به‌علاوه، برخی شواهد حاکی از روبه‌رشدبودن نرخ این اختلال است. با این‌وجود، آگاهی عمومی از اختلال پرخوری همچنان بسیار پایین است؛ حتی خیلی از افراد مبتلا به این اختلال تا مدت‌ها و پیش از بروز عوارض جدی آن، از مشکل خود بی‌اطلاع هستند؛ بنابراین لازم است درباره اختلال پرخوری و راهکارهای مقابله با آن اطلاع‌رسانی شود.
خوردن بی‌اراده
خیلی از آدم‌ها گهگاه در مصرف خوراکی زیاده‌روی می‌کنند؛ اما تفاوت اختلال پرخوری دوره‌ای با این افراط‌های گاه و بیگاه، این است که افراد مبتلا به اختلال پرخوری نمی‌توانند میل خود به خوردن را کنترل کنند و این موضوع زندگی روزمره آن‌ها را تحت‌تأثیر قرار می‌دهد.
البته این اختلال نشانه‌های دیگری هم دارد؛ مثلا فرد مبتلا حتی با اینکه احساس گرسنگی نمی‌کند، همچنان مقادیر زیادی خوراکی می‌خورد یا آن‌قدر به خوردن ادامه می‌دهد که احساس سیری بیش از حد و ناراحتی جسمی به او دست می‌دهد.
افراد مبتلا معمولا پس از اتمام‌خوردن، احساس نفرت و گناه می‌کنند. اختلال پرخوری دوره‌ای می‌تواند به بیماری‌های دیگری چون چاقی مفرط، دیابت نوع 2 و کلسترول بالا منتهی شود؛ پس اینکه بتوان پیش از بروز مشکلات جدی، آن را تشخیص داد و درمان کرد، بسیار مهم است.
علاوه بر این، تا 70درصد از مبتلایان درگیر برخی اختلالات خلقی چون افسردگی یا اضطراب می‌شوند و حدود یک‌چهارم از آن‌ها نیز اقدام به خودکشی می‌کنند. اختلال پرخوری دوره‌ای می‌تواند زندگی فرد را به‌شدت تحت‌تأثیر قرار دهد. افراد مبتلا معمولا در مدرسه عملکرد ضعیف‌تری دارند و نرخ بیکاری نیز در بین آن‌ها بالاتر است.
راهکارهای درمانی
با وجود تمام این دشواری‌ها، اختلال پرخوری دوره‌ای به‌خوبی درمان‌پذیر است. به اغلب مبتلایان توصیه می‌شود از درمان‌های روان‌شناختی استفاده کنند؛ مثلا رفتاردرمانی شناختی که به کمک آن، مبتلایان یاد می‌گیرند عوامل تحریک‌کننده پرخوری خود را تشخیص دهند و سازوکارهای انطباقی و عادت‌های تغذیه‌ای سالم‌تری را برای مقابله با آن در خود پرورش دهند.
درمان‌های روان‌شناختی هم به مبتلایان کمک می‌کند پرخوری را متوقف کنند و هم مشکلات روانی دیگری را که ممکن است گریبان‌گیرشان شده باشد، بهبود می‌دهد. برخی درمان‌های دارویی مثل داروهای ضدافسردگی نیز در کنترل پرخوری دوره‌ای مؤثر است.
اما این درمان‌ها معمولا عوارض جانبی نامطلوبی چون سردرد، بی‌خوابی، حالت تهوع و خستگی مفرط دارند و به‌طورکلی، تأثیرگذاری‌شان نیز از درمان‌های روان‌شناختی کمتر است. عوامل بسیاری در اختلال پرخوری دوره‌ای تأثیرگذارند؛ اما به‌طورکلی می‌توان گفت که رویدادها یا احساسات منفی مثل خستگی، ناراحتی و اضطراب باعث تحریک علائم این اختلال می‌شوند.
به‌علاوه، مبتلایان به این اختلال معمولا در تنظیم و کنترل احساسات خود با دشواری‌هایی مواجه می‌شوند و همین مسئله باعث می‌شود در دور باطلی از حال بد و پرخوری گیر بیفتند.
اگر تغییراتی در رفتارهای تغذیه‌ای خود مشاهده می‌کنید (مثلا اگر به‌تازگی مقادیر زیادی مواد غذایی می‌خرید یا حتی وقتی گرسنه نیستید هم مشغول خوردن می‌شوید) یا مدت‌زمان زیادی را صرف فکرکردن به غذا می‌کنید، ممکن است دچار اختلال پرخوری شده باشید.
اختلال پرخوری تجربه بسیار ناخوشایندی است و اغلب مبتلایان از حرف‌زدن درباره آن می‌ترسند یا احساس شرم و گناه می‌کنند. در هرحال باید به‌محض مشاهده نشانه‌های این اختلال به متخصص مراجعه کنید. اگر از مراجعه به پزشک هراس دارید، می‌توانید از یکی از دوستان یا اعضای خانواده بخواهید برای حمایت از شما همراهی‌تان کنند.
منبع: theconversation.com
