به گزارش اصفهان زیبا؛ من با آیتالله ناصری از نزدیک آشنایی نداشتم. یکبار که با قطار به سمت مشهد میرفتم، متوجه شدم ایشان هم در همان قطار هستند. در بین راه ایشان در ایستگاهی به نماز ایستادند و مردم به صف جماعت پیوستند. نماز اول را جمعیت شلخته بلند و کوتاه میشدند؛ چون جای یک مکبر خالی بود.
نماز دوم را خودم مکبر شدم؛ کاری که در تمام عمرم انجام نداده بودم. آن شب آیتالله بود و جمعیتی مشتاق و من هم در این ویژهنامه باز دارم کار همان شب را میکنم.
من با آیتالله ناصری نسبت نزدیکی نداشتم و داشتم ویژهنامهای مختص یکی از بزرگان مدفون در تختفولاد تهیه میکردم که ناگهان آیتالله آمد و من را با خودش برد.
آیتالله محمد ناصری اگرچه جامع فضیلتهاست؛ اما آنچه او را بیشتر موردتوجه قرار داد، زمانهای بود که در آن به ظهور و بروز رسید.
بیشک اساس شخصیت او «اخلاق» و نقطه تمایز او توجه عالی به «مهدویت» است. آیتالله ناصری در زمانهای موردتوجه قرار گرفت که ویژگیهای او کمتر در میان سایرین یافت میشد.
او در دوران فقدان اخلاق عالی و امر ماورا، برای مردمانش به حداکثر جلوه رسید. مردم بعد از او فقدان بزرگی را احساس کردند.
آنها اکنون گمشدهای دارند و از خود میپرسند آیا در میان روحانیون و علمای دین، بازهم شاهد مواجهه با شخصیتی هستیم که این فقدان را جبران کند؟
