
وقتی از شاهنامه یاد میشود، عموما داستانهای پهلوانی، نبردهای رستموسهراب، رستمواسفندیار، هفتخان رستم، داستان فریدون و ضحاک و امثال آن به ذهن متبادر میشود؛ حالآنکه بخش بزرگی در شاهنامه وجود دارد که اغلب از آن بیخبریم و با آنکه بیشتر حجم شاهنامه را نیز در بر میگیرد، مغفول مانده است و در جامعه ما جایگاهی ندارد

همزمان با جنگ دوازدهروزه و ثبت صحنههای دلخراش از تجاوزی دیگر در تاریخ ایران عزیز، ذهنهای جستوجوگر در پی کشف ریشهها و زمینههای بروز این جنگ بودند.

شاید خیلی از ما که 12 سال مدرسه را پشت سر گذاشتهایم، باور کردهایم که شاهنامهخوانی و کلا مطالعه متون کلاسیک ادبیات فارسی، کار هرکسی نیست و واقعا رستم میخواهد تا از پس این کار بربیاید.

بخشی از مقدمه شاهنامه به ستایش پیامبر اسلام و حضرت علی (ع) اختصاص دارد. فردوسی در این ابیات آنچنان که اعتقاد شیعه است، علی (ع) را وصی پیامبر(ص) مینامد و میگوید:

حکیم ابوالقاسم فردوسی، در مقدمه نسبتا مبسوط شاهنامه به ستایش خداوند، ستایش خرد، داستان پیدایش جهان، راز خلقت انسان، ستایش پیامبر اسلام (ص) و حضرت علی (ع) و بیان ماجرای سرودهشدن شاهنامه و درنهایت مدح محمود غزنوی پرداخته است.

آیینهای کهن ریشه در اساطیر و باورهای کهن دارند. غالب پژوهشهای اسطورهشناسان بر کشف و بررسی ریشههای اساطیری و معنای آنها در جهان باستان متمرکز است.

در این ستون قرار است اندیشه و آرمان انسان ایرانی مسلمان را در آیینه شاهنامه بازخوانی کنیم.

فارابی یکی از بزگترین متفکران ایران است که تاثیر عمده ای بر متفکران و اندیشمندان بعد از گذاشته است. در این داده نما به بررسی زندگی و اندیشه این متفکر می پردازیم.

فارابی بیگمان یکی از بزرگترین و مؤثرترین پدران فکری و معنوی ایران است …

شاید عجیب به نظر برسد که برای تحلیل یکی از مهمترین رویدادهای سیاسی تاریخ معاصر، دست به دامان تحلیل ادبی شویم. اما گاه رویداد آنچنان بزرگ و بدیع است که مفاهیم سیاسی و اجتماعی معمول کشش تحلیل آن را ندارند.

یکی از پرسشهای اساسی درخصوص معنای دولتمرد، در ایران پس از انقلاب اسلامی، نسبت و نحوه مواجهه آن با نظام سیاسی برآمده با انقلاب است.

در این چندسال و حتی در این چندروز پس از شهادت آیتالله رئیسی، کمتر کسی سخن از عقلانیت او به میان آورد؛ گو اینکه در این سالها، عقلانیت مردسیاسی رنگی به خود گرفته است که کمتر برازنده شخصیت او بود!