به گزارش اصفهان زیبا؛ هر سال زائران پیادهٔ آقا، هرکدام یک نشان از کشور و ملیت خودشان همراه داشتند؛ یکی پرچم کشورش را دور شانه‌هایش انداخته بود؛ یکی پرچم کشورش را به کالسکه فرزندش متصل کرده بود؛ یکی پیکسلی شبیه پرچم کشورش را به کوله‌اش نصب کرده بود و… هر یک به نحوی می‌خواستند بگویند ملیت و اصلیت ما از کجاست.
یکی از هند بود، یکی پاکستان، یکی ایران، یکی لبنان و حتی از آلمان… امسال اما در بین زائرهای آقا خبری از پرچم‌های رنگارنگ کشورها نبود. امسال هرکس با هر ملیت و هر نژادی یک پرچم به همراه داشت؛ آن‌هم پرچم فلسطین بود.
انگار کل این جمعیت عظیم، تنها برای یک هدف کنار هم جمع شده بودند و آن‌هم«صدای مردم غزه بودن» بود. انگار همه این آدم‌ها با نژاد و ملیت‌های مختلف یک دعای واحد داشتند و آن‌هم نجات‌یافتن مردم غزه از دست وحشیان صهیون بود.
انگار امسال حال‌وهوای اربعین متفاوت بود. امسال موکب‌ها حتی در کنار پرچم کشور خود، پرچم فلسطین را هم نصب کرده بودند. این بار یک نقطه اتصال جهانی برقرار بود، نقطه اتصالی که مفتاح فرج است. کشور میزبان، عراق، هرسال عکس شهدای خودش را در کنار هر عمود نصب می‌کرد؛ امسال اما عکس شهدایش را روی نشان فلسطین طراحی کرده بود. انگار می‌خواست به صهیون بگوید ما برای نابودی تو بازهم حاضریم خون بدهیم.
آری؛ امسال همه مردم دنیا بسیج شده بودند تا صدای مردم غزه باشند، تا به صهیون بگویند این دنیا پشت مردم غزه است، تا بگویند شاید روزی همین جمعیت پای پیاده برای مبارزه با تو و نابودی‌ات به سویت راهی شوند. انگار می‌خواستند بگویند ما آماده مبارزه‌ایم. امسال اتحاد جهانی آن‌قدر قدرت یافته بود که قطعا صهیون با دیدن سیل جمعیت که دست‌دردست هم برای فلسطین متحد شده بودند، پیکره‌اش به لرزه می‌افتد و پایه‌هایش سست می‌شود و رو به سقوط می‌رود.
