مجتبی اردشیری
خبرنگار
آرشیو مطالب منتشر شده
دوره چهلم؛ دوره پختگی
فراخوان چهلمین دوره جشنواره فیلم فجر با تفاوتهایی اندک به نسبت دوره گذشته منتشر شد. نکته جالب توجه در رابطه با این فراخوان آنکه جشنواره فجر با گذشت چهل سال از برگزاری، همچنان روی دور عجیبی از آزمون و خطا در حال تجربهاندوزی است و مدیران مختلف دولتهای گذشته، نتوانستند سیاستگذاری ثابت و مدونی برای بزرگترین رویداد سینمایی کشور طراحی کنند. حال آنکه با نگاهی به جشنوارههای سینمایی بینالمللی معتبر متوجه میشویم که فراخوان برگزاری آنها، تقریبا در تمامی دورهها یکسان بوده و فیلمسازان و کمپانیهای جهانی، با آگاهی از شکل سیاستگذاری این رویدادها، نسبت به ارسال اثر و حتی تولید فیلم اقدام میکنند.
«بامبالا» مؤلفههای یک اثر کالت حوزه کودک و نوجوان را در خود جای داده است
«بامبالا» با نام قبلی «نهسالگی»، یکی از بهترین فیلمهای جشنواره امسال است؛ فیلمی که تلاش کرده با الگوپذیری از آثار موفق دهههای قبلی سینمای کودک که در آنها ارتباطی میان قهرمانان داستان و عروسک برقرار میشود، ضمن تجدید آن خاطرات خوب، از تمامی فاکتورهای مورد علاقه کودکان و نوجوانان بهره گیرد.جدیدترین ساخته «سیدجلال سیدحاتمی» بهعنوان یک اثر مفرح، همه امتیازهای لازم برای جذب مخاطبان کودک، نوجوان و حتی بزرگسال را داراست. از یک خواهر و برادر صمیمی که دغدغهای مشترک دارند، بهعنوان نقطه ثقل داستان بهره برده، یک رفیق که میتواند بازوی دراماتیک خوبی برای پیشبرد اتفاقات داستان باشد، در قصه، حضوری فعال دارد.
برزنگی؛ همان چیزی که سینمای کودک میخواهد
«برزنگی» این روزها بهرغم حضور در جشنواره کودک، با یک حاشیه عجیب دستوپنجه نرم میکند. در نخستین روز برگزاری جشنواره بود که سازمان سینمایی با انتشار فهرستی، از فیلمهایی نام برد که برای تولید آنها، پروانه ساخت صادر شده است. «برزنگی» یکی از آن فیلمها بود. یعنی فیلمی که در روز اول جشنواره کودک امسال پروانه ساختش صادر شده، داشت در سینماهای ایران و در قالب یکی از آثار بخش مسابقه، نمایش داده میشد! هرچند که هنوز پاسخ درخوری بابت این اتفاق از سوی سازمان سینمایی و صاحبان این اثر منتشر نشده است.
دویدنهای بدون دغدغه
سی وچهارمین جشنواره فیلمهای کودکان و نوجوانان، این روزها در بسیاری از استانهای کشور با مرکزیت اصفهان، در حال برگزاری است. اتفاق مهم جشنواره امسال، یکی کاهش آثار بخشهای اصلی جشنواره است که سبب شده تا فیلمها به صورت چرخشی در دو سینمای شهر (فلسطین و ساحل) به نمایش گذاشته شوند و دیگری، حذف سینماهای مردمیاست. امسال به دلیل کرونا، هیچ بلیتفروشی برای فیلمهای جشنواره صورت نمیگیرد و تمامیفیلمها تنها برای داوران، اهالی رسانه و نابینایان نمایش داده میشود.
«بلیط» شمایل یک فیلم اصیل حوزه نوجوان
«بلیط» در نگاه نخست، بهخاطر بهرهمندی از نام «سیدعلیرضا سجادپور» در مقام تهیهکننده، به یکی از فیلمهای کنجکاوبرانگیز جشنواره این دوره تبدیل شده است. فیلمی که سجادپور سالها پس از فراغت از مسئولیت در اداره نظارت و ارزشیابی وزارت ارشاد و سازمان سینمایی، حالا در قامت یک تهیهکننده ساخته تا بازگشتی دوباره به جریان تولید حرفهای سینما داشته باشد.
سینمای ایران در شاهراه اکران
صنعت سینما در دوران کرونا، بیشترین ضرر و خسارت را در میان تمامی کسبوکارها شاهد بوده است. هم از این منظر که سینماداران بسیاری به سمت ورشکستگی کامل سوق پیدا کردند و هم از این بابت که رسیدن به حد نرمال تعداد مخاطب، فرایندی است که طبق یک بررسی ساده، تا سالها به طول خواهد انجامید. سینمایی که قرار بود طی یک برنامه پنجساله، تعداد مخاطبانش را به 100 میلیون در سال برساند، حال باید تقلا کند تا به همان تعداد 26 میلیون و 311 هزار نفرِ سال 98 برسد. چشماندازی که برخی کارشناسان، آن را به دلیل تلاش مردم برای تغییر روحیات خود، در کوتاهمدت، شدنی و عدهای دیگر به دلیل اعتماد ازدسترفته مردم نسبت به سینما، آن را تا چند سال آینده، محال میدانند.
