نتیجه هم این شده که برای اولینبار لیست 52 مقصد برای دوستداشتن در سال جدید میلادی (52 Places to Love in 2021) را منتشر کرده است. در این فهرست نام اصفهان در کنار نام داکار و لاهور دو خواهرخواندهاش، دانشگاه کمبریج، جاده سانتیاگو و شهرهای مختلفی در سوئیس و نروژ و ژاپن و هند و آمریکا و بریتانیا آمده است.
اصفهان نصفجهان است (Isfahan Is Half The World) عنوان یکی از قدیمیترین مطالب گردشگری نیویورکتایمز درباره اصفهان است؛ مطلبی به تاریخ دوم نوامبر 1975 (بیشتر از چهلوپنج سال پیش) که بعدها نیویورک تایمز نسخه دیجیتالیاش را هم در اختیار کاربرانش قرار داده است. ردپای اصفهان اما در سالهای اخیر هم در شماری از مطالب نیویورکتایمز بوده است. مثلا در مطلب ایرانی دیگر (the other Iran) یا مطلب درخشان و تأملبرانگیز دیگری درباره زایندهرود که با این جملات آغاز میشود: «هیچکس نمیتواند مردم این شهر را تسلی بدهد. طوری صحبت میکنند که انگار معشوقی آنان را ترک کرده است، نه، حتی بدتر! معشوقها را میتوان جایگزین کرد. رودخانهشان را نمیتوان!» حالا اما ماجرا جذابتر است.
نیکناز ابری (Neeknaz Abari) برای خوانندگان نیویورک تایمز این طور روایت کرده که معمولا مردم دنیا ایران را از زاویه سیاسی و خاصی میبینند؛ ولی زیباییها و معصومیتهای بسیار زیادی برای روایتکردن در این سرزمین وجود دارد.این نویسنده جوان سپس از خاطراتش در اصفهان میگوید. از طعم شیرینی نان پنجره وقتی مادربزرگش به او یاد میداد که چگونه شیرینی را در روغن داغ آماده کند، روایت میکند و حتی پای راننده تاکسیهای لبخندبهلب را هم به میان میکشد و از این که سؤالاتشان از مسافر ناشناس از آمریکا آمدهای که به فارسی لهجهدار صحبت میکند، تمامی ندارد، هم میگوید. بعد مخاطب را با خودش به کوچهپسکوچههای پرپیچوخم و پر رازورمز بازار قدیم اصفهان میبرد و تأکید میکند که گردشگران ایران باید این مردم را ببینند و کنجکاویهای جذابشان را درک کنند.
نیکناز در همین متن روایت میکند که عادت داشته هر سال از آمریکا به اصفهان سفر کند و مدتی اینجا بماند؛ آن قدر که برنامه روزانهاش گذراندن ساعات زیادی از صبحها در باشگاه زنانه، همنشینی عصرگاهی با پدربزرگ و تماشای او وقتی با عشق به گلهایش آب میدهد و گربههای خیابانی را دور میکند، بوده است. همه این حسها و خاطرات خوب به خاطر سیاستهای جداکننده و بعد هم کووید 19، متوقف شدند. پدربزرگ او فوت کرد و نیکناز در کنارش نبود و حتی دانش زبان فارسیاش هم دارد کمرنگ میشود. روایت احساسی این نویسنده جوان، با سه عکس از نمای شرقی پل خواجو در شب، نمایی از فراز باغ هتل عباسی، نمایی از مغازههای شبیهسازیشده میدان امام (شبیه نمای مغازههای میدان نقش جهان) و مغازههای داخل بازار قدیم اصفهان همراه است و در کنارش هم مخاطبان میتوانند نقشه ایران را ببینند؛ در حالی که جای اصفهان در مرکز نقشه پین شده است.
نیویورک تایمز در مقدمه این متن تأکید کرده که وقتی از مخاطبان خواسته پیشنهادات گردشگریشان را بفرستند، دوهزار روایت به دفتر روزنامه رسیده که فقط 52 تااز پیشنهادات انتخاب شدهاند با این شعار که جهان در انتظار گردشگران است. جالب اینکه اصفهان در میان این اسامی، چهارمین روایت است. شهر ولز جنوبی در پادشاهی ولز (South Wales, Wales) بریتانیا، سایپَن بزرگترین جزیره از جزایر ماریانای شمالی ایالات متحده آمریکا در اقیانوس آرام (Saipan, NorthernMariana Islands)،کالیا درا در هند (Kaliya Dhrow, India)، دشت یانوس در کلمبیا (The Llanos, Colombia)، واحه سیوا در مصر (Siwa Oasis, Egypt)، مثلث طلایی مونتانا (Montana’s‘Golden Triangle’)، جاده سانتیاگو در اسپانیا (The Camino deSantiago, Spain) که به یک مسیر معنوی معروف شده است، روستای مالپاس (Malpas, Costa Rica)، داکار سنگال (Dakar, Senegal)، کلیسای سنت جیمز لندن (London’s St. James theLess Church, England)، شهر مراکش در موراکو (The MarrakeshMedina, Morocco)، کوهستان ناندا دوی هند (Nanda DeviMountain, India)، مسیر لاگاگور در ایسلند (LaugavegurTrail, Iceland)، وادی رم یا دره ماه (Wadi Rum, Jordan) در اردن، جزیره آروبا (Aruba) مستعمره هلند، کائوهسیونگ تایوان (Kaohsiung, Taiwan)، کوردوبای اسپانیا، شمال قرقیزستان، هوکایدو ژاپن، لاداخ هند، هایتی، لاهور پاکستان و دانشگاه کمبریج از جمله شهرهای دیگری هستند که در این لیست نامشان ذکر شده است.
* نمایی از عالیقاپوی اصفهان/ عکس از صفحه اینستاگرام مجید عرفانیان
