رینگی برای همه

مشت می‌خورم اما بلند می‌شوم و برای کسانی که از آن پشت تشویقم می‌کنند، لبخند می‌زنم و دوباره شروع می‌کنم. بله فکر کنم تازه جای درستی قرار گرفتم من آدم دست‌وپازدن نیستم. من آدم جنگیدنم، آدم مشت‌خوردن و ادامه دادن و تسلیم نشدن. این را نوشتم و ایمان آوردم که بوکس نه‌تنها ورزشی به‌مثابه خشونت‌های رایج که هنر خوب زندگی‌کردن است. وقتی اسمی از ورزش‌های رزمی رینگی به میان می‌آید به‌طورمعمول مجموعه‌ای از حرکت‌های رزمی و تهاجمی در نظر عموم نقش می‌بندد. شاید هم به همین خاطر است که بسیاری از افراد آن را برای زنان مناسب نمی‌دانند. این در حالی است که زنان علاقه‌مند به ورزش‌های رینگی به‌ویژه بوکس و کیک‌بوکسینگ جامعه بسیار زیادند و از اتفاق، در گروه حرفه‌ای‌های این رشته‌های ورزشی قرار گرفته‌اند.

در وصفش بی‌اغراق می‌توان گفت که بسیاری از ناامیدی‌ها را از بین می‌برد، سرخوردگی‌هایی که جامعه مانع از بیانشان می‌شود. هر فردی که این ورزش را تماشا می‌کند، درواقع شاهد احساسات واقعی افرادی است که در موقع بوکس بروز می‌کند و به اعتقاد من، این ورزش یک حرکت عاطفی از طریق یک جریان فیزیکی است؛ اگر عصبانی یا ناراحتید بهتر است سراغ بوکس بروید و با آن احساسات ناخوشایند را از بین ببرید. به‌طورمعمول، یک تمرین بوکس که شامل تمرین با کیسه‌بوکس است، یک‌راه عالی برای آزادکردن انرژی ناشی از خشم و استرس است. انجام این کار به‌طور مداوم می‌تواند به شما کمک کند با استرس روزمره مقابله کنید. این در حالی است که بسیاری از زنان گزارش می‌دهند که با انجام تمرینات بوکس اعتمادبه‌نفس بیشتری را تجربه می‌کنند.

یکی دیگر از خصوصیات قابل و قابل دفاع ورزش‌های رینگی این است که در حین تمرین، شما یاد خواهید گرفت که قدرت مشت‌زدن و جهت مشت‌زدن را تنظیم کنید و این به‌نوبه خود هماهنگی چشم و دست را به‌طور قابل‌توجهی بهبود می‌بخشد و این تمام آن چیزی است که برای عمیق فکرکردن و تمرکز و سرعت عمل در یک انسان قابل‌تقدیر است. بسیاری از مردم گزارش می‌دهند که جلسات بوکس توانایی آن‌ها را در بسکتبال بهبود می‌بخشد. این ورزش شمارا مجبور می‌کند تا سریع تصمیم‌گیری کنید و بلافاصله واکنش نشان دهید. مهارتی که برای همه، زن یا مرد، لازم است.

و حالا میان همه مواضع ریزودرشتی که این سال‌ها درباره ورزش‌های رینگی گرفته‌شده، لابه‌لای همه تبعیض‌هایی که میان ورزشکاران مرد و زن قائل شده‌اند و کنار همه کم‌لطفی‌ها به قهرمانان زن در این رشته‌های ورزشی اجازه بدهید که از تجربیات یک‌ساله‌ام بگویم. اجازه دهید بگویم که هستند مردانی قهرمان در رینگ که معتقدند مشت یک زن در رینگ می‌تواند یک مرد را در همان ثانیه‌های اول ناک اوت کند و این یعنی همان‌طور که پیش‌تر گفته شد، بوکس تنها به‌مثابه خشونت نیست؛ چراکه قدرت تمرکز، تمرین و تعادل را چنان در یک زن پرورش می‌دهد که بدون درنظرگرفتن همه تبعیض‌هایی که گاهی به‌جایی ختم می‌شود که زنان مجبور به تمرین در هوای نامناسب در فضای باز می‌شوند، بازهم می‌توانند بهترینِ رینگ باشند. بهتر است بگویم که تجربه یک دختر سی‌ساله می‌تواند چنان لذت سالم زیستن را به دنیا منتقل کند که حتی خودش و همه اطرافیانش هم نتوانند متصور شوند که یک ورزش رینگی چطور توانسته است یک جوان از لبه پرتگاهِ بیمارهای جسمی و روحی نجات دهد و حالا تنها به یک‌چیز فکر کند: به‌روزی که در رینگ جهانی برای کشورش؛ چه بوکس زنان پذیرفته شود چه نشود، خواهد جنگید و آن لحظه تنها به کسانی فکر می‌کند که پشت سرش در حال تشویقش هستند. آن روز است که می‌تواند بلند فریاد بزند: «این رینگ برای همه است.»