«اگر پرسیده شود میوه به مقصود نزدیکتر است یا شاخه، جواب مشخص است: میوه.» در وادی حقیقت، زنانگی و مردانگی مطرح نیست و انسان به خاطر آنکه «جانشین خداوند» است، میتواند در عالیترین درجات باشد و این واقعیت ربطی به مردبودن یا زن بودن شخص ندارد.
نام سید مصلحالدین مهدوی با اصفهانشناسی گره خورده است. کتاب «اعلام اصفهان» از اوست. همان مرد مؤدب، متین و نجیبی که برایش قطعهقطعه خاک این شهر باارزش بود.
این پرسش، یکی از اساسیترین پرسشهای جهان امروز ماست. آمریکا یک کشور نیست. اگر ادبیات «جهانیشدن» را بپذیریم، ناگزیر اعتراف خواهیم کرد که دنیا به سمت یکسانی پیش میرود.
اگر یکی از مؤثرین در اصفهان بگوید ما به دنبال «شهر اسلامی» هستیم، حتما پیشینیان به طعنه خواهند گفت که مگر این شهر تا به امروز اسلامی نبوده است؟
شخصیت آیتاللهالعظمی شیخ محمدرضا نجفی علاوه بر وجوه ممتاز علمی، از حیث اجتماعی و جایگاه تاریخی هم بسیار مهم است. ایشان در زمانی بهنوعی زعیم حوزه علمیه اصفهان بود که از پس زورگوییهای رضاخانی، حوزه علمیه اصفهان بهشدت از شکوه قبلی خارج شده بود.
در روزگاری که شهرهای ما دیگر جایی برای اموات و درگذشتگان ندارند و گویی نشانی از مرگ و معاد در آنها دیده نمیشود، سخن از تجدید عهد با قبرستانها شاید یکی از حلقههای گمشده بازیافتن آرامش در جهان جدید باشد.
عزاداری سیدالشهدا در طول تاریخ خود همواره در معرض تحریفها و آسیبهایی بوده است. عزاداری و سوگواری برای امامحسین اصلی دارد که مورد تأکید و توصیه ائمه اطهار بوده و در طی زمان در میان فرهنگهای مختلف شکلهای گوناگونی به خود گرفته است.
آیتالله ناصری در زمانهای موردتوجه قرار گرفت که ویژگیهای او کمتر در میان سایرین یافت میشد. او در دوران فقدان اخلاق عالی و امر ماورا، برای مردمانش به حداکثر جلوه رسید.
وقتی میخواهیم تعدادی از بزرگان تاریخ را بهعنوان مشاهیر اصفهان معرفی کنیم، پیش از هر چیز باید از خود بپرسیم که معنای «اصفهان» چیست و مراد ما از این کلمه کدام است؟
به مناسبت روز ملی اصفهان، خبرنگار اصفهان زیبا با محمود فروزبخش نویسنده کتاب بالاتر از دانشگاه به گفتوگو پرداخته است.