به گزارش اصفهان زیبا؛
آقای آلودگی؛ دست از سر ما بردار!
امیرعلی مقیمی، دانش‌آموز
1401/09/12
آلودگی هوا در اصفهان این روزها بیداد می‌کند. هاله سیاه‌رنگ و بزرگی روز گذشته شهر اصفهان و شهرستان‌های فلاورجان، خمینی‌شهر، برخوار، مبارکه، شاهین‌شهر، نجف‌آباد، زرین‌شهر، فولادشهر و سجزی را فراگرفت و مدارس دوره اول و دوم ابتدایی، مهدکودک، پیش‌دبستانی و استثنایی را تعطیل کرد؛ هاله‌ای که هنوز از جای خود تکان نخورده است و قصد رفتن ندارد.
بارش باران هم حتی در برخی از شهرستان‌ها نتوانسته سهمی در رفع آلودگی هوا داشته باشد؛ این درحالی است که آلودگی هوا دانش‌آموزان را از درس عقب انداخته.
دود کارخانه‌ها و ماشین‌ها هم سهم زیادی در این آلودگی دارند. حالا فقط چشم دانش‌آموزان به آسمان است تا شاید بارانی ببارد و بتواند لباس سفیدی به تن هاله سیاه آلودگی شهر بکند.
در این میان، اما سؤالی که پیش می‌آید، این است که آیا آلودگی هوا برای تمامی گروه‌های سنی مضر است و می‌تواند باعث آسیب‌رساندن به سلامتی همه شود؟
پاسخ بله است و آلودگی هوایی که این روزها در آسمان شهر انباشته شده و خورشید را زیر خود پنهان کرده، از همیشه بدتر است و سلامتی همه آدم‌ها به‌ویژه کودکان را به خطر می‌اندازد. همچنین باعث می‌شود که آن‌ها نتوانند به مدرسه بروند و در حیاط آن ورزش کنند!
1402/09/12
یک سال از متنی که درباره آلودگی نوشته‌ام می‌گذرد؛ اما امسال هم دوباره مثل سال گذشته و حتی سال‌های قبل‌تر، آلودگی هوا در اصفهان بیداد می‌کند و دوباره به آسمان شهر بازگشته است.
اما آیا تاکنون دقت کرده‌اید که آقای آلودگی هم‌زمان با آغاز به کار مدرسه‌ها سروکله‌اش پیدا می‌شود و تا آخرش هم ادامه پیدا می‌کند تا اینکه بالاخره تابستان شروع شود و این همه دودودم هم به تعطیلات تابستانی بروند.
آلودگی هوا قدرت زیادی دارد؛ به طوری که تعطیلی یا بازگشایی مدارس روی انگشت‌های آن می‌چرخد؛ البته کار خاصی هم نمی‌کند؛ فقط زمستان‌ها صورت سیاه و کثیفش را نمایان‌تر می‌کند.
مسئولان هم کاری از دستشان نمی‌آید؛ فقط بلدند حرف بزنند و پیازداغ کارهای نکرده‌شان را زیاد کنند.
از بحث دور نشویم. این همه ایراد به بقیه گرفتیم، حالا کمی هم از خودمان حرف بزنیم؛ زیرا ما هم نقش زیادی توی ایجاد آلودگی هوا داریم؛ مثل اینکه برای رفتن به این طرف و آن طرف از خودروی شخصی استفاده می‌کنیم؛ درحالی‌که می‌توانیم از اتوبوس و مترو و دیگر وسایل حمل‌ونقل عمومی استفاده کنیم یا اینکه درخت بیشتری بکاریم و از درخت‌های شهرمان هم به‌خوبی محافظت کنیم.
البته کارخانه‌های جدید هم نباید در نزدیک شهرها ساخته شوند که این مسئله دست ما نیست؛ اما هرکدام از ما می‌توانیم کارهای کوچکی انجام دهیم که تا حدودی از آلودگی هوا کم کنیم.
بهتر است در روزهای آلوده به مدرسه نرویم
عسل عکاف‌زاده، دانش‌آموز
آلودگی هوا چندروزی است که خیلی زیاد شده و باعث شده است تا برخی از روزها به‌خاطر حفظ سلامتی کودکان، مدرسه‌ها را تعطیل کنند و کلاس‌ها به‌صورت آنلاین برگزار شود؛ زیرا اگر توی این هوای آلوده دانش‌آموزان به مدرسه بروند، به خاطر سیستم ایمنی ضعیفی که دارند، به‌احتمال‌زیاد مریض شوند.
