مدیر ناژوان شهرداری اصفهان از برگزاری آیین سوگواره شبیهخوانی در ناژوان خبر داد. مهدی قائلی از شهروندان علاقهمند به این آیین دعوت کرد از این رویداد معنوی و مذهبی بهرهمند شوند.
شهادت امامحسین(ع) و یاران بابصیرت ایشان، یکی از مهمترین رویدادهای تاریخی شیعیان بوده و نقش «هنر» در بزرگداشت این واقعه در تاریخ ایران بسیار پررنگ است.
هنر نمایش در اصفهان پیشینهای اصیل و شاخههایی متعدد دارد. تنوع کمنظیر سبکهای نمایشی، اساتید نامدار، فرهنگ و سبک زندگی مردم در دورههای گوناگون هنر نمایش را به یکی از مهمترین رشتههای هنری موجود در تاریخ اصفهان تبدیل کرده است.
جشنواره تئاتر اصفهان که متقارن با جشنواره بینالمللی فیلم کودک و نوجوان در دهه 60 آغاز به کار کرده، امسال هم سیوپنجمین دوره آن از پانزدهم تا نوزدهم آبان برگزار میشود.
سالهاست که به وقت محرم، لباس حر بن یزید ریاحی به تن کرده و به عشق امام حسین (ع) روی صحنه رفته و تعزیه خوانده است.
ستاد حاج حسینعلی مؤمنزاده از بــــــزرگتـــــریـــن تــــعـــــزیـــــهدانـــــان و تعزیهخوانان ایران 13 آذر سال جاری در سالروز درگذشت اسطوره آواز شهر اصفهان استاد جلال تاج اصفهانی پس از طی یک دوره بیماری در 63سالگی به دیار باقی شتافت و در خولنجان اصفهان به خاک سپرده شد. نگارنده افتخار آن را داشت که در طی دو دهه اخیر بارها با او گفتوگوها و نشستهای متعددی را درباره تعزیه تجربه کند.
پروندههای ده اثر میراث ناملموس استان اصفهان برای ثبت ملی به وزارت میراث ارسال شدهاند. در این گزارش با همکاری فهیمه نقاش زرگر، کارشناس ثبت آثــار ادارهکل مــیــراث فـرهـنـگی استان اصفهان، و عباس ترابزاده، روایتی از ده میراث در شرف ثبت استان را ارائه دادهایم.
مویسقی و آواز از فاکتورهای موفقیت تعزیه بوده است و به رشد تعزیه کمک شایانی کرده است. هادی احمدی، شاگرد استاد میرزا حسین طاهری تعزیهخوان معروف اصفهانی که ساکن شاپورآباد برخواراست، درباره آواز ملی در تعزیه معتقد است: «یکی از نکاتی که امروز تعزیه را به یک میراث ملی تبدیل کرده ، همین آواز ملی آن است. در بحث موسیقی درست است که از یک ساز غربی استفاده میشود، اما تک تک موسیقیهایی که از ساز نواخته میشود، بر اساس دستگاههای موسیقی ایرانی است. بزرگان آواز ایران اذعان کردهاند که تعزیه ایرانی کمک بسیار زیادی به حفظ دستگاههای آوازی ایرانی کرده است». به مناسبت هشتم ربیعالاول (جمعه، 23 مهرماه) مصادف با شهادت امام حسن عسکری علیهالسلام، روایتهای کمتر شنیدهشدهای درباره میراث ناملموس جهانی ایران، «تعزیه» را در این گزارش بخوانید.
میگوید خودم دیدم. با چشمهای خودم. کلیپهایش را هم دارم. محمود شمر، مخالفخوان بود، ولی توی تعزیه امام حسین (ع) در قتلگاه اشک میریخت و تعزیه میخواند. همه محلهها همین بود. ما توی لمجیر میانههای خیابان امام خمینی، از قدیم تعزیه داشتیم. در نزدیک ما کوجانیها هم هرسال تعزیه برپا میکنند. بانی آنجا عباس شمر بود. بعد هم پسرهایش کارهای حسینیه را دست گرفتند و یکی از آنها حالا مخالفخوان است. حسینیه جدید لمجیر اما بانیاش محمود شمر بود. خیلیهای دیگر هم بودند. حاج محمود حسنپور، حاج محمود اسماعیلی که حالا زمینگیر شده، حاج محمود جمشیدی، حاج حسین اسفندیاری. اینها همه به عشق امام حسین (ع) دور هم جمع شدند و حسینیه جدید را ساختند.
«هرجا که زبان قاصر از بیان احساسات و حوادث رخ داده باشد، زبان نمایش به میان میآید تا بتواند بهتر و زیباتر، همه چیز را بیان کند» این جمله اساس تعزیهخوانی است. هنری که امروزه ثبت جهانی شده و دلهای بسیاری از عاشقان اهل بیت را فتح کرده است. ایران و تشیع دو عنصر جداییناپذیر و منعطف هستند. هر جای ایران اسلامی که نظر کنی هنر ملی و میراثی را میبینی که با زیبایی هرچه تمامتر با اسلام و تشیع آمیخته شده و هنر بیمانندی را رقم زده است. گنبدهای فیروزهای اصفهان بهترین مثال این اتفاق هستند. روح ایران و ایرانی با هر کدام از این میراث ملی به وجد میآید و زبان را وادار به ستایش و مدح میکنند.
وقتی نام تعزیه را میشنوید چه چیزی در ذهنتان تداعی میشود؟ لباس سبزرنگ موافق خوان و صدای پرسوزش یا قرمزی تنپوش مخالف خوانانی چون شمر بن ذیالجوشن و صدایی که چنان طبل میکوبد. تاختوتاز اسب و واهمه و گردوخاک و واقعه ظهر عاشورا در کربلا و یا شاید هم مانند بسیاری دیگر سریال خاطرهانگیز شب دهم را به خاطر میآورید؟ تعزیه اما ریشه در تاریخ دارد و بیانگر وجهی از رخدادهای واقعی تاریخی در جهان تشیع است که توسط آدمهای عاشقی به تصویر کشیده میشود که بهواقع در این هنر استخوان ترکانده و ماندنی شدهاند. اسدالله مؤمن زاده خولنجانی یکی از همان آدمهای مثالزدنی تعزیه است، همانهایی که وقتی شمر میشوند و یزید و ابن سعد باید چشم و گوش تیز کنی که خوب بشنوی و ببینی و به درک قساوت آن زمانه برسی.