به گزارش اصفهان زیبا؛ در روزهایی که آسمان میهن از صدای شلیک پدافند و انفجارها آرام‌تر شده، اعلام «توقف در جنگ» می‌تواند همچون آغاز وضعیت سفید تلقی شود؛ اما آیا این وضعیت واقعاً سفید است؟ یا صرفاً وقفه‌ای ناپایدار میان دو مرحله از جنگ؟ جامعه، به‌ویژه خانواده‌ها، در این روزها با پرسش‌هایی جدی روبه‌رو می‌شوند: آیا باید به زندگی عادی برگردیم؟ چگونه با وضعیت و الزامات ادامه جنگ کنار بیاییم؟
در ادبیات بحران، «وضعیت سفید» معمولاً به زمانی گفته می‌شود که تهدید مشخصی وجود ندارد و سطح هشدار پایین است. اما در شرایطی که توقف جنگ به شکلی شکننده مطرح شده و تجربه‌های تلخ هنوز در حافظه جمعی زنده‌اند، این وضعیت نه کاملاً سفید، بلکه «خاکستریِ روشن» است. همین خاکستریِ روشن می‌تواند فرصتی برای ترمیم، آگاهی و آمادگی دوباره باشد؛ به شرط آنکه با چشم باز و با واقع‌بینی با آن مواجه شویم.
بعد از اعلام «توقف در جنگ» برای بازسازی زندگی چه کنیم؟
نخستین اصل در چنین وضعیتی، بازسازی آرام‌آرام و تدریجی زندگی روزمره است، اما نه به شکل شتاب‌زده یا انکارآمیز. این یعنی نه باید وانمود کرد که هیچ بحرانی رخ نداده و نه باید در اضطراب بازگشتِ بحران، دست از فعالیت‌های حیاتی زندگی کشید. هرگونه فشار برای «عادی بودن»، بدون توجه به آسیب‌های روانی و نیاز آن به ترمیم یا درمان، بیش از آنکه بهبود ببخشد می‌تواند آسیب‌زا باشد.
نکته‌ی دوم، در وضعیت ناپایدار _در صورت الزام_ باید به زبان ساده برای کودکان و نوجوانان توضیح داد که در وضعیت فعلی «درگیری متوقف شده، اما هنوز احتمال برگشتش وجود دارد». این واقع‌گرایی همراه با آرامش، به آنها کمک می‌کند هم احساس امنیت نسبی و هم آمادگی روانی لازم را حفظ کند.
باید به خانواده‌ها فرصت داد
در این وضعیت خاکستریِ شکننده، مهم‌تر از نسخه‌های کلی، توجه به ظرفیت واقعی هر خانواده است. برخی در تلاش برای بازگشت به روال عادی‌اند، برخی هنوز در شوک و سوگ و فقدان مانده‌اند و بسیاری بین این دو وضعیت معلق‌اند! پس از یک جنگ تحمیلی به جای تحمیلِ «عادی‌سازی»، باید به خانواده‌ها فرصت، فضا و بستر همراهی داد؛ برای استراحت، سوگواری، گفت‌وگو، مراقبت از آسیب‌دیدگان و بازسازی تدریجی اعتماد.
اما این بازسازی‌ها، بدون «حمایت واقعی» ممکن نیست. خانواده‌هایی که خانه، عزیز یا درآمد خود را از دست داده‌اند، نیازمند حمایت مالی، رسانه‌ای، خدمات اجتماعی هدفمند، آموزش‌های روانی و تسهیل‌گری نهادی هستند. در این صورت است که وضعیت سفید، حتی اگر موقتی باشد، نقطه‌ای برای تنفس و ترمیم است؛ تنفسی که شرط ادامه راه است.
