به گزارش اصفهان زیبا؛ خدا رحمت کند شهید صارمی را که شهادت مظلومانهاش منشأ یک اتفاق شد برای جامعه رسانهای و هر سال این رویداد در همه شهرها به اشکال مختلف برگزار میشود.
از ۲۷ سال پیش که ۱۷مرداد به نام خبرنگار نامگذاری شد، ارگانهای حکومتی به ویژه ادارههای ارشاد و استانداریها بر اساس احساس تکلیف یا وظیفه تلاش کردند با برگزاری مراسم مختلف و تجلیل از جامعه رسانهای این روز را گرامی بدارند. البته سایر دوائر دولتی و خصوصی نیز کم و بیش سعی کردهاند از این گردونه عقب نمانند.
در همین آغاز سخن، لازم میدانم به عنوان یک خبرنگار با سابقه 40 ساله، از تمامی نیکاندیشان و همتکنندگان برای تقدیر و تجلیل از جامعه رسانهای تشکر و سپاسگذاری کنم و اعلام کنم ما خبرنگاران، قدر تلاشها و اقدمات صادقانه را میدانیم.
اما به عنوان آسیبشناسی 27 سال برگزاری مراسم تجلیل و تقدیر از این قشر خاص چند نکته را باید یادآور شویم؛ شاید برای اصلاح و بهبود گفتار و رفتارها در سالهای آتی مؤثر واقع شود.
اولین نکته قابل توجه این است که در این ایام، غالب مسئولان در هر رده و جایگاهی که باشند در کسوت مدرس رسانهای قرار گرفته و به تشریح وظائف و تکالیف اهالی رسانه برای اهالی رسانه میپردازند و جالب است این سخنوران محترم هیچگاه به وظائف و تکالیف سایرین ، به ویژه مسئولان محترم نسبت به این قشر اشاره نمیکنند.
نکته دوم این است که هیچ آییننامه یا به قول امروزیها، پروتکلی برای برگزاری این مراسم تدوین نشده و کم و کیف تقدیرها و تجلیلها کاملا سلیقهای است؛ به گونهای که گاهی این مراسم شبیه به جشن تولد میشود و گاه توأم با مسابقه و تفریح. گاهی به چند سخنرانی کسلکننده از همان نوعی که ذکر شد بسنده میشود و زمانی دیگر خبرنگاران را برای تجلیل سوار چرخ و فلک و قطار وحشت میکنند. هدایای خبرنگاران نیز از یک شاخه گل است تا کارت هدیه و سرویس قابلمه و کتاب.
البته از حق نگذریم که در برخی از این مراسمها، چه در کم و کیف برنامه و چه نحوه تقدیر، حسن تدبیر و رعایت شئون به چشم خورده است که آنها نیز بستگی به سلیقه برگزارکننده داشته و نه چیز دیگر.
آنچه در همه این موارد یاد شده موجب تکدر خاطر و نگرانی میشود این است که گاهی برگزارکنندگان مراسم روز خبرنگار به گونهای رفتار میکنند که ما احساس میکنیم این کار را صرفا از روی اجبار و تکلیف سازمانی انجام میدهند. در مورد تأمین هزینه برای هدایای نقدی و غیرنقدی خبرنگاران نیز گاهی حرفهایی به گوش میرسد که احساس میشود متولیان برگزاری مراسم تجلیل از خبرنگاران، پشت درهای بسته، مشغول گلریزان هستند!
البته صرف نظراز سهم ریالی هر خبرنگار از این گلریزان، به نظر میرسد این حرکت چندان شایسته و در خور شأن خبرنگار نیست. نقد دیگری که به این مراسم وارد است، این است که هنوز معلوم نیست مخاطب اصلی این روز، خبرنگار است، مدیر رسانه است، توزیعکننده است یا سردبیر؟ برخی برای حل این مشکل، روز را تبدیل به هفته یا دهه کردهاند و برخی دیگر در همان روز جمعی از اهالی رسانه را جمعا مورد عنایت قرار میدهند.
گرچه در این ایام و مراسمها، اتفاقات خوب، به یادماندنی و جذاب نیز رخ می دهد، اما به رسم معمول آنچه باقی میماند و جلوه میکند عیوب و کاستیهاست که ظاهرا از آن گریزی نیست.
گرچه هیچگاه، هیچکاری خالی از عیب نیست، اما برای کاهش عیوب و افزایش محاسن میتوان به راهکارهای زیر اندیشید:
۱-ستاد برگزاری این مراسم در استانها بصورت ثابت و مستمر تشکیل گردد.
۲-برای حفظ شأن و جایگاه این حرفه، آییننامهای واحد برای کل کشور طراحی و تدوین گردد.
۳-مخاطب خاص این روز مشخص و براساس یک دستورالعمل واحد مورد تجلیل قرار گیرد.
۴-تجلیل از خبرنگاران، براساس فعالیت حرفهای و متناسب به امکانات و شرایط کاری خبرنگاران تعریف و تعیین شود.
۵-نقش اصلی در برگزاری مراسم تقدیر توسط تشکلهای رسمی اجرا شود.
۶-نحوه تقدیر(مالی معنوی) شأن و جایگاه حرفهای خبرنگار را زیر سؤال نبرد.
۷-سخنران اصلی مراسم روز خبرنگار، خبرنگار باشد.
و نکته پایانی اینکه، خبرنگاران ارجمند باید توجه داشته باشند که دنیا با تمام زیبائیها و جذابیتهایش، تمامشدنی است و آنچه میماند عمل شایسته و رفتار خداپسندانه است. هدایای مادی هرچه هم بزرگ باشد، در برابر یک حرف حساب بسیار کوچک است. خبرنگار نباید چشم به دست اهل دنیا داشته باشد تا هم، دنیا را داشته باشد و هم آخرت را.
