فیلم سینمایی «عطرآلود» ساخته هادی مقدم‌دوست به چهل‌ویکمین جشنواره فیلم فجر آمده است. بسیاری مقدم‌دوست را با نویسندگی فیلم‌های ماندگار «وضعیت سفید» و «شعله‌ور» به یاد می‌آورند. آنچه در ساحت کارگردانی او در ملودرام «عطرآلود» دیده می‌شود، هم عناصر آشنایی از نگاه متدین و توحیدی و نه شعاری مقدم‌دوست با چاشنی تلاش و امید است که قلم حسین حسنی آن را به‌خوبی از آب درآورده.
قصه فیلم ماجرای عطرساز جوانی به نام علی رزاقی (مصطفی زمانی) است که در جریان ساختن عطرش با دختری به نام عاطفه (با بازی هدی زین‌العابدین) آشنا می‌شود و بدون اینکه روایت سراغ کلیشه‌های عاشقانه برود، داستان یک زندگی واقعی با چالش‌ها و فراز و نشیب‌های خاص خودش آغاز می‌شود؛ اما نه یک گره معمول.فیلم لایه‌های روایی گوناگونی دارد.
لایه اول سیر روایی فیلم است که در بستر یک زندگی عاشقانه پیش می‌رود، به بیماری و چالش‌های مالی و البته اخلاقی شخصیت اول می‌پردازد، او را به نقطه بحران و تصمیم و ستیز و بایسته‌های دراماتیک می‌رساند.لایه دیگر شخصیت‌پردازی و سلوک کاراکتر است؛ چیزی که مدت‌هاست در سینمای ایران ندیده‌ایم.در بسیاری از فیلم‌ها شخصیت مانند مومی در دستان تقدیر یا همان سیر روایت است.
با قصه حرکت می‌کند، تصمیم می‌گیرد، به گره و تعلیق و ستیز می‌افتد و نهایتا این بازیگر است که باید با امضای شخصی خود و بعضا بازی اغراق‌شده شخصیت را بسازد. قهرمان «عطرآلود» اما جدای از بازی قابل‌توجه و متفاوت مصطفی زمانی، در بستر اتفاق‌ها نیز به‌خوبی ساخته‌وپرداخته شده است؛ به‌طوری‌که به‌موازات پیرنگ داستان، پیرنگ شخصیت نیز طراحی می‌شود.
سوژه در برابر اتفاق‌ها منفعل نیست و در دام وقایع می‌افتد؛ اما با جهان‌بینی خود آن‌ها را تغییر می‌دهد و بدون اینکه دچار شعارزدگی و حرف‌های دین‌دارانه عریان شود، وقایع را تغییر داده و اخلاق‌مداری را به ناخودآگاه مخاطب القا
می‌کند.«عطرآلود» با رنگ و نور و جلوه‌های بصری نمادپردازی می‌کند.
به‌جز سکانس دوربین روی دست و دالی‌زوم غلط ابتدای فیلم که توجیهی برایش وجود ندارد، قاب‌ها، رنگ‌ها و موسیقی نیز کاملا در راستای پیرنگ قصه حرکت می‌کنند. رنگ‌های گرم در گاه ناامیدی، رنگ‌های سرد و نور کم حین ملالت کاراکتر‌ها، نورافشانی پس‌زمینه و درخششش امید حین گفتن نام نورا، و به‌کار‌بردن رنگ‌های فانتزی آنجا که صحبت از آرزوها و ساخت عطر به میان می‌آید و دیگر ریزه‌کاری‌های بصری و روایی از نقاط قابل‌اعتنای کار است.«عطرآلود» فیلم خوبی است.
با نگاهی امیدوار، تلاشگر و اخلاق‌‌مدار در جان بیننده ته‌نشین می‌شود و قابل‌پذیرش برای مخاطب است. «عطرآلود» یک زندگی واقعی را با توجه به فرازوفرودهایش در کنار نگاهی کاملا توحیدی به مرگ روایت می‌کند.
