به گزارش اصفهان زیبا؛ چرا خداوند در مقابل جنایات صهیونیست‌ها علیه فلسطینیان کاری انجام نمی‌دهد؟ برای پاسخ به این پرسش، لازم است نکات زیر موردتوجه قرار گیرد:
۱) سنت حاکم بر جهان، بر مبنای قانون اسباب و مسببات يا همان قانون علیت است. اراده الهی بر این است که همه امور از طريق علت و معلول انجام شود.
امام صادق علیه‌السلام در این باره می‌فرمایند: «أَبَى اللَّهُ أَنْ يُجْرِيَ الْأَشْيَاءَ إِلَّا بِأَسْبَاب.»؛ «خدا از آن اِبا دارد كه امور را جز به اسباب آن‌ها جاری کند.» (كافی، ج۱، ص ۱۸۳)
بنابراین اگر خداوند خودش ظالم را نابود کند، قانون علت و معلول نقض و اختیار انسان سلب می‌شود.
۲) یکی از سنت‌های الهی، سنت ابتلا و امتحان است که لازمه آن، مختاربودن انسان است؛ بنابراین انسان نباید انتظار داشته باشد به محض ظلم ظالم در حق مظلوم، خداوند سریعا ظالم را نابود کند؛ چرا که هر دو در معرض امتحان الهی قرار گرفته‌اند.
۳) از آنجایی که زیست انسان دارای دو بعد فردی و اجتماعی است، انتخاب‌هایش نه‌تنها در بُعد فردی، بلکه در بُعد اجتماعی او نیز تأثیرگذار است.
صهیونیست‌ها به جهت حُب‌نفس افراطی‌‌شان نژاد خویش را نژاد برتر قلمداد می‌کنند. همین امر آن‌ها را دچار سوء انتخاب کرده است و به‌تبع در جهان باعث ایجاد ناامنی شده‌اند.
دعابسندگی ظلم بیشتر را در پی دارد
۴) همان‌گونه که قبلا ذکر شد، خداوند جهان را بر اساس قانون علت و معلول آفریده است؛ سلسله علت و معلول‌ها گاه مادی و گاه معنوی است.
دعا نیز یکی از عوامل معنوی تأثیرگذار در نظام خلقت است. دعا سبب نجات مظلوم می‌شود و ما همان‌گونه که به ایستادگی در برابر ظالم مکلف شده‌ایم، به دعا نیز موظف هستیم؛ البته دقت شود دعابسندگی، عدم‌ایستادگی مظلوم در برابر ظالم، عدم‌حمایت سایر افراد از مظلوم و ظلم بیشتر ظالم را در پی دارد.
انسان برای داشتن بینش اسلامی صحیح، نیاز به دوچشم به‌صورت هم‌زمان دارد تا با یک چشم، متوجه حول و قوه الهی و با چشم دیگر به اختیار خویش نظر داشته‌باشد تا در حین انجام مسئولیت، از عالم معنا غافل نشود و از خداوند استمداد کند.
۵) هرچند خداوند به انسان قدرت اختیار داده است؛ اما رضایت ندارد انسان‌ها از اختیار خود سوءاستفاده و با انتخاب‌های نادرستشان به یکدیگر ظلم کنند.
خداوند در قرآن دستور داده است در برابر ستم ستمگران خاموش ننشینید؛ تجمع کنید و مقابلشان بایستید: «وَ ما لَكُمْ لا تُقاتِلُونَ في سَبيلِ اللَّهِ وَ الْمُسْتَضْعَفينَ مِنَ الرِّجالِ وَ النِّساءِ وَ الْوِلْدانِ الَّذينَ يَقُولُونَ رَبَّنا أَخْرِجْنا مِنْ هذِهِ الْقَرْيَةِ الظَّالِمِ أَهْلُها»؛ «چرا در راه خدا و (در راه) مردان و زنان و كودكانى كه (به دست ستمگران) تضعيف شده‌اند، پيكار نمى‌كنيد؟! همان افراد (ستمديده‌اى) كه مىگويند: پروردگارا! ما را از اين شهر، كه اهلش ستمگرند، بيرون ببر.» (نساء/۷۵)
طبق این آیه انسان‌هایی که موردظلم قرار می‌گیرند دعوت به ایستادگی در برابر ظلم ظالم شده‌اند و انسان‌های دیگر نیز می‌بایست به آن‌ها کمک کنند؛ البته خداوند قادر حکیم، از هر فرد به‌اندازه ظرفیت و توانش تکلیف طلب میکند.