وقتی هم که مریض شوند در روزهای دیگر هم نمی‌توانند به مدرسه بروند و به درس‌ومشقشان برسند.
درست است که رفتن به مدرسه خیلی خوب است و ما می‌توانیم آنجا درس بخوانیم و با دوستانمان بازی کنیم؛ ولی به خاطر حفظ سلامتی و مراقبت از جانمان، بهتر است که در روزهای آلوده، مدارس تعطیل باشند و کلاس‌های درس به‌صورت غیرحضوری و آنلاین و با کمک مامان و باباها برگزار شوند.
تنفس این روزها سخت است!
فاطمه زهرا غلامی، دانش‌آموز
تنفس این روزها سخت است؛ مخصوصا برای بیماران قلبی و ریوی. چند روزی زاینده‌رود باز شد و حداقل به خاطر آن، اندکی هوای شهر بهتر شد؛ اما هیولای آلودگی قصد به‌خواب‌رفتن ندارد و هرروز و هر شب، به جان شهر زیبای ما می‌افتد و باعث می‌شود که مدارس تعطیل شوند.
به سی‌وسه‌پل می‌روم تا زیبایی طبیعت را ببینم. ردپای آبی که دیگر نیست باعث شده که خاک بوی نم به خود بگیرد و مشام مردم را بنوازد.
از کودکی که کنار زاینده‌رود ایستاده است می‌پرسم که چه احساسی داری که به خاطر آلودگی هوا نمی‌توانی به مدرسه بروی؟
می‌گوید: «خیلی ناراحت هستم و نمی‌توانم نفس بکشم؛ زیرا آلودگی مانند حبابی دورتادور شهر را گرفته است و اجازه نمی‌دهد مردم یک خیال راحت داشته باشند.»
آلودگی همیشه هست و هیچ‌وقت به‌طور کامل از بین نمی‌رود؛ اما ما بچه‌ها امیدواریم که یک روز هوا تمیز شود و طبیعت سرسبز خودش را نمایان تر کند.
هیچ جایی نمی‌توانم بروم!
نرگس بصیری، کودک شش‌ساله
من یک دختر شش‌ساله هستم که هرروز می‌روم پیش‌دبستانی؛ اما از وقتی هوا سرد و آلوده شده، مدام تعطیل می‌شوم و به خاطر سلامتی‌ام نباید به مدرسه بروم و با دوستانم در حیاط بازی کنیم.
البته موضوع فقط این نیست که موقع آلودگی هوا نمی‌توانیم به مدرسه برویم، بلکه هیچ جای دیگر مثل پارک و سینما و خانه آشنایانمان هم نمی‌توانیم برویم؛ چون هوای آلوده، برای همه به‌خصوص کودکان خیلی ضرر دارد و می‌تواند آن‌ها را مریض کند.
اگر هم مجبور شدیم از خانه بیرون برویم، حتما باید ماسک بزنیم و شیر و مرکبات بخوریم تا سالم بمانیم. این وضعیت، ولی ما بچه‌ها را آزار می‌دهد و خسته‌مان کرده است. کاش کسی کاری انجام دهد تا آلودگی کمتر شود!
هر کجا هستم آسمان مال من است!
داریوش نوری، دانش‌آموز
آلودگی و تعطیلی مدارس من را یاد دوران سخت کرونا می‌اندازد؛ وقتی‌که نمی‌توانستیم آزادانه نفس بکشیم و هرروز به مدرسه برویم. آخر این آلودگی برای ما بچه‌ها و حتی بزرگ‌ترها خیلی ضرر دارد.
آلودگی باعث می‌شود که پدربزرگم نتواند منظم و مرتب نفس بکشد و از چشمان زیبایش اشک جاری می‌شود؛ البته من هم موقعی که به حیاط می‌روم، چشمانم می‌سوزد و پر از اشک می‌شود.
مادرم می‌گوید این‌ها همه اثرات سرب‌های موجود در هواست که خیلی برای بدن مضراست؛ مخصوصا ما بچه‌ها؛ چون سیستم ایمنی بدنمان ضعیف است و سرب و ذرات آلوده و ناسالم راحت از طریق بینی و دهان وارد بدن ما می‌شوند و رسوب می‌کنند و نمی‌گذارند که ما رشد طبیعی خود را داشته باشیم.
