به گزارش اصفهان زیبا؛ یکی‌دو سال قبل از دوران تلخ فراگیری ویروس کرونا بود که در مسجد امیرالمؤمنین(ع) معتکف شدم و قدم در مسیری گذاشتم که هیچ تجربه مشابه دیگری تا به امروز برایش متصور نیستم.
تعدادی مسلمان روزه‌دار گرد هم آمده‌اند تا غبار دنیاطلبی و زنگارهای روحی خود را بزدایند و چند روز و شب با معبودشان راز و نیاز کنند؛ گویی رازهایشان با نیازهایشان همسو و هم مسیر و رمز و راز مشترک و علنی همه آن‌ها دعا برای فرج و ظهور است؛ فرج و ظهور مهدی موعود (عج) که در همان سحرگاهان روز اول ظهور و بروز همگانی دارد و تا افطار روز سوم تداوم می‌یابد. در این سه روز هر کسی به طریقی معتکف است؛ یکی مشغول خواندن کتابی از آیت‌الله مصباح یزدی است و دیگری نذر و نیت کرده در همین مدت کوتاه قرآن کریم را ختم کند.
مردی میان‌سال در همان میانه مسجد مدام در حال نمازگزاردن و عبادت‌کردن با صدا و نجوایی بلندتر از دیگران است و نوجوانی که به محض بیدارشدن وضو می‌گیرد و مشغول مرور کتاب‌های درسی خود می‌شود!
به‌راستی اعتکاف فرصتی برای شست‌وشوی آلودگی‌های گناه، مبارزه با نفس، نورانی‌ساختن دل و صفابخشیدن به روح و درواقع برجسته‌ترین مظهر بندگی در پیشگاه الهی است.
زمان گوشه‌نشینی انسان برای رهایی از تعلقات مادی و دل‌بستگی دنیوی است تا به گوشه خلوت و دور از همه تعلقات مادی پناه ببرد و با معبودش نجوا کند بلکه کدورت و زنگار را از چهره جان بزداید.
چهره‌ها و گونه‌هایی که شبانگاهان به هنگام قرائت دعای کمیل و زیارت عاشورا گریان‌اند و سحرگاهان برای استغفار به درگاه حضرت حق لرزان؛ گویی اعتکاف یک فرهنگ دینی بی‌همتاست که از خلوت بنده با خالق شروع می‌شود و با نجوا و مناجات سحر به اوج خود می‌رسد.
شب زمان آرام‌گرفتن است و سحر در میانه همین شب بهترین لحظه برای ناب و خالص‌شدن. این خلوت و درواقع این فرهنگ سه روز ادامه دارد و هرسال پربارتر و معنوی‌تر می‌شود. این خلوت‌گزینی‌ها، با هدف توجه بیشتر و تعمیق توجهات به پروردگار یگانه است؛ به همین جهت است که اگر هرچه از چیزهایی که بین او و توجه به خدا فاصله می‌اندازد بکاهد، از اعتکاف، بهره و ثمره بیشتری می‌برد و دل‌وجانش بهتر و بیشتر جلا می‌یابد. این بهره و آن ثمره، درست در ایامی است که متعلق به اسدالله الغالب، علی ابن ابیطالب علیه‌السلام است. هم او که مثل و مانندی نداشت و یکه‌تاز میدان حریت و معنویت و کرامت بود و این شب‌ها و روزها نام و یادش بیش از هر زمانی بر دل‌وجان و لبمان جاری و ساری است و یک پای ثابت همان فرهنگ ناب «اعتکاف رجبیه» است.
رجب‌الخیر ماه‌ترین ماه‌های خداوندگاری است که من و تو را به‌سوی خود می‌خواند و از در هر بهانه‌ای وارد می‌شود تا مخلوقش را به سمت‌وسوی خود بکشاند و او را به ماه عزیز رمضان الکریم برساند. اینجا، درست همین‌جاست که نقش محوری مسجد و مسجدمحوری هم به میان می‌آید و فرهنگ اعتکاف را نورانی‌تر می‌کند.
مسجد پایگاه اعتکاف و مرکز خلوت و انس عابدان با معبود برای به یاد خدا زیستن است. معتکف‌شدن، بریدن از غیر و پیوستن به دوست برای دوباره برگشتن به جامعه با ره‌توشه درون‌سازی و تزکیه نفس است که از قیام تا صیامش فقط و فقط برای رضای حق‌تعالی است و هر نفسش نزدیک‌ترشدن به‌حق جل و اعلی.
معتکف شو تا ببینی هست و نیست
هستی اما نیست جز هستی که نیست
