بعد از مدتها فیلمی از سینمای گیشهپسند بدنه سینمای ایران دیدیم؛ فیلمی که بدون جانکندن مخاطب قصهاش را تعریف میکند؛ فیلمی که نه شعار اجتماعیبودن دارد و نه شعار هنریبودن؛ فیلمی کمادعا از کارگردانی که بارها ثابت کرده کارش را بهخوبی بلد است.
دومین ساخته حسین نمازی در سینمای کمدی اجتماعی واقعا یک کپی از فیلم اول او در همین سبک، یعنی «شادروان» است؛ همان شخصیتها، همان فقر و همان خنده تلخ حاصل از فقر و نداری، همان مرگ یکی از بزرگان خانواده و نهایتا همان لوکیشن.
نام مسعود جعفریجوزانی با فیلمهای خوبی مانند «شیرسنگی» و «در مسیر تندباد» در یاد اهالی سینما برای همیشه بهیادگار مانده است. «بهشت تبهکاران» اما فیلمی نیست که بگوییم نام کسی را به یادگار میگذارد.
فیلمهای بیوگرافیکال یا زندگینامهای که اقتباس از برهه یا کل زندگی یک قهرمان، پهلوان یا فرد مشهور باشد، در سینمای ایران کم نیست.