
زایندهرود از سراب تا پایاب؛ این گزاره سالهای سال است که وِرد زبان فعالان و دوستداران حوزه محیطزیست شده؛ همانهایی که همواره خواستار جریان دائمی آب، حتی به اندازه کم در بستر رودخانه هستند و از قطع و وصل شدنش، نهتنها گلایه دارند که آن را برنمیتابند و معتقدند جریان موقتی آب پیامدهای زیادی را […]




ایندهرود از سراب تا پایاب؛ این گزاره سالهای سال است که وِرد زبان فعالان و دوستداران حوزه محیطزیست شده؛ همانهایی که همواره خواستار جریان دائمی آب، حتی به اندازه کم در بستر رودخانه هستند و از قطع و وصل شدنش، نهتنها گلایه دارند که آن را برنمیتابند و معتقدند جریان موقتی آب پیامدهای زیادی را به همراه دارد و حیات زیستمندان این حوزه را با خطر روبهرو میکند؛ بااینحال، گوش شنوایی وجود ندارد و سهم زایندهرود خشک از آب، تنها یک بازه کوتاهمدت و چندروزه است؛ نه آنقدری که لبهای عطشان این کهن رود سیراب شود.




زبانههای آتش خشکسالی هر روز شعلهورتر میشود و نه تنها اصفهان را میبلعد که اگر به زودی فروکش نکند و خاموش نشود، دامنه آتش به 6 استان مجاور نیز میرسد و تَر و خشک را با هم میسوزاند. این موضوع را منصور شیشهفروش، مدیرکل مدیریت بحران استانداری اصفهان به تازگی به «ایرنا» گفته و زنگ هشدار را به صدا درآورده: «اگر وزارت نیرو و سازمان حفاظت محیط زیست نسبت به وضعیت خشکی تالاب بینالمللی گاوخونی رسیدگی نکنند این معضل به تهدید بالقوه انتقال گرد و غبار از این نقطه به ۶ استان اطراف اصفهان تبدیل میشود. آلودگی هوا به دلیل تشدید و افزایش ۱۶ کانون گرد و غبار در پی جاری نبودن رودخانه زایندهرود، خشکی بخش وسیعی از تالاب ۴۷ هزار هکتاری تالاب بین المللی گاوخونی و خیزش گرد و غبار همراه با گرم شدن هوا ایجاد شده است.»