به گزارش اصفهان زیبا؛ سینما همیشه یکی از مهمترین عرصههای فرهنگی برای بازنمایی اختلالات روانی و افزایش آگاهی عمومی در این حوزه بوده است.
این مدیوم قدرتمند با بهرهگیری از داستان، شخصیتپردازی و تکنیکهای بصری امکان درک عاطفی از عوارض اختلالات روانی را برای مخاطبان فراهم میکند. با این حال، در سینمای ایران چنین هدفی به طور مستقیم چندان محقق نشده است.
اغلب فیلمسازان تنها بهصورت ابزاری از اختلالات روانی بهره میگیرند و آنها را در خدمت پیشبرد قصههای عامهپسند یا کلیشهای قرار میدهند.
یکی از اختلالاتی که سینمای ایران تقریباً هیچگاه بهطور مستقیم به آن نپرداخته، اختلال پاراسومنیا است؛ اختلالی که شامل اعمال غیرارادی در هنگام خواب، مانند راه رفتن در خواب، صحبت کردن در رؤیا یا حتی غذا خوردن در حالت نیمهخواب میشود.
این اختلال بسیار کم در بستر درام مورد استفاده قرار گرفته و بیشتر در قالب موقعیتهای کمدی یا ترسناک باقی مانده است.
نمونهای از فیلم با مضمون اختلال پاراسومنیا
-فیلم خارجی راه رفتن در خواب(2008): این فیلم با بازی نیک استال و شارلیز ترون که تهیهکنندگی اثر را نیز برعهده داشته، نمونهای قابلتوجه از استفاده حرفهای از اختلال روانی در بستر درام انسانی است.
جمعبخش
سینما میتواند با بازنمایی دقیق اختلالات روانی، نقش مؤثری در درک عمومی ایفا کند. این هدف تنها با پژوهش، بهرهگیری از دانش روانشناسان و خلق فیلمنامههای قوی محقق میشود.
فیلمسازانی که چنین رویکردی را در پیش میگیرند، علاوه بر تولید آثار جذاب، خدمت فرهنگی مهمی در جهت ارتقای آگاهی عمومی انجام میدهند. متأسفانه در ایران این اختلال کمتر در سینما موضوعیت یافته و تنها در برخی آثار به طور سطحی به آن اشاره کردهاند.
در حالی که جامعه برای مواجهه آگاهانه با چنین اختلالاتی، نیازمند اطلاعرسانی دقیق و تخصصی از طریق ابزارهایی چون سینماست.
از اینرو از فیلمسازان گرامی انتظار میرود به جای تکرار الگوهای کلیشهای، به تولید آثاری با محوریت اختلالات روانی بپردازند. این اقدام میتواند گامی مؤثر در افزایش آگاهی عمومی و حمایت از مبتلایان باشد.
این مطلب آخرین مطلب در مورد سلامت روان در سینما است و از هفتههای دیگر با موضوعهای جدیدتر روبهرو خواهیم شد؛ باشد که مفید واقع بوده باشد.