سینمایی که رنج دوران برده است…
از سال 1308 که نخستین سالن سینما در اصفهان توسط «میرزا محمدجعفر مغزی» تأسیس شد تا امروز که 92 سال از آن واقعه میگذرد، سینما در اصفهان مانند بسیاری از کلانشهرهای این مرزوبوم، رنج دوران برده است. از روزگارانی که پیش از ورود سینما به اصفهان برخی قهوهخانهداران چهارباغ، با دریافت سیشاهی اقدام به نمایش فیلمهای صامت میکردند تا آتشگرفتن سینما همایون که قدیمیترها آن را با نام اصلیاش یعنی «پالاس» میشناسند.
محبوبیت ازدسترفته
زخم کاری» تا اینجا پرتماشاگرترین سریال شبکه نمایش خانگی در سال 1400 است. سریالی که تلاش کرده تا به لایههای کمتر پرداختهشده سریالسازی در ایران ورود کرده و ذهن مخاطب ایرانی دوستدار درامهای مافیایی رازآلود را مشوش کند. گرچه یکی از امتیازهای سریال نیز تجمیع این مؤلفهها در یکدیگر است. یعنی سریالی که هم تم خانوادگی و زناشویی قدرتمندی دارد، هم نکتههایی برای مخاطبان آثار مافیایی و دوستداران آلکاپونبازی داشته باشد، هم رگههایی از عشق و خیانت در خود ببیند و هم نقدی بر جامعه روز کشور باشد.
«درخت گردو» یا «قهرمان»؟
سینمای ایران، پس از یک دوره فترت ناخواسته، حالا با امیدواری بیشتری به آینده نگاه میکند. پس از موج سهمگین کرونا که تا امروز، 18 ماه بد را برای سینمای کشورمان رقم زده، افتخارآفرینی «قهرمان» در کن 2021، کورسوی امیدی را نسبت به اتفاقهایی خوشایند پدید آورده است. اکران داخل رونق گرفته و سیاستمداران متوجه شدهاند که راهکار برخورد با سینما در ایام کرونا، تعطیلی این مراکز نیست. مجموع این اتفاقها سبب شده تا مخاطبان سینما پس از یک دوره خمودگی، با توجه و امیدواری بیشتری، اتفاقهای سینمایی را دنبال کنند؛ اتفاقهایی که در صدر فهرستش، فیلم «قهرمان» فرهادی و میزان اقبال چشمگیر آن در مراسم اسکار را به خود میبیند.
از چابکسازی اکران تا ایجاد امنیت شغلی
«محمدمهدی اسماعیلی»، چهاردهمین وزیر ارشاد ایران، راه چندان دشواری در جهت شناسایی مصائب امروز سینمای ایران ندارد. مشکلات، به اندازهای حاد و نخنماست که هیچ فرصتی را برای وزیر جدید در جهت شناسایی دوباره باقی نمیگذارد. بهخصوص طی دو سال گذشته که به دلیل شرایط کرونایی، سینما و افراد حاضر در این صنعت، دچار بیشترین تلاطمات حرفهای و صنفی شده و ضررهای بسیاری بر بدنه سینمای کشور وارد آمد. حالا اما وزیر جدید آمده تا به این اوضاع نابسامان، نظم و اعتباری دوباره ببخشد. سینمایی که تا سال 98، شاهد رشد شاخصهای خوبی در آمارهای لجستیکی خود بود که اگر کرونا نبود، امروز از شرایطی متفاوت سخن میگفتیم و ایران را در صدر یکی از بهترین کشورهای درحال توسعه قرار میداد.
مافیای دستمزدها در سینمای ایران
کرونا اگرچه لطمات جبرانناپذیری بر پیکره سینما و تولیدات آن وارد آورد، اما برای گروه معدودی، بسیار پربار بود. در این 17ماه کرونایی، سالنهای سینمایی بسیاری در سراسر کشور متضرر شدند و پیرو این تعطیلیها، سرمایههای سینمایی فراوانی، در صف اکران سوخت و این صف، هماکنون، طویلتر از هر زمان دیگری، حدود 200 فیلم را به خود میبیند. از حجم تولیدات سینمایی کاسته شده و شبکه نمایش خانگی در این بحبوحه توانست قدعلم کرده و راهی که باید سالها پشتسر میگذاشت تا به بهرهوری برسد را تنها در عرض چند هفته طی کرد.
قهرمانی با «قهرمان»
کن هفتادوچهارم پس از یک سال غیبت، درحالی به کار خود پایان داد که شائبههایی از نارضایتی و مهندسی در داوریها، درباره آن مطرح بود. دورهای که کارگردان نهچندان نرمال هالیوود را بهعنوان رئیس هیئت داوران به خود میدید و برخلاف آنچه گفته شده بود که استقبال سینماگران از ا ین دوره بسیار بالاست، آثار دهانپرکنی در آن حضور نداشتند. شگفتی خاصی هم از جشنواره این دوره مخابره نشد تا کن هم به سیاق بسیاری از جشنوارههای سینمایی دوران کرونا، به یک برگزاری صرف بسنده کند و آنطورکه باید جریان ساز نشود. اما با تمام این بیاقبالیها، کن 2021 برای ایرانیها شیرین تمام شد.
آموزش خبرنگاری
شرکت پیام اصفهان زیبا
آرشیو کامل روزنامه
