به گزارش اصفهان زیبا؛ آغاز هر نوع اصلاح یا تغییری نیازمند شناخت است؛ چه در حیطه انسانی باشد یا غیرانسانی. بدون شناخت نمیتوان تغییری مفید و مطلوب ایجاد کرد. رشد فردی و توسعه در روابط اجتماعی هم همینطور است؛ یعنی ما در هر زمینهای از رشد خودمان، بخواهیم گامی برداریم، باید از شناخت خودمان آغاز کنیم.
در واقع، میتوان گفت خودشناسی اصولیترین و اولین گام دراینباره است و زیربنای رشد و توسعه در ابعاد دیگر. از همین روست که امیرالمؤمنین، علی(ع) آن را بسیار ارزشمند تلقی میکنند و پرسودترین شناختها و بافضیلتترین برمیشمارند و جهل انسان به خودش را بزرگترین جهلها میدانند.
مورین و ریسی خودشناسی را شامل اطلاعاتی درباره وضعیت عاطفی، ویژگیهای شخصیتی، روابط، الگوهای رفتاری، عقاید، اعتقادات، ارزشها، نیازها، اهداف، ترجیحات و هویت اجتماعی میدانند. شناخت انسان از خودش مقدمه ارتقای خودش، تعیین مسیر زندگی و حتی شغلی و نوع تعاملاتش با دیگران و شناخت دیگران است.
تا وقتی انسان خودش را نشناخته باشد، شناختی هم از دیگران نمیتواند به دست بیاورد. انسانی که به خودشناسی اهمیت نمیدهد، از آرامش و رهایی و نجات بازمیماند.در مسیر شناخت خود، انسان هم نیازمند نوع تیپ شخصیتی خود است تا ارتباط بیشتری با خودش پیدا کند و علاقهها و چرایی بعضی از الگوهای رفتارها و نیازهایش را بشناسد و رابطه با خودش را بسازد، هم در جهت بهبود کیفیت ارتباط با دیگران قدم بردارد. همچنین، هر فرد نیازمند واکاوی خودش است تا زیربنا و عامل بعضی از الگوهای رفتاری مخرب خودش را شناسایی کند تا بتواند رابطهاش را با خودش و دیگران اصلاح کند.
