میلان پس از قهرمانی در سری آ فصل ۲۰۱۱-۲۰۱۰ تاکنون هرگز رنگ قهرمانی لیگ را ندیده؛ برای تیمی با گذشته‌ای به بلندای کاج‌های تنومند ایتالیایی و به شکوه سانتا ماریا دل گرازی، این موضوع چندان خوشایند نیست.
میلان جدید: میلان بعد از شروعی ناامیدکننده در فصل گذشته همراهِ جامپاعو، با پیولی مسیرش را ادامه داد. با ورود زلاتان گویا روحی نو در پیکره آنها دمیده شد و خون تازه‌ای بر روسونری تزریق شد. میلان فصل گذشته را با تمام سختی‌ها در رده پنجم به پایان برد که می‌تواند نتیجه متعادلی با شروع بد فضل گذشته باشد. پیولی حفظ شد و قرمز و مشکی پوشان با چند بازیکن جوان رنگ تازه‌ای به خود گرفتند. و شروع شد فصل 21/20.
میلان از منظر تاکتیکی
میلان با آرایش 4231 بازی را آغاز می‌کند. پیولی از تیمش مالکیت بسیار بالا را نمی‌خواهد و هدف مالکیت مؤثر و مفید است زیرا ابزارهای مالکیت بسیار بالا را نیز ندارد. بازی‌سازی (Build up) میلان با پاس‌های کوتاه دوناروما برای دفاع‌های میانی آغاز می‌شود. از مشخصه‌های مدافعان میانی میلان این است که مدافعان نو و به‌روز فوتبال هستند که می‌توانند با کنترل توپ، پاس‌های خوبی را همچون هافبک‌های تیم به انجام برسانند. گرچه که کیائر با توجه به سن و سالش توانایی تحرک پایین‌تری دارد اما حضور کالابریا با چابکی بسیار خوبش این مشکل را رفع می‌کند.
مدافعان وسط میلان در هنگام حملات حریف، به کناره‌ها متمایل می‌شوند و به هافبک‌های حریف اجازه می‌دهند تا به جلوتر آمده و در این حال میلان برای بازپس‌گیری توپ و سپس ترنزیشن، بازیکنان آزاد بیشتری دارد. مدافعان میلان پس از ریکاوری توپ، آن را به محور دوگانه تیم (بن ناصر و فرانک کسیه) می‌دهند.
نکته دیگر درباره رومانیولی و کیائر این است که این دو بازیکن برای افزایش ضرب‌آهنگ (Tempo) تیمی‌میلان با 2 یا 3 ضرب کار انتقال به حمله را انجام می‌دهند و توپ را به هافبک‌های یا بازیکن موردنظر می‌رسانند. هرناندز همان‌طور که در عکس مشاهده می‌کنید نفوذهای زیادی انجام می‌دهد و در حمله بسیار فعال است ولی کالابریا میل تهاجمی کمتری دارد و بیشتر عقب بازی می‌کند مگر در شرایطی که واقعاً نیاز و همین‌طور راه نفوذ باز باشد.
عقب بازی کردن کالابریا به دو دلیل است 1. برای این‌که زمانی که تیم توپ را از دست می‌دهد بتواند با بازی تخریبی و تکل‌های بسیار خوبش به دفاع کمک کند و 2. با پاس‌های بلند به‌خصوص برای تئو او را در سمت دیگر زمین یاری کند.
مدافعان هنگامی‌که گزینه پاس خوبی در دسترس نباشد توپ‌های بلندی برای زلاتان یبا مهاجم نوک ارسال می‌کنند تا با کنترل و فضاسازی بازی پیش برود. کسیه و بن ناصر دو هافبک میانی میلان عموماً به‌صورت مکمل یکدیگر عمل می‌کنند؛ و هنگام نفوذ یکی نفر دیگر اورا پوشش می‌دهد.
پیولی برای ایجاد نشدن خطرات زیاد در هنگام از دست دادن توپ عموماً شعاع حرکتی آنها را محدود کرده است. در جلوی زمین نیز دو وینگر به همراه چالهان اوغلو و به‌خصوص زلاتان که نقش ایجاد فضا و تمام‌کنندگی دارد با مسیرهای حرکتی مشخص و وظایف مشخصی که دارند به‌خوبی عملیات‌های ترکیبی متفاوتی انجام می‌دهند. در فاز حمله میلان علاقه به نفوذ از سمت تئو و سپس انتقال به میانه و درنهایت تمام کردن کار دارد که در این فصل بارها شاهد آن بودیم و گاها در ضد حملات با تکیه‌بر سرعت ربیچ و سایماکرز و نیز تعو که از دفاع اضافه می‌شود و همکاری زلاتان در مشغول کردن و گمراه کردن دفاع‌های حریف همچون دربی این فصلشان در برابر اینتر ضربات سختی را به تیم مقابل وارد می‌کنند.
فاز دفاع
میلان در زمان دفاع و زمانی که تیم مقابل از دروازه بازی‌سازی‌اش را انجام می‌دهد از تکنیک مارک کردن و پرسینگ بهره می‌برد. همان‌طور که در شکل می‌بینید در جلوی زمین از تکنیک پرس که بر پوشش راه‌های پاس به بازیکنان میانی و صبر برای رسیدن توپ به بازیکنان کناری برای اعمال فشار بر آنان است و در عقب زمین استفاده از پوشش تک‌به‌تک بازیکنان است. البته پرس تیم میلان به‌شدت و فشار لیورپول نیست و پرس سبک‌تری را انجام می‌دهد زیرا باوجود بازیکنی مثل زلاتان توانایی انجام پرس‌های پرفشار را تیم ندارد.
در زمان از دست دادن و جلوگیری از ضد حمله تیم مقابل آنها با بستن راهای پاس بازیکن صاحب توپ سعی در توپ‌گیری و اعمال فشار بر او دارند زیرا همچون دلیل پرس نکردن پرفشار بازهم بازیکنان لازم برای یارگیری تک‌به‌تک را ندارند و با این راه علاوه بر امکان توپ‌گیری می‌توانند زمان برای بازسازی دفاع خود را فراهم کنند. نکته آخر درباره میلان این است که پیولی سعی در کوچک کردن زمین یعنی تراکم بازیکنان دارد و تیمش را باز بازی نمی‌دهد که این هم نکته بسیار خوبی از این مربی است.
انتظارات از میلان؟
با تمام این تفاسیر اگر منطقی فکر کنیم، متوجه خواهیم شد، میلان هنوز هم بازیکنان بزرگی در حد نامش ندارد به‌جز دوناروما، زلاتان و هاکان؛ اما بااین‌حال بازهم توانست برگردد و با رقبای پرستاره‌ای همانند یوونتوس و اینتر مچ اندازی کند. میلان ورژن استفانو پیولی حتی اگر این فصل جام هم بالای سر نبرد، با این سطح از رقابت شاهکار کرده است و فراموش نکنیم میلان در دوره گزار به سر می‌برد و هنوز تا میلان رؤیایی فاصله دارد.
نویسنده همکار: ثنا ولی نژاد