پس چه خوب بود اگر همگی همکاری و از سفرهای غیرضروری خودداری می‌کردیم و اگر هم خواستیم بالاجبار برویم، لااقل از وسایل نقلیه عمومی استفاده کنیم و کمتر شاهد اتومبیل‌های سواری تک‌سرنشین باشیم تا سهم کوچکی در ازبین‌بردن این آلودگی هوا داشته باشیم.
در این روزها سعی کنیم از سبزی‌هایی مانند طالبی، انبه، اسفناج، مرغ، کره، زرده تخم‌مرغ، غلات سبوس‌دار و نوشیدنی‌هایی مانند آب انار و شیر و شیرعسل استفاده کنیم تا کمتر دچار آسیب بشویم و خدای‌نکرده دچار سرطان و بیماری‌های گوارشی نشویم. باید بدانیم که هرکجا هستیم، آسمان از آن ماست!
آلودگی ما را بیمار می‌کند!
مهیاد بوجاریان، دانش‌آموز
آلودگی هوا یکی از مشکلات بزرگی است که امروزه در بعضی از کشورهای دنیا ازجمله ایران وجود دارد. این آلودگی در بعضی از شهرهای ایران بسیار زیاد است؛ مثل تهران، اصفهان، مشهد و سیستان و بلوچستان.
ما باید بدانیم که آلودگی هوا برای سلامتی انسان‌ها خطرناک است و قرارگرفتن در این هوای آلوده، باعث ایجاد بیماری‌های زیادی می‌شود.
پس باید فکر جدی بکنیم و عوامل تشکیل‌دهنده آن را، مثل آلودگی ناشی از کارخانه‌ها، فعالیت‌های کشاورزی و استفاده از سوخت‌های فسیلی، کاهش دهیم تا بتوانیم زندگی سالمی داشته باشیم. به امید زندگی بهتر و سالم‌تر برای همه انسان‌ها!
همیار محیط‌زیست شویم!
محدطاها آدینه، دانش‌آموز
در شهرهای بزرگ مثل اصفهان، کارخانه‌های زیادی وجود دارد که این موضوع باعث آلودگی زیاد شده است و ما بچه‌ها به جای آنکه در فضای مدرسه باشیم و خوش بگذرانیم و به درسمان برسیم، باید در خانه بمانیم.
بیایید یک تصمیم جدی بگیریم و همه با هم همیار محیط‌زیست شویم و از محیط زندگی خود دفاع کنیم. تک‌تک ما با هم می‌توانیم متحد باشیم و در مقابل آلودگی‌ها بایستیم؛ اما چگونه؟
مثلا اگر پدر می‌خواهد برای یک مسیر کوتاه از ماشین خود استفاده کند، جلوی این کار را بگیریم و خواهش کنیم از دوچرخه استفاده کند یا پیاده برود یا مثلا در پایانه‌ها زمانی که اتوبوس در ابتدای مسیر پارک کرده است تا نوبت آن شود و اتوبوس را روشن گذاشته است با احترام از آن‌ها بخواهیم که این مدت اتوبوس را خاموش کنند.
این آلودگی‌ها هم به ضرر ما انسان‌هاست و به طبیعت آسیب جدی وارد می‌کند. آلودگی سلامت همه را نشانه گرفته است. ما بچه‌ها آینده‌ای سالم و روشن می‌خواهیم. آینده ما را با استفاده نادرست از منابع به خطر نیندازید!
ای‌کاش باران ببارد؛ ای‌کاش…
امیرحسین یوسفی، دانش‌آموز
من امیرحسین هستم و ۱۰سال دارم. می‌خواهم درباره آلودگی هوا حرف بزنم. هر روز صبح وقتی از خواب بیدار می‌شدم، کوه‌های زیبا را از پنجره اتاقم می‌دیدم؛ ولی چندروزی است که دیگر کوه‌ها را نمی‌بینم.
اول فکر کردم چشمانم ضعیف شده است؛ ولی پیش مادرم رفتم و از او پرسیدم. او گفت که پسرم، هوا آلوده است. ای‌کاش هوا این‌طور نبود! وقتی بیرون می‌روم سرفه می‌کنم. چشمانم می‌سوزد و حال دلم خراب می‌شود. خدای من، ای‌کاش باران ببارد. ای‌کاش…!
