به گزارش اصفهان زیبا؛ به اربعین رسیدیم. همان شور و شعور جاری، همان عشق و ارادت بی انتها و همان کرامت و معجزه‌ها… خدا را شکر به قدر اربعین‌های هر ساله چشمان ما این وحدت و برادری را می‌بیند.
ما به این صفا و صمیمیت می‌بالیم. ما تمرین روزهای ظهور می‌کنیم. حتی اگر نباشیم و لیاقت پیدا نکنیم. در همین دوران هم نشانه‌هایی از جوانمردی و مروت را به چشم می‌بینم که در روزمرگی‌ها محتاج آن هستیم!
در روال عادی زندگی این عصر، کمتر دیده می شود. هر کس مشغول کار خودش است و کمتر به دیگری مشغول می‌شود. ولی در اربعین و مسیر پیاده‌روی همه اصول تغییر می‌کند.
همه نگاه‌ها، دست‌ها و قلب‌ها معطوف به قبله‌ای می‌شود که چه نیک و ناب است. چه معجزه‌ها که پدید می‌آیند. چه درس‌ها آموخته می‌شود…
کاش یاد بگیریم. همه شرایط برای آموختن فراهم است. راهی مهیا شده به نام شهدا، همان افرادی که خون دادند و جان فدا کردند تا مسیر زیارت هموار شود. یاد کنیم. نه فقط با زبان و یادکردن بیانی! در عمل راهشان را ادامه دهیم. این پیاده‌روی و این عظمت عجیب در دل دشمن ترس و هراس می‌اندازد و هر سال ما را قدم به قدم به ظهور مولایمان نزدیک‌تر می‌کند.
چه همایش عظیمی! و چه شیعیان وفاداری…
زائری از دو قاره گذشته و کشورها طی کرده تا خودش را به این حریم برساند. زائری که به عشق حاج قاسم قدم بر می‌دارد و پرچم سه رنگ کشورش نشان از عشق به وطن است.
اینجا فخر فروشی رواج ندارد و همه به سوی فخر عالم قدم بر می‌دارند. گویا میزان سنجش، عشق به حسین (ع) است و هرچه ثابت کنی عاشق‌تری، لایق‌تر می‌شوی. این مسیر را طی می‌کنیم تا به درک برسیم. هرچند درک این راه سخت است و مشکل، ولی تو اراده کرده‌ای و این اراده و این انتخاب برایت هویت می‌شود.
قرار است به حسینی‌بودن شناخته شوی. قرار است کردار و اعمالت همچون او شود. قرار است بویی از قیام حسین (ع) بدهی. پس آماده باش و با این کاروان به سمت حسین (ع) رهسپار شو. نام شما جوششی در دل‌های ما انداخته. خروشی در تمام ما به جریان آمده. شما همراه همیشگی ما هستید. شما در همه زمان‌ها و همه وقت‌های ما هستی.
ارباب من، می‌شود دعا کنی؟ می‌شود ما دورمانده‌های اربعین را وعده عاقبت به خیری دهی؟ اگر شما بخواهی جور می‌شود.
