عصر افسردگی دیجیتالی!

حال اینکه من در سال آخر تحصیل خود درگیر کنکور نیز هستم. کنکور، اینترنت، انواع پلتفرم‌های آنلاین، آزمون‌های پشت سر هم و معلمانی که اغلب توجهی به تولید محتوا ندارند تنها تعدادی از دغدغه‌های امروز ماست. و اما باید در مورد شاد صحبت کنم؛ برنامه‌ای که ما دانش‌آموزان دبیرستانی عملا از آن استفاده‌ای نمی‌کنیم، چراکه این حجم از درس با سرعت ارسال‌شدن مطالب در شاد هم‌خوانی ندارد. دانش‌آموزانی هم که در حال استفاده از این نرم‌افزار هستند اغلب برای ارسال تنها یک وُیس، دقیقه‌ها به انتظار می‌نشینند و در نهایت مجبور به کوچ‌کردن از شاد به واتس‌اپ می‌شوند. اکثر درس خواندن ما دبیرستانی‌ها در واتس‌اپ است و همه می‌دانیم این پیام رسان برای آموزش ساخته نشده و همانطور که از نامش پیداست تنها «پیام‌رسان»  است.
دانلود فایل‌های پرحجمی که توسط معلمان در این برنامه ارسال می‌شود زمان بسیار زیادی می‌برد. درست است که به ما دهه 80 و 90 ها بچه‌های دیجیتال می‌گویند اما متاسفانه این روزها ما درگیر افرادی هستیم که صرفا به دنبال اجرای برنامه‌های خود هستند و کاری به روحیه، انگیزه و وقت ما  ندارند. حجم زیاد مطالب و تکرار برخی امتحانات به دلیل قطعی نت یا ثبت‌نشدن پاسخ‌ها تمام روز ما را درگیر اینترنت کرده است. می‌توان به جرئت گفت که روزانه بیشتر از ۱۲ ساعت در اینترنت هستیم؛ آن هم با اینترنت گیگی 7هزار تومان! و اینگونه شیوع کرونا برای ما عصر افسردگی دیجیتالی است…!