زندگی عادی ما بچه‌ها دچار مشکل شده است
امیرعلی مفتاحی، دانش‌آموز
متأسفانه چندسالی است که در اصفهان شاهد معضل آلودگی هوا هستیم؛ به‌گونه‌ای که نفس‌کشیدن ما را بسیار سخت کرده است. آلودگی و ناسالم‌بودن هوا روی سلامتی، آموزش، تفریح… تأثیر می‌گذارد.
منشأ اصلی این آلودگی‌ها کارخانه‌ها و صنایع اطراف و نزدیک به اصفهان، تردد زیاد خودروها، خشک‌شدن زاینده‌رود و کاهش بارندگی است.
در این مدت خود من، هرروز صبح تا شب عطسه و آبریزش و سرفه پیدا کرده‌ام. با تعطیل‌شدن مدارس هم سطح یادگیری من و دوستانم کاهش می‌یابد. درواقع زندگی عادی مردم و به‌خصوص ما بچه‌ها با این وضعیت دچار مشکل شده است.
باید مسئولان به فکر سلامتی و آینده ما باشند و اقدامات مؤثری در رابطه با کاهش آلودگی هوا انجام دهند.
دست به دامان قورباغه درختی شویم!
محمدصدرا بیاتی‌پوده، دانش‌آموز
این روزها وقتی برای بیرون‌رفتن از خانه آماده می‌شوم، صدای مادرم به گوش می‌رسد که استفاده از ماسک را فراموش نکن. دیگر پیاده‌روی در پارک‌ها و خیابان‌ها به‌جای حال خوب، حال بد را به ارمغان می‌آورد.
در خیابان‌های شهر که قدم می‌زنم و دود اگزوز ماشین‌ها را می‌بینم، غم و غبار سیاه بر دلم می‌نشیند. کاش همه ساکنان شهر با هم یک تصمیم جدی برای استفاده از وسایل نقلیه عمومی می‌گرفتند و ماشین‌های تک‌سرنشین دیگر در خیابان‌ها دیده نمی‌شدند.
کاش هرکداممان تنها یک نهال می‌کاشتیم تا حال ریه‌های زمین بهتر شود!
شاید به همین دلیل است که وقتی از شهر و شلوغی آن فاصله می‌گیریم و به طبیعت پاک و پر از صفای روستا قدم می‌گذاریم، می‌خواهیم از ته دل فقط نفس بکشیم و از هوای پاک روستا بیشتر و بیشتر بهره ببریم و درختان سربه‌فلک‌کشیده که با وزش ملایم نسیم شاخ‌هایشان را به این‌طرف و آن‌طرف روانه می‌کنند، آسمان آبی خوش‌رنگ، صدای آرام‌بخش جویبار، همگی بیانگر هوای پاک روستاست.
ولی هیچ‌وقت از خود نپرسیدیم چرا هوای شهر نباید این‌چنین پاک و دل‌نواز باشد! باید به کجا پناه می‌بردیم؟ نمی‌دانم چرا هوای پاک خودمان را آلوده می‌کنیم؟
کسانی که هوا را آلوده می‌کنند و نسبت به این مسئله مهم بی‌اهمیت هستند، نه‌تنها به فکر همشهریان خود نیستند، بلکه به کودکان و خانواده خود نیز رحم نمی‌کنند.
همیشه می‌شنویم که با ماشین‌های تک‌سرنشین به خیابان‌ها نیایید و وسایل نقلیه عمومی بهترین راه کنترل آلودگی شهر است؛ ولی متأسفانه هیچ‌کسی توجهی ندارد و اهمیتی برای این موضوع مهم قائل نیست.
با اینکه همه در تلاشیم تا خود و خانواده‌هایمان به آرامش و خوشبختی برسیم؛ ولی فراموش کرده‌ایم که شرط اول آرامش و خوشبختی، سلامتی و تندرستی است.
وقت آن رسیده است که دست به دامن قورباغه درختی شویم که اگر شروع به آواز خواندن کند، نشانی از باران بدهد. باید چشمانمان را ببندیم و در خیالمان صدایش را بشنویم، از قورباغه درختی خواهش می‌کنم آواز بخوان: «قورررررررررررررررررررر!»
