به گزارش اصفهان زیبا؛ ورزش بانوان در کشور ما درگیر کلیشه‌هاست. موافقان یک نقطه مثبت را پررنگ کرده و بر آن تأکید می‌کنند و مخالفان هم دست روی یک نکته منفی گذاشته و کل ماهیت ورزش بانوان را زیر سؤال می‌برند؛ بااین‌حال تلاش کرده‌ایم در این گزارش مروری منصفانه بر واقعیت ورزش بانوان اصفهان داشته باشیم؛ دیگر خود دانید و قضاوتتان.
در ورزش حرفه‌ای اگر اصفهان را در کشور بی‌رقیب عنوان کنیم، پر بیراه نگفته‌ایم؛ همچنان که باشگاه سپاهان یکی از ویژه‌ترین باشگاه‌های ورزشی در سطح قاره آسیا محسوب می‌شود و تعداد تیم‌های تحت پوشش و ورزشکاران آن در سطح قاره کهن بی‌نظیر است.باشگاه‌های سپاهان و ذوب‌آهن بیشترین تیمداری در رشته‌های ورزشی بانوان را در سطح کشور دارند و ورزش بانوان در این دو باشگاه به‌صورت سازمان‌دهی‌شده اداره می‌شود.
باشگاه‌های سپاهان و ذوب‌آهن برای تیم‌های بانوان تحت‌پوشش شرایطی مشابه تیم‌های آقایان را در نظر گرفته‌اند که این موضوع به‌ویژه در لیگ برتر فوتبال بانوان که دیگر تیم‌ها درگیر امکانات سخت‌افزاری اولیه هستند، نمود بسیاری داشته و بسیاری از مربیان و بازیکنان دیگر تیم‌ها پس از برگزاری دیدارهای تیمشان در اصفهان، در بازگشت به شهرهایشان از شرایط تیم‌های نصف‌جهان ابراز شگفتی می‌کنند.
قراردادهای بازیکنان در لیگ‌های بانوان نیز در باشگاه‌های اصفهانی مطابق با سقف پرداختی در لیگ‌های حرفه‌ای است؛ تا جایی که در برخی رشته‌ها، رقم قرارداد بازیکنان در لیگی که چند ماه بیشتر طول نمی‌کشد، بالغ‌بر 400 میلیون تومان برآورد شده، اما احتمالا حالا که این یادداشت را می‌خوانید، برای اولین‌بار است که چنین خبری را شنیده‌اید و تصور این چرخش مالی در ورزش باشگاهی بانوان را هم نداشته‌اید.
باشگاه‌های سپاهان و ذوب‌آهن در رشته‌های بسیاری در بخش بانوان تیمداری می‌کنند؛ تا جایی که در رشته والیبال نشسته بانوان، جنگ قهرمانی بین دو تیم است. سپاهان و ذوب‌آهن در چارت باشگاهی خود، بودجه مجزایی برای بخش بانوان در نظر گرفته‌اند که مصوبه آن در هیئت‌مدیره دو باشگاه به تصویب می‌رسد؛ کما اینکه هر دو باشگاه در رشته‌های مختلفی آکادمی‌های حرفه‌ای دارند که دختران از سن کم برای حضور در تیم‌های باشگاه زیر نظر مربیان حرفه‌ای تربیت‌شده و زیر چتر حمایتی باشگاه ازلحاظ مالی و معنوی قرار می‌گیرند و در دیگر لیگ‌های حرفه‌ای هم بازیکنان قرارداد منعقد می‌کنند که رقم آن به نسبت لیگ و شرایط آن رشته تعیین می‌شود.
در ورزش قهرمانی و در بیشتر رشته‌های ورزشی، بانوان ورزشکار اصفهانی حرف اول را در کشور می‌زنند؛ کما اینکه در رشته‌ای مانند ووشو، خواهران منصوریان در ساندای دنیا بی‌رقیب هستند و شهربانو منصوریان، تنها بانوی ووشوکار دنیا با شش مدال طلای قهرمانی جهان است و بعید است ورزشکار دیگری به این رکورد برسد.
پروسه قهرمان‌شدن یک ورزشکار به این سادگی نیست و از سطح هیئت‌های ورزشی در استان‌ها تا تیم ملی برای پرورش یک قهرمان هزینه می‌شود و خروجی نهایی هم با اعزام به رویدادهای بین‌المللی خواهد بود که بودجه چشمگیری نیاز است؛ به‌طور نمونه، برای نائل‌شدن به درجه استاد بزرگی و استاد فیده در شطرنج یک ورزشکار باید در رویدادهای زیادی شرکت کند و با کسب امتیازهای لازم به ریتینگ موردنظر برای کسب هرکدام از درجه‌ها برسد که عمده این سفرها در قالب تیم ملی و با هزینه فدراسیون انجام می‌شود و معمولا یک ورزشکار برای دریافت درجه استاد بزرگی نیاز به کسب امتیاز از حدود 15 رویداد بین‌المللی دارد که برای هرکدام از این اعزام‌ها هزینه می‌شود؛ همچنان که در دیگر ورزش‌های قهرمانی هم نتیجه‌گیری یک ورزشکار مستلزم هزینه است.
زمانی که بحث ورزش بانوان در اصفهان مطرح می‌شود، برخی برای زیرسؤال بردن این مقوله روی دوچرخه‌سواری در بحث تفریحی دست می‌گذارند؛ اما هیچ اطلاعی ندارند سعیده سیاحیان، دختر دوچرخه‌سوار هم استانی که سابقه مدال‌آوری در مسابقات آسیایی را هم دارد، در لیگ کره جنوبی لژیونر بوده یا شکوه طیاره خواجویی، اولین مدال دوگانه (دوومیدانی و دوچرخه‌سواری) بانوان ایران در مسابقات آسیای میانه را کسب کرده است.
در بخش مربیگری هم علاوه بر آنکه بانوان اصفهانی زیادی چون الهه عمرو، کتایون اشرف و لیلا بریانیان، هدایت تیم‌های ملی را برعهده دارند، مربیان دیگری چون سمیرا ایمانی و مریم معماری به‌عنوان مربی لژیونر در کشورهای پرتغال و صربستان فعالیت داشته‌اند.
باوجود آنچه اشاره شد، ورزش بانوان درگیر کمبودها و مشکلاتی به‌مراتب بیشتر از ورزش آقایان است؛ ازجمله اینکه با تفکری که از قدیم وجود دارد، سانس‌های مناسب سالن‌های ورزشی به آقایان اختصاص پیدا می‌کند و سانس‌های به‌اصطلاح مرده به بانوان تعلق می‌گیرد که این موضوع به‌ویژه در بحث پرداخت عمومی بانوان به ورزش تأثیرگذار است.
