به گزارش اصفهان زیبا؛
زاینده‌رود باز بود و می‌خروشید و قایقرانی اصفهان روزهای اوجش را سپری می‌کرد. زاینده‌رود که رفت، قایقرانی اصفهان را هم با خودش برد. خشکی زاینده‌رود تنها دامن‌گیر قایقرانی نشد؛ چندین رشته آبی دیگر را درگیر کرد تا ورزش هم از پیامدهای خشکی زنده‌رود در امان نماند.
نیمه اول دهه هشتاد دوران رونق اسکله زاینده‌رود بود و ملی‌پوشان زیادی از این اسکله به ورزش کشور معرفی شدند. در آن دوران محال بود تیمی از رشته‌های زیرمجموعه قایقرانی کشور راهی یک رویداد بین‌المللی شود و ورزشکاران اصفهانی در آن تیم عضویت نداشته باشند؛ اصفهانی‌ها پای ثابت تیم ملی در رشته آب‌های آرام، کانوپولو و دراگون‌بوت بودند تا اسکله زاینده‌رود به جزئی از ورزش ایران تبدیل شود.
قهرمانان زیادی از اسکله زاینده‌رود پرورش یافتند؛ اما قطعا احمدرضا طالبیان سرشناس‌ترین آن‌هاست.
او که در نوجوانی به تیم ملی رسید، اولین قایقران ایرانی است که با کسب سهمیه راهی المپیک شد.
طالبیان که بیش از یک دهه در تیم ملی عضویت دارد، پرافتخارترین ورزشکار اصفهانی در بازی‌های آسیایی بوده و بعید است ورزشکار دیگری به رکورد او برسد.
طالبیان از اسکله زاینده‌رود به تیم ملی رسید؛ اما در سال‌های اوجش در قایقرانی، زاینده‌رودی دیگر نبود تا تمرین‌هایش را در دریاچه ورزشگاه آزادی پیگیری کند.
بارزترین وجه ارتباط قایقرانی با زنده‌رود را باید فعالیت رشته ورزشکاران دراگون‌بوت اصفهان دانست.
در سال‌های پس از ورود رشته دراگون‌بوت به کشور، رهگذرانی که از کنار زاینده‌رود رد می‌شدند، با منظره تمرین ورزشکاران در قایق‌های دراگون‌بوت روبه‌رو می‌شدند و برای دقایقی کوتاه هم که شده، به تماشای قایق‌های 20نفره با حرکت طبال می‌ایستادند.
جاری‌بودن زاینده‌رود باعث شده بود اصفهان در دراگون‌بوت پیشرفت زیادی داشته باشد؛ تا جایی که در اولین رویدادهای برون‌مرزی تیم‌های ملی این رشته، ورزشکارانی از استان اصفهان حضور داشتند و در مدال‌آوری این رشته سهیم شدند؛ بااین‌حال خشکی رود همیشه زنده اصفهانی‌ها بیشترین ضرر را متوجه این رشته کرد.
رفتینگ حرکت قایق‌های چندنفره روی امواج و عبور از پستی و بلندی رودخانه‌هاست. در روزهایی که زاینده‌رود جاری بود، این رشته در اصفهان طرفداران زیادی داشت؛ البته جنبه تفریحی رفتینگ بر بعد ورزشی آن غالب بود؛ بااین‌حال ازلحاظ ورزشی نیز رفتینگ استان موقعیت ویژه‌ای در تیم ملی داشت.
در سال‌هایی که زاینده‌رود به‌طور مقطعی باز بود، فعالیت رفتینگ در مسیر زاینده‌رود در ناژوان جریان داشت؛ اما با خشکی دائم رودخانه، ورزشکاران این رشته تمرین‌هایشان را به شهرهای سامان و شهرکرد منتقل کردند.
پدل‌برد یکی از رشته‌هایی است که از حدود یک دهه قبل وارد کشورمان شده و در همین مدت کوتاه هم علاقه‌مندان زیادی پیدا کرده است.
از زمان ورود رشته پدل‌برد به اصفهان از سال 98، زاینده‌رود در مقاطع کوتاهی باز بوده، اما در همین فواصل نیز این رشته فعالیت داشته است و ورزشکاران پرتعدادی جذب آن شده‌اند؛ بااین‌حال خشکی زاینده‌رود فعالیت این رشته نوپا را هم به خطر انداخته است.
ورزش پدل‌بورد ترکیبی از قایق‌سواری و موج‌سواری بوده و شامل وسیله‌ای شبیه قایق از جنس پی‌وی‌سی و پارو است.
موج‌سواری، اسکی روی آب، جت‌اسکی و کایاک‌سواری، ورزش‌های جدید آبی هستند که در سال‌های گذشته رونق زیادی پیدا کرده‌اند؛ البته آن زمان‌ها هم که زاینده‌رود جریان داشت، این رشته‌ها شناخته‌شده نبودند و فعالیتی نداشتند؛ اما شاید اگر زاینده‌رود همواره جاری بود، تأثیرش را بر رشته‌های جدید هم می‌گذاشت و بستر برای فعالیت این رشته‌ها فراهم می‌شد.
