقات جهانی پاریس، به همراه ورزشکار اعزام نشده بودم، از راه دور با او در ارتباط بودم و خوشبختانه نتیجه خوبی هم به دست آمد.
قبل از بازی‌های پاراآسیایی قهرمانی مسجدی را پیش‌بینی می‌کردید؟
بازی‌های هانگژو محک خوبی برای نتیجه‌گیری در پاراالمپیک بود و چون به نتیجه مطمئن بودیم، از مسابقه لذت بردیم. در این رقابت‌ها من کنار ورزشکار بودم و این حضور نزدیک کمک زیادی کرد تا آرامش بیشتری داشته باشیم.
یعنی از حالا می‌توانیم روی مدال مسجدی برای پارالمپیک حساب کنیم؟
مسجدی فعلا رنک یک دنیا را در اختیار دارد و امیدوار هستیم ضمن رکوردشکنی در پاراالمپیک پاریس، مدال طلای آن را هم کسب کند.
تکلیف پاداش مربیان برای بازی‌های پاراآسیایی مشخص شد؟
فعلا که چیزی معلوم نیست. برخی می‌گویند 30 درصد پاداش مدال به مربی تعلق می‌گیرد و برخی دیگر 50، 70 درصد و حتی کامل را می‌گویند، اما حتی پاداش پای سکو را هم به ما ندادند و منتظر هستیم.
به‌عنوان یک مربی رشته‌های پرتابی دوومیدانی، فکر می‌کنید ایران بتواند در این رشته‌ها نام و نشانی برای خود دست‌وپا کند؟
قهرمان‌سازی برای تمام رشته‌های ورزشی، به‌ویژه رشته‌های دوومیدانی نیاز به پشتوانه‌سازی دارد و فدراسیون دوومیدانی باید قدرتمندتر عمل کند. کشور ما در رشته دوومیدانی از ظرفیت خوبی برخوردار است، اما از این رشته حمایتی نمی‌شود.
حسین رسولی که قهرمان دوومیدانی بازی‌های پاراآسیایی هانگژو شده، در مصاحبه‌ای گفته که برای تأمین هزینه‌هایش شب‌ها با تاکسی‌تلفنی کار می‌کند.
درصورتی‌که در بیشتر کشورهای دنیا، شغل فرد ورزش است و تمام فکر و ذهنش مشغول به این کار است؛ اما مثلا من مربی در آتش‌نشانی کار می‌کنم و از آن‌طرف باید شاگرد هم پرورش بدهم.
ورزشکار هم به نوع دیگری باید کار کند تا هزینه‌های تمرینش را به دست بیاورد. در بحث قهرمان‌پروری در کشور ما ضعیف عمل می‌شود و مدیران ارشد باید فکری برای این موضوع کنند که یک ورزشکار یا مربی تنها دغدغه‌اش ورزش باشد.