چنانچه در قرآن فرموده است: «لا يُكَلِّفُ اللَّهُ نَفْساً إِلاَّ وسع‌ها»؛ «خداوند هيچ‌كس را جز به اندازه توانایی‌اش، تكليف نمىكند.» (بقره/۲۸۶)
بنابراین هر فرد وظیفه دارد به‌اندازه توان و وسعی که دارد از مظلوم حمایت کند؛ اما از آنجایی که هدف، وسیله را توجیه نمی‌کند، همه ما موظف به انجام وظیفه‌‌ایم، نه مکلف به نتیجه؛ یعنی وظیفه ما این است که در برابر ظالم بایستیم، از مظلوم دفاع و برای پیروزی و نجاتش دعا کنیم، تسلیم مقدرات الهی باشیم و نتیجه را به خدا بسپاریم تا اگر حکمت، مصلحت و مشیت الهی بر نابودی ظالم است، آنان را نابود کند.
۶) حکمت و عدالت الهی اقتضا دارد عالم هستی منحصر به عالم دنیا نباشد. دنیا مقدمه وصول به آخرت است؛ بنابراین قرار نیست مؤمن همیشه در دنیا پیروز شود، بلکه سعادت جاودان مؤمنان مختص به آخرت و در بهشت است.
بنابراین هیچ‌گاه کفار و جنایتکاران را کامیاب نمی‌دانند، بلکه همیشه خود را پیروز و کامروا می‌بینند؛ چون می‌دانند اِحدَی‌الحُسنَیَن نصیبشان خواهد شد؛ یعنی یا پیروز می‌شوند و یا شهید، که در هر دو صورت پیروز میدان‌اند؛ زیرا شهادت، خود نیز پیروزی است.
«قُلْ هَلْ تَرَبَّصُونَ بِنَا إِلَّا إِحْدَى الْحُسْنَيَيْنِ وَنَحْنُ نَتَرَبَّصُ بِكُمْ أَنْ يُصِيبَكُمُ اللَّهُ بِعَذَابٍ مِنْ عِنْدِهِ أَوْ بِأَيْدِينَا فَتَرَبَّصُوا إِنَّا مَعَكُمْ مُتَرَبِّصُونَ»؛ «بگو: آیا درباره ما، جز یکی از دو نیکی را انتظار دارید؟! (یا پیروزی یا شهادت) ولی ما انتظار داریم که خداوند، عذابی از سوی خودش (در آن جهان) به شما برساند یا (در این جهان) به دست ما (مجازات شوید) اکنون که چنین است، شما انتظار بکشید؛ ما هم با شما انتظار می‌کشیم.» (توبه/۵۲)
طبق آموزه‌های دینی که برگرفته از قرآن، روایات و عقل است، انسان‌ها به میزان سیئات و صالحاتی که در دنیا انجام داده‌اند در قیامت کیفر و یا پاداش دریافت می‌کنند؛ هر چند اصل بر این است که ظالمان عقوبت اعمال خود را در آخرت مشاهده کنند؛ اما گاهی خداوند در همین عالم، آن‌ها را مجازات میکند تا عبرت و اتمام حجتی بر کافران و اطمینان قلبی برای مؤمنان باشند.
معجزه؛ مانع امتحان و انتخابگری انسان
بنا بر آنچه گذشت، دانستیم طبق انتخاب و اختیاری که خداوند به انسان داده است همه انسان‌ها در معرض امتحان و ابتلای الهی هستند. اگر قرار باشد خداوند امور انسان را طبق معجزه پیش ببرد، بساط امتحان و انتخابگری در عالم جمع می‌شود؛ درحالی‌که طبق قوانین حاکم بر نظام خلقت، نباید اختیار از انسان سلب شود، بلکه می‌بایست شرایط به‌گونه‌ای باشد که انسان، هم بتواند با سوءاختیار مرتکب جنایت شود و هم قادر باشد با حُسن انتخاب، نتیجه خوبی را برای زندگی دنیوی و اخروی خویش رقم بزند.
درنهایت اینکه جنایتکاران اگرچه بتوانند با سوء اختیار خود چندصباحی در دنیای موقت و محدود بر مظلومان تسلط یابند؛ اما به‌زودی در دادگاه عدل الهی، به سزای اعمال خویش خواهند رسید و به سخت‌ترین مجازات گرفتار خواهند شد.
