انقلاب منهای نظام هرگز!

به گزارش اصفهان زیبا؛ تصور انقلاب بدون نظام، تصوری بیهوده است. نظام بالاترین تجلی حقیقت انقلاب اسلامی تا به امروز بوده است. نمی‌توان به خیال آنکه انقلابی هستیم، از ساختار عظیمی به نام نظام جمهوری اسلامی عبور کنیم. انقلابی‌گری هر هنری دارد، باید از رهگذر تاریخی همین نظام نمایان کند و اهدافش را از همین کانال پیش ببرد. انقلاب روزگاری در مرحله «نهضت» بود و نظامی برایش متصور نبود؛ اما در شرایط فعلی و برای ادامه راه و تا رسیدن به مراحل عالی تمدن اسلامی، پایبندی به نظام و تقویت آن ضروری است. اصلا تمدن چیزی جز همان نظام ساخت‌یافته و تقویت‌شده نیست.

نقل است که مجنون سوار شترش بود و به سمت خانه لیلی حرکت می‌کرد. این در حالی بود که شتر، بچه کوچکی داشت و مدام هوای این را داشت که به سمت بچه‌اش برود. تا مجنون را غفلت فرامی‌گرفت و مقداری چرت به سراغش می‌آمد، شتر راه کج می‌کرد و به سمت شتربچه می‌رفت. مجنون که به خود می‌آمد، باز شتر را به سمت خانه لیلی می‌برد و باز خوابش می‌برد و باز کج‌شدن مسیر… .

مجنون اگر بخواهد به مقصود که همان منزل لیلی است برسد، چاره‌ای ندارد جز آنکه شتر را با خودش یک‌دل کند. مجنون نه می‌تواند از لیلی دل بکند و نه می‌تواند راه طولانی صحرا را بدون شتر طی کند؛ پس باید این شتر را با خود همراه کند.

انقلاب به‌مانند مجنون است که دل درگرو اهداف عالی‌اش دارد و عاشق‌وار به‌دنبال لیلی خود است. نظام جمهوری اسلامی همان مرکبی است که اکنون انقلاب اسلامی بر آن سوار شده است و پیاده‌شدن از آن‌ هم معنا ندارد؛ نظام نیز برای خودش دلبستگی‌هایی دارد. ساختارها و فرم‌های نظام، دست‌وپا را می‌بندد و میل‌های نهفته در آن راه را از مقصد اصلی کج می‌کند. حال چه باید کرد؟ باید این مجنون بر شتر غالب شود و انقلاب اسلامی، مبدأ میل این نظام را به‌سمت خودش برگرداند.

مادامی‌که مبدأ میل این مرکب، مادی و درگرو سطوح نازل بشری است، انقلاب به بیراهه می‌رود و نمی‌تواند مسیر اصیلش را حفظ کند؛ پس باید مبدأ میل این مرکب هم مانند مبدأ میل سواره‌اش شود تا هر دو باهم هماهنگ حرکت کنند. اگر طالب یاریم، شتر را نمی‌شود رها کرد؛ باید شتر را اهل کرد. نظام، خوب یا بد، مرکب مسیر است. باید آن را مهار کرد و در مسیر آورد